مردها معمولاً در انظار عمومی گریه نمی‌کنند.
نه چون احساس ندارند، بلکه چون به آن‌ها آموخته‌اند که گریه، نشانه‌ی ضعف است.
از کودکی می‌شنوند: «مرد باید قوی باشد»، «گریه نکن»، «تحمل کن».
و همین جمله‌های ساده،
به مرور ذهن و قلبشان را برنامه‌ریزی می‌کند تا احساسات خود را سرکوب کنند و در سکوت بسوزند.
اما بهای این سکوت، سنگین است:
تنهایی، اضطراب، افسردگی…
و نسلی از مردان که لبخند می‌زنند، در حالی که در درون فرو می‌ریزند.
امروز درباره‌ی این واقعیت حرف می‌زنیم —
سلامت روان مردان، و سکوتی که آرام‌آرام آن‌ها را می‌کُشد.