Las mujeres han aprendido a sonreír mientras cargan el mundo.
A cuidar de todos, incluso cuando nadie las cuida a ellas.
Han sido hijas, madres, esposas, trabajadoras, consejeras…
y en medio de tantos roles, muchas han olvidado algo esencial: cuidarse a sí mismas.
La salud mental femenina ha sido históricamente minimizada,
etiquetada como “drama”, “hormonas” o “exageración”.
Pero detrás de ese juicio hay una verdad profunda:
el cuerpo y la mente de la mujer han soportado generaciones de silencio emocional.
Hoy hablaremos de eso:
de las heridas que no se ven,
y de la fuerza que nace cuando una mujer decide sanar.
زنان یاد گرفته‌اند در حالی که دنیا را بر دوش دارند، لبخند بزنند.
آموخته‌اند از همه مراقبت کنند — حتی وقتی کسی از آن‌ها مراقبت نمی‌کند.
در نقشهای بی‌پایان دختر، مادر، همسر، کارمند یا همراه،
بسیاری از زنان خودشان را فراموش کرده‌اند.
سلامت روان زن سال‌ها نادیده گرفته شده است؛
نامش را گذاشته‌اند «احساساتی بودن»، «هورمون»، یا «اغراق».
اما پشت این برچسب‌ها حقیقتی عمیق پنهان است:
بدن و ذهن زن نسل‌هاست که بار سکوت عاطفی را تحمل کرده‌اند.
امروز درباره‌ی همین حرف می‌زنیم:
زخم‌هایی که دیده نمی‌شوند
و قدرتی که در تصمیم برای درمان پنهان است.
Los hombres rara vez lloran en público.
No porque no sientan, sino porque les enseñaron que hacerlo los hace débiles.
Desde pequeños escuchan: “aguántate”, “los hombres no lloran”, “sé fuerte”.
Y así, poco a poco, aprenden a reprimir lo que sienten para encajar en el papel que la sociedad espera de ellos.
Pero el precio del silencio masculino es alto:
soledad, ansiedad, depresión,
y una generación de hombres que sonríen mientras se desmoronan por dentro.
Hoy hablaremos de eso.
De la salud mental de los hombres,
y del silencio que, poco a poco, los destruye.
مردها معمولاً در انظار عمومی گریه نمی‌کنند.
نه چون احساس ندارند، بلکه چون به آن‌ها آموخته‌اند که گریه، نشانه‌ی ضعف است.
از کودکی می‌شنوند: «مرد باید قوی باشد»، «گریه نکن»، «تحمل کن».
و همین جمله‌های ساده،
به مرور ذهن و قلبشان را برنامه‌ریزی می‌کند تا احساسات خود را سرکوب کنند و در سکوت بسوزند.
اما بهای این سکوت، سنگین است:
تنهایی، اضطراب، افسردگی…
و نسلی از مردان که لبخند می‌زنند، در حالی که در درون فرو می‌ریزند.
امروز درباره‌ی این واقعیت حرف می‌زنیم —
سلامت روان مردان، و سکوتی که آرام‌آرام آن‌ها را می‌کُشد.
Cuando un niño llora, grita o se encierra en silencio, no siempre está “portándose mal”.
A veces, está pidiendo ayuda de la única forma que sabe hacerlo.
La salud mental infantil no comienza en la escuela, ni en la consulta del psicólogo.
Empieza en casa.
En cómo los adultos miran, escuchan y reaccionan frente a las emociones del niño.
Hoy hablaremos de algo que muchos evitan:
cómo la salud emocional de un niño se forma o se rompe en silencio.
وقتی کودکی گریه می‌کند، جیغ می‌زند یا در سکوت فرو می‌رود،
همیشه به معنای «رفتار بد» نیست.
گاهی تنها دارد کمک می‌خواهد، به زبانی که بلد است.
سلامت روان کودک از مدرسه یا مطب روان‌شناس آغاز نمی‌شود،
بلکه از خانه شروع می‌شود.
از نگاه والدین، از واکنش‌ها و از نحوه‌ی گوش دادنشان.
امروز درباره‌ی چیزی حرف می‌زنیم که بسیاری ترجیح می‌دهند نبینند:
چگونه سلامت روان کودکان در سکوت شکل می‌گیرد یا ویران می‌شود.
ما به اندازه‌ای که فکر می‌کنیم منطقی نیستیم.
پشت هر تصمیم، هر سکوت و هر واکنش — یک احساس پنهان است که ما را هدایت می‌کند.
هیجانات دشمن نیستند،
بلکه زبان باستانی بدن هستند.
وقتی به آن‌ها گوش نمی‌دهیم، بدن فریاد می‌زند.
وقتی سرکوب‌شان می‌کنیم، تبدیل به اضطراب، بی‌خوابی یا فاصله‌ی عاطفی می‌شوند.
امروز درباره‌ی قدرت واقعی هیجانات صحبت می‌کنیم —
چرا وجود دارند، چگونه با ما حرف می‌زنند، و وقتی نادیده‌شان می‌گیریم چه بر سرمان می‌آید.
No somos tan racionales como creemos.
Detrás de cada decisión, cada impulso y cada silencio… hay una emoción dirigiendo la escena.
Las emociones no son el enemigo.
Son el lenguaje más antiguo del cuerpo.
Cuando no las escuchamos, el cuerpo grita. Cuando las negamos, se transforman en síntomas, en insomnio, en ansiedad o en distancia emocional.
Hoy hablaremos del verdadero poder de las emociones:
por qué existen, cómo se comunican y qué sucede cuando no las gestionamos.
آیا تا به حال فکر کرده‌ای چرا به‌سرعت اعتماد می‌کنی؟
یا چرا وقتی کسی فاصله می‌گیرد، اضطراب می‌گیری؟
این فقط تصادف نیست — این دلبستگی است.
الگویی پنهان که در کودکی ساخته می‌شود و بعدها تعیین می‌کند چگونه دوست بداریم، چگونه رنج بکشیم و چگونه از عشق فرار کنیم.
امروز درباره‌ی چهار سبک دلبستگی صحبت می‌کنیم — نقشهای احساسی که تمام روابط بزرگسالی ما را جهت می‌دهد.
Have you ever wondered why you trust too easily… or why you panic when someone pulls away?
It’s not random — it’s attachment.
The invisible pattern built in childhood that decides how we love, connect, and even how we suffer.
Today, we’ll explore the four attachment styles — and how understanding them can completely change your relationships.
¿Alguna vez te has preguntado por qué te cuesta confiar, o por qué te apegas tan rápido a alguien que apenas conoces?
No es casualidad.
Tu forma de amar, tu manera de reaccionar ante el rechazo y hasta cómo gestionas el silencio… todo viene de tu apego.
Hoy vamos a hablar de los 4 tipos de apego, el mapa emocional que se forma en los primeros años de vida y sigue dirigiendo nuestras relaciones incluso cuando creemos tener el control.
«دوستت دارم، ولی باید طبق گفته‌ٔ من رفتار کنی.»
«بهت اعتماد دارم، ولی بهتره من تصمیم بگیرم.»
«نمی‌خوام آسیب ببینی، پس بذار من کنترلت کنم.»
جملاتی که شبیه عشق به‌نظر می‌رسند، اما درواقع ترسِ پنهان‌شده زیر نقابِ محبت‌اند.
به پادکست کلینیک آی‌پی‌یو خوش آمدید.
اینجا درباره‌ٔ الگوهای ناپیدای کودکی صحبت می‌کنیم که تا بزرگسالی در ناخودآگاه ما ادامه دارند.
موضوع امروز: والدین کنترل‌گر — پدر و مادرهایی که به‌جای هدایت، هویت فرزندشان را خفه می‌کنند.
زیرا کنترل، هرچقدر هم عاشقانه به‌نظر برسد، همیشه از ترس می‌آید.
“Te amo, pero haz lo que te digo.”
“Confío en ti, pero mejor déjame decidir.”
“No quiero que sufras, así que yo elijo por ti.”
Frases que parecen amor, pero esconden miedo, culpa y control.
Bienvenidos a un nuevo episodio del canal oficial de IPU CLINIC, donde hablamos de lo que nadie quiere decir: los patrones invisibles de la infancia que siguen dirigiendo la vida adulta.
Hoy vamos a sumergirnos en uno de los temas más profundos y menos reconocidos: los padres controladores.
Aquellos que, creyendo proteger, terminan sofocando la identidad de sus hijos, impidiendo que aprendan a confiar en sí mismos.
Porque el control, aunque se disfrace de amor, siempre es miedo disfrazado de protección.
Welcome… Today we talk about a silent wound: the absence of a father.
“What happens in the mind and heart of a child when the father figure is missing?”
Bienvenidos… Hoy hablaremos de una herida que marca silenciosamente a millones: la ausencia del padre.
“¿Qué ocurre en la mente y el corazón de un niño cuando la figura paterna no está?”
خوش آمدید… امروز درباره زخمی خاموش صحبت می‌کنیم: نبود پدر.
«وقتی تصویر پدر در زندگی کودک وجود ندارد، چه بر ذهن و قلب او می‌گذرد؟»
*"افسردگی غم نیست
خلأیی است که از درون تو را می‌بلعد.
پشت لبخندهای دروغین و جمله‌ی «خوبم» پنهان می‌شود.
بیشتر مردم نمی‌فهمند: افسردگی ضعف نیست.
دشمنی واقعی و خاموش است که در تاریکی رشد می‌کند.
اما یادت باشد: حرف زدن تسلیم شدن نیست، جنگیدن است.
و کمک خواستن ضعف نیست… قدرت است."