Tullus Hostilius was een koning van ongebreidelde krijgshaftigheid, die Rome tot een gevreesde macht onder zijn buren maakte. Maar tijdens zijn regering verwaarloosde hij de Romeinse culten en de zorgvuldig onderhouden rituelen van zijn voorganger Numa Pompilius. De oude bronnen berichten dat de goden hem voor zijn hybris straften.

Na de dood van Romulus, de stichter en oorlogsheld, koos Rome voor een koning van geheel andere aard: Numa Pompilius, zoon van Pompo Pompilius uit de Sabijnse stad Cures. Zijn figuur markeert de overgang van strijd naar orde, van macht naar recht, van mythe naar ritueel. Waar Romulus de stad bouwde, gaf Numa haar ziel.

De antieke bronnen — vooral Livius, Plutarchus en Dionysios van Halikarnassos — beschrijven Numa als een man van rechtvaardigheid en diepe vroomheid. Livius noemt hem consultissimus omnis divini atque humani iuris, “de meest   ervaren in alles wat goddelijk en menselijk recht betreft.” Die formule drukt de Romeinse overtuiging uit dat ware wijsheid beide sferen omvat: het ius divinum, de orde van de goden, en het ius humanum, de wetten van de mensen.

Herkomst en jeugd

Volgens de mythe was Romulus de zoon van de oorlogsgod Mars en Rhea Silvia, een Vestalin en dochter van Numitor, de rechtmatige koning van Alba Longa. Maar de usurpator Amulius wilde van mogelijke rivalen af, en dus werden Romulus en zijn tweelingbroer Remus in een mandje op de Tiber gezet.

Bekend motief, nietwaar? Sargon van Akkad, de stichter van het Mesopotamische rijk, werd al in het 3e millennium v.Chr. in een rieten mandje op de rivier gezet. Mozes onderging hetzelfde lot op de Nijl. Het is een oerbeeld: het kind in het mandje, bedreigd maar toch gered, voorbestemd om een groot leider te worden.

Hoewel Amulius Rhea Silvia dwong kinderloos te blijven, verenigde ze zich met de oorlogsgod Mars en bracht ze de tweeling Romulus en Remus ter wereld.

De exacte details van hoe Rhea Silvia zwanger raakte, worden op verschillende manieren gepresenteerd. Hoe dan ook, zelfs een leek zal de parallellen met het verhaal van Jezus zoals verteld in de evangeliën opmerken. De moeder, Maria, was feitelijk een maagd, en de vader, althans symbolisch, God.

Rhea Silvia zou zwanger zijn geweest van de oorlogsgod Mars. De beroemdste versie meldt dat Mars hen in het heilige bos aanviel of 'bezocht' - afhankelijk van de bron, hetzij door goddelijke kracht, hetzij door bovennatuurlijke inspiratie.

Op dezelfde manier benadrukt het Nieuwe Testament de maagdelijke ontvangenis van Maria. In Lucas 1:34–35 vraagt ​​Maria aan de engel hoe ze een kind op de wereld kunnen brengen, aangezien ze nog nooit een echtgenoot heeft gehad.

In de schaduw van mythe en geschiedenis ligt het fundament van de Romeinse identiteit. De stad Rome, later verheven tot urbs aeterna – de eeuwige stad – ontleent haar bestaansrecht niet alleen aan militaire overwinningen of politieke structuur, maar aan een zorgvuldig geconstrueerde genealogie die teruggaat tot de Trojaanse prins Aeneas. Deze episode onderzoekt hoe de legende van Alba Longa als legitimatie diende voor de opkomst van Rome, hoe religie, politiek en mythe in elkaar grijpen en hoe dit alles past in een bredere cultuurhistorische context.

De Cursus honorum ​​was een strikt gereguleerd systeem van functies in de Romeinse Republiek dat met name de politieke carrières van de Romeinse aristocraten bepaalde.

Deze carrière, net als de functies zelf, ontwikkelde zich op natuurlijke wijze slechts geleidelijk en veranderde voortdurend. De belangrijkste verandering is dat deze carrière sinds het begin van de Republiek steeds toegankelijker werd voor de plebejers, wat uiteindelijk tot een soort gelijkheid leidde. Met het principaat veranderde er opnieuw veel, aangezien de functies over het algemeen werden ingeperkt, omdat de gezagsbevoegdheid bij één persoon werd gevoegd.

De carrière diende niet alleen om het politieke leven te organiseren, maar was ook een uitdrukking en instrument van de aristocratische concurrentie om macht, invloed en roem (dignitas).

De stichting van Rome wordt door de Romeinen pas achteraf vermeld. Ten tijde van keizer Augustus, die eigenlijk helemaal geen keizer was, maar slechts een princeps, de eerste senator, maar wel beschouwd wordt als de stichter van de keizertijd, wilde men de geschiedenis van Rome presenteren als een heldenverhaal; men zag zichzelf immers als wereldheersers.

Overigens doet ieder van ons dit wanneer we over onze voorouders en verwanten praten, omdat we onszelf daarmee belangrijker en groter maken.

Maar er bestonden al stichtingslegendes die voornamelijk gebaseerd waren op de Griekse literatuur en traditie, kortom, gebeurtenissen uit de Griekse geschiedenis die werden aangepast aan de Romeinse geschiedenis.

De belangrijkste bron is en blijft Titus Livius, geboren waarschijnlijk in 59 v.Chr. in Patavium, het huidige Padua; stierf daar rond 17 n.Chr. Hij schreef zoiets als een Bijbel of een handboek over de Romeinse geschiedenis in zijn 142 boeken tellende magnum opus, "Ab urbe condita".

Na de verovering van Egypte door Alexander de Grote werd vanaf 331 v.Chr. de stad Alexandrië gesticht door Alexander de Grote een Macedonisch-Griekse basis.

Alexander de Grote was zelf een leerling van misschien wel de grootste filosoof aller tijden, Aristoteles, die Alexander filosofie, kunst en wiskunde onderwees.

Alexander was opgeleid. 

Volgens Plutarchus bewaarde hij zijn exemplaar van de Ilias als een schat. Er wordt gezegd dat hij de schrijfwijze van de Ilias volledig volgt en uit zijn hoofd kent.

Alexander begon zichzelf steeds meer als een afstammeling van de goden te beschouwen en leek het contact met de realiteit volledig verloren te hebben; Alcohol speelde hierbij zeker ook een rol.

In het jaar 331 v.Chr. gebeurde het in de oase Siwa, die midden in de woestijn ligt, 560 km ten westen van de huidige... Libische grens is een belangrijke gebeurtenis voor Alexander:

Hij werd uitgeroepen tot zoon van de god Zeus Ammon.

De naam werd uiteraard later gegeven en is gebaseerd op de Griekse geschiedschrijver Polybius.

Oudgrieks: Πολύβιος, ook Polybius van Megalopolis; * rond 200 v.Chr.) 

Polybios was een oude Griekse historicus, die bekend is om zijn belangrijkste werk, de gedeeltelijk bewaard gebleven werd “Historiai” . 

Daarin beschrijft hij in oorspronkelijk 40 boeken de universele geschiedenis van Rome vanaf het begin van de Eerste Punische Oorlog tot de verwoesting van Carthago en Korinthe (264 v.Chr. tot 146 v.Chr.).

Het is een belangrijke bron omdat de meeste historici pas later schreven, in de periode na Christus. Hij stond dus dichter bij de actie.

Het werd de standaard rond 315 v.Chr. na de vernederende nederlaag bij de Kaudinische Vork (321 v.Chr.) tegen de Samnieten.

Marcus Furius Camillus ca. 448 – 365 v Chr.. een semi-legendarische Romeinse staatsman en politicus tijdens de vroege Romeinse Republiek, vooral bekend om zijn verovering van Veii,

De Etruskische stad Veii was een van de eerste grote tegenstanders van Rome.

Na de verovering van Veii trok Camillus, tijdens zijn derde consulaire tribunaal (394 v.Chr.), opnieuw ten strijde tegen de Falisci, de Italiaanse verwanten en buren van de Romeinen.

De geschiedenis van het Romeinse leger gaat terug tot de 8e eeuw v.Chr. Maar we hebben het hier over een tijd vol legendes; feitelijk hebben we nauwelijks of geen betrouwbare informatie uit die tijd.

Al heel vroeg, bij de intrede van de Romeinen in de geschiedenis, komen we de term legioenen tegen. In het begin werd met deze term het gehele leger of de eenheden bedoeld die beschikbaar waren voor de strijd.

Hun aantal nam in de loop van de tijd toe en er volgden verschillende hervormingen.

Titus Livius is, uit de tijd van het principaat van “keizer” of princeps Augustus, misschien wel de meest uitgebreide bron over de Romeinse geschiedenis in het algemeen, maar dat geldt ook voor anderen, zoals Dionysius van Halicarnassus. Hij leefde ook ten tijde van keizer Augustus en staat bekend om zijn werk Rhōmaikē Archaiologia (Romeinse Oudheden), dat de geschiedenis van Rome beslaat, van het ontstaan ​​tot het uitbreken van de Eerste Punische Oorlog in 264 v.Chr. Chr. beschrijft.

De derde belangrijke zou Polybius zijn, Πολύβιος, ca. 200 – ca. 118 v.Chr..) was een Griekse geschiedschrijver uit de Midden-Hellenistische periode.

De bekendste bron, zoiets als een verslag dat ons ook close-ups biedt, is het verslag van Julius Caesar over de Gallische Oorlog “De Bello Gallico”, waar we ook informatie uit de eerste hand vinden, waarvan sommige met de grootste precisie zijn geschreven.

De Osci

.. waren de zuidelijke, machtige en oorlogszuchtige buurlanden van de Romeinen. Zij vestigden zich in een veel groter gebied dan de Romeinen, meer dan tien keer zo groot. De bekendste Oskische stam waren de Samnieten. 

Zij waren de eerste grote tegenstanders van de Romeinen en de laatste rivaal voor de macht op het Apennijnse schiereiland.

De Falisci

De Falisci, de noordelijke buren van de Romeinen, stonden het dichtst bij de Romeinen, althans wat taal betreft, maar cultureel stonden ze sterk onder Etruskische invloed, omdat ze praktisch in het gebied woonden waar de Etrusken politiek de boventoon voerden.

We hebben de komst van de Italics besproken en ook de nauwere relatie met de Kelten genoemd. Laten we nu eens kijken naar de individuele Italiaanse taalgroepen.

De meeste oude steden in Umbrië werden gesticht in de 9e tot de 4e eeuw. v.Chr. op gemakkelijk te verdedigen heuveltoppen. Ze hebben in hun geschiedenis nooit een belangrijke oorlog tegen de Romeinen gevoerd. Daarom schreven de Romeinen minder over hen dan over de oorlogszuchtige Osci.

Van de Umbriërs hebben we minstens één langere tekst van 4000 woorden in het Umbrisch, verder zijn het vooral korte inscripties. Deze langere tekst, de “Tabulae Iguvinae” in het huidige Gubbio, is gebeeldhouwd op zeven bronzen platen, daar vinden we verslagen van religieuze ceremonies en statuten voor de priesters, helaas geen informatie over historische gebeurtenissen, dus we weten niet veel over de Umbriërs, zelfs de Romeinen berichtten er slechts spaarzaam over.

op YouTube ⁠⁠LINK ⁠

Net als de Grieken stammen de voorouders van de Romeinen af ​​van een hypothetisch Indo-Europees volk. Dit is de klassieke stelling, de heersende theorie die nog steeds geldig is. Er is geen bewijs dat zo'n volk ooit heeft bestaan, en dat zal er waarschijnlijk ook nooit komen, behalve het feit dat de duidelijke en ondubbelzinnige overeenkomsten tussen de Indo-Europese talen, maar ook hun gemeenschappelijke ideeën over God en de wereld, evenals hun gemeenschappelijke Kennis over zaken als planten, het wiel en het paard ondersteunen een dergelijke theorie sterk.

op YouTube ⁠LINK ⁠

op Facebook ⁠LINK⁠

ja en ik moet vermelden dat we ook

op YouTube LINK

op Facebook LINK

zijn waar korte video's zullen verschijnen Vandaag hebben we het over de Griekse polis, de Griekse stadstaat, die in zekere zin ook als model diende voor de vorming van de Romeinse Republiek.

Volgens de theorie van de Duitse filosoof Oswald Spengler, maar ook anderen, wordt de stadstaat uitgelegd als een bepaalde fase die verschillende culturen doormaken. 

Dit proces is ook bevestigd in de oudste cultuur in Mesopotamië, waar de Sumeriërs zich voor het eerst organiseerden in verschillende volledig onafhankelijke stadstaten en elkaar bestreden. Hierna ontstond een territoriale staat, toen volgde een keizerrijk. Deze ontwikkeling komt overeen met de ontwikkeling in Rome. 

In Griekenland is nooit een functionerende territoriale staat ontstaan. Het rijk van Alexander de Grote was niet stabiel. De sterkste stadstaten, Athene en Sparta, waren al tot kleinere territoriale staten uitgegroeid, maar er bestond nog geen gemeenschappelijk Grieks rijk. Bij de Etrusken was het net zo; zij hadden een verbond van twaalf steden, de Twaalfstatenbond, maar dat werkte niet, zoals we zagen toen de Romeinen Veii in de vijfde en vierde eeuw v.Chr. veroverden.

LET OP NIEUW !! De podcast Facebook-pagina⁠

We vervolgen ons betoog over de Griekse wereld en haar verwevenheid met Rome.

Een haat-liefdeverhouding tussen het gevoel dat we alles imiteren, nadoen, kopiëren, ons laten onderwijzen en vervolgens op hen neerkijken, op de geparfumeerde, onmannelijke zwakkelingen die ons alleen maar verwijfd maken.

Er ontstond een conflict tussen de sterke, militair superieure Romeinse wereldheerser na de overwinning op Carthago en Korinthe en de Romein die zijn kinderen door Griekse slaven liet onderwijzen de Romein die zelf als jongeman de beroemde scholen voor redevoeringen in Griekenland bezocht aan Rhodos of en andere plaatsen in Griekenland, waar de Romein les krijg van de Grieken.

Waarschijnlijk kwamen de Grieken aan het begin van hun eigen culturele ontwikkeling in aanraking met de Minoïsche cultuur, die we kennen van 3000 tot 1000 voor Christus. Datum rond voor Christus.

Met een cultuur die bijna net zo oud was als de oudste menselijke samenlevingen die een hoge cultuur voortbrachten in Egypte en Mesopotamië.

Het centrum lag op Kreta en het paleis van Knossos is nog steeds een toeristische trekpleister.

Er zijn duidelijke aanwijzingen dat de vroege Griekse cultuur veel elementen rechtstreeks uit de Minoïsche cultuur overnam, zoals de cultus van Zeus, de stier als mythologische figuur, denk aan de Minotaurus, half mens, half stier.

Athene en de ontwikkeling van zijn samenleving richting democratie zijn van het grootste belang voor de Romeinse geschiedenis. Het lijkt er bijna op, en diverse historici bevestigen dit, dat de ontwikkeling van de Romeinse Republiek bijna een kopie is van de omstandigheden in Athene.

⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠De podcast Facebook-pagina⁠

De val van grote culturen is zeker een van de interessantste onderwerpen van de hele mensheid, Atlantis en alles wat daarna kwam.

Mensen begrijpen vaak niet hoe het kan dat een rijke, militair best uitgeruste staat zich laat veroveren door wilde hordes die zwakker lijken.

Aan het begin van de 20e eeuw schreef de Duitse filosoof Oswald Spengler in zijn invloedrijke werk “De ondergang van het Avondland” over de ups en downs van culturen en volkeren. Volgens hem kende elke cultuur een bloeifase, zoals de lente en de zomer, het menselijk leven zelf, gevolgd door herfst, winter en ondergang.

Spenglers werk werd ook vaak misbruikt door nationalisten, en dit moet hier worden opgemerkt vanwege de volledigheid ervan.

Mesopotamië eindigde anders dan Rome, in de zin dat Rome zelf, de stad Rome, zowel militair als economisch praktisch leek op een worstelende bokser die zich er een weg doorheen vocht en in ronde 12 werd uitgeschakeld. 

In Mesopotamië gebeurde alles heel snel, maar er zijn ook parallellen.

We kijken naar voorbeelden van Mesopotamische invloed op de Europese cultuur. De bekendste is de waarzeggerij, de interpretatie van de tekens van de goden, die via de Etrusken rechtstreeks bij de Romeinen terechtkwam.

We ontmoeten ook kort Cicero en Caesar. Maar andere gebieden die voor de Mesopotamiërs berucht waren, zoals de wiskunde en de astronomie, kwamen via de Grieken naar Rome en Europa, deels in de klassieke periode, deels via het hellenisme en deels via het gehelleniseerde Egypte.

De Codex van Hammurabi, de bekendste Babylonische juridische tekst, werd tussen 1755 en 1750 v.Chr. geschreven.  

Parallel aan de geavanceerde Egyptische cultuur ontwikkelde zich zowel op cultureel als militair vlak een echte gelijkwaardige concurrent.

Dit waren de Sumeriërs in Mesopotamië, tussen de Eufraat en de Tigris. Rond 2300 voor Christus gingen ze geleidelijk op in de Semitische Akkadiërs, of er vond een fusie van deze twee culturen plaats.

Ook Rome is uiteindelijk het resultaat van een soortgelijk proces, waarbij de Etruskische cultuur de functie had van de hogere cultuur.

Sargon van Akkad stichtte rond 2300 het eerste rijk ter wereld, dat reikte tot aan de Middellandse Zee.

Het was een belangrijke stap, omdat er aan het begin van al deze culturen alleen individuele stadstaten waren, zoals in Griekenland of bij de Etrusken en de Latijnen, die toen een alliantie vormden en later een rijk vormden. Sargon de Grote was de eerste , die een internationaal imperium creëerde, omdat het Egyptische Oude Rijk puur Egyptisch was.

De eerste schriftelijke verslagen betreffen Mesopotamië en Egypte en dateren uit het derde millennium. 

De eerste historische documenten waren niet erg betrouwbaar, ze gingen over legendes, koningslijsten van legendarische figuren en koningen waarvan we niet eens weten of ze historisch gezien zelfs bestonden. In de Bijbel en in de verhalen over de eerste koningen van Rome was dit niet anders.