Na de dood van Romulus, de stichter en oorlogsheld, koos Rome voor een koning van geheel andere aard: Numa Pompilius, zoon van Pompo Pompilius uit de Sabijnse stad Cures. Zijn figuur markeert de overgang van strijd naar orde, van macht naar recht, van mythe naar ritueel. Waar Romulus de stad bouwde, gaf Numa haar ziel.
De antieke bronnen — vooral Livius, Plutarchus en Dionysios van Halikarnassos — beschrijven Numa als een man van rechtvaardigheid en diepe vroomheid. Livius noemt hem consultissimus omnis divini atque humani iuris, “de meest ervaren in alles wat goddelijk en menselijk recht betreft.” Die formule drukt de Romeinse overtuiging uit dat ware wijsheid beide sferen omvat: het ius divinum, de orde van de goden, en het ius humanum, de wetten van de mensen.
Herkomst en jeugd
