Yas, çoğu zaman yalnızca kayıpla ilişkilendirilir. Oysa hayatın içinde, adını koymadığımız daha sessiz kayıplar da vardır: Bitmeyen bir ihtimal, tutulamayan bir söz, artık bize ait olmayan bir benlik parçası…

Kaybı sadece ölümde ararız; oysa bazen bir yerden, bir dilden, bir kişiden, hatta eski kendimizden kopmak da bir yas başlatır.

İnsan çoğu zaman yasını yaşamak yerine ondan kaçmaya çalışır. “Geçer,” derler; “Zamanla unutursun.” Ama yas, unutularak değil, tanınarak taşınır.

İnsan, kayıplarına alışmaz, onlarla yaşamayı öğrenir. Belki de mesele, kaybı geride bırakmak değil; onunla birlikte ilerleyebilecek bir iç dünya kurabilmektir.

Bölümün başındaki alıntı Elizabeth Kübler-Ross'a aittir.

Sınırlar, sınırlarımız, sınırlarınız…

Sınır koymak, çoğu zaman sandığımız gibi uzaklaşmak değildir.
Bazen, yaklaşabilmek için nerede duracağımızı bilmektir.

İlişkilerde, işte, hatta kendimizle olan iç konuşmalarımızda...
Ne kadar veririz, nerede dururuz, ne kadar alırız?
Bunlar sadece davranış soruları değil; kim olduğumuzu hatırlatan sessiz aynalardır.

İnsanın “ben” diyebilmesi, başkasına “sen” diyebilmesinin de ön şartıdır.
Ama çoğu zaman, sınır çizmekten korkarız — kırmaktan, kaybetmekten, yanlış anlaşılmaktan. Oysa sınır, sevgiyi azaltmaz; niyeti berraklaştırır.

Bu bölümde şunu soruyoruz:
Bir ilişkide sınır çizmek, nasıl olur da soğutmak yerine ısıtır?
Sertlik değil, incelikle çizilen bir çizgi nasıl yeni bir yakınlık yaratır?

Belki de mesele, mesafe koymakta değil —
o mesafenin içinde yeniden temas etmeyi öğrenmekte.

Konfor alanı… Tanıdık, güvenli, huzurlu. Ama aynı zamanda bizi büyümeden, dönüşümden, belirsizliğin sunduğu potansiyelden uzak tutan bir sınır.

Bu bölümde konfor alanı, özfarkındalık, değişim ve cesaret üzerine konuşuyoruz.
Kendi yolculuklarımızdan ve danışanlarımızdan öğrendiklerimizle, konfor alanında kalmanın bedelini ve dışına adım atmanın kazandırdıklarını keşfe çıkıyoruz.

Belki de cevap, sizin konfor alanınızın nerede başlayıp nerede bittiğinde saklıdır…

Her ilişki, görünmez hikâyelerin üzerine kurulur.

Yakınlaşırken ya da uzaklaşırken, aslında hepimizin ardında taşıdığı eski öyküler konuşur: “Sevilmeye değer miyim?”, “Bırakılacak mıyım?”, “Yeterince güvenli mi burası?”

Bu bölümde bağlanmayı sadece bireyin meselesi olarak değil, ilişkilerin dili olarak ele aldık. İki kişinin arasında doğan bu görünmez bağın, nasıl bir sistemin parçası olduğunu, nasıl birbirini şekillendirdiğini konuştuk.

Çünkü bağlanma yalnızca geçmişin gölgesi değil; birlikte yazabileceğimiz yeni bir hikâyenin de başlangıcıdır. 

#ilişkiler #bağlanma #terapi

Mutluluk, çoğu zaman tarif ettiğimiz kadar vardır. Nerede, kimde, nasıl bulacağımıza dair anlattığımız hikâyeler, onun gerçek kökünü unutturur bize.Çoğu insan, kendi içine bakmak yerine dışarıya bakar: Yeni şehirler, yeni insanlar, yeni hayaller… Belki de asıl mesele, bu arayışı besleyen zemindir. İçimizdeki eksiklik duygusu, yetmeyen yanlarımız, kendimize bile söyleyemediğimiz suskunluklarımız.Nuri Bilge Ceylan’ın sözü bu sessizliğe bir yankı düşürür: “Hayatımızdan memnun değilsek nerede olursak olalım, başka yerde mutlu olabileceğimiz avuntusu bize iyi gelir.”Belki de bu avuntu, içimizle dışımızı bir türlü bir araya getiremediğimizde doğar.Bu bölümde şunu soruyoruz: Neyin peşinden koşuyoruz? O tanım, hakiki mutluluğa ne kadar benziyor? Ve en önemlisi, ararken kendimizle bütün olmayı nerede kaybediyoruz?#mutluluk #podcast #terapi #psikoloji

Bazen affetmek, içimizde kurduğumuz mahkemeyi dağıtmak...
Ve bazen de, “haklı kalmak” ile “özgür olmak” arasında sessiz bir tercih yapmaktır.

Bu bölümde, affetmenin yalnızca tanımını değil — kıyısında biriken duyguları da konuşuyoruz:
Öfkeyi, kırılmayı, içten içe sızlayan o eski sitemleri…
Bazen içimizde uzun süre bekleyen birine, bir şeye bazen de o halimizde kalakalmış kendimize dönüyoruz.

Ve soruyoruz birbirimize:
Birini affetmek, kim olduğumla ilgili hangi anlatımı sarsıyor?
Ve affetmek, neye dokununca mümkün oluyor?

Belki senin de içinde yankı bulur bu sohbet.
Bekleriz.

📩 Soru ve yorumlar için: noverapsikoloji@gmail.com

#psikoloji #terapi #rehberlik #affetmek

Umut, çoğu zaman uzakta duran bir şey gibi anlatılır.Ama biz bu bölümde umudu, dışarıdan beklenen değil; içeriden başlayan bir hareket, aktif bir sabır olarak konuşuyoruz.Kalmak, yürümek, adım atmak…Hepsi umudun sessiz ama kararlı halleri olabilir mi?Ve bazen, hiçbir şey değişmiyor gibi görünürken bile, bir şey aslında içimizde kıpırdamaya başlıyorsa… bu, yeni bir başlangıç olabilir mi?Çünkü bizce umut, sadece iyi şeylerin olmasını dilemek değil;kendi elimizi o iyi şeye doğru uzatmak da biraz.Her zaman kolay değil.Ama bu sohbet de tam o yüzden var zaten.Belki siz de kendi içinizde tanıdığınız bir şeye denk gelirsiniz diye.Bahsi Geçen Kaynaklar:Karanlıktaki Umut – Rebecca Solnit#umut #psikolojiksağlık #karanlıktaumut #terapi #psikolojipodcast

Bu bölümde size gölgeli bir ağacın altında serilmiş bir piknik örtüsünden sesleniyoruz gibi düşünün… Tatlı bir yaz esintisi, kahkahalar, sessizlikte anlaşmak, göz göze gelip gülümsemek. Bu kez kendi arkadaşlığımıza bakıyoruz; nerede başladık, nasıl büyüdük, bizi bir arada tutan o görünmez ama güçlü bağlar nelerdi? Sahi arkadaşlık neydi ve neden bu denli kıymetliydi? 

Bizi bir araya getiren Bizim Büyük Çaresizliğimiz kitabı da sohbetimize eşlik ediyor. Kitaptaki dostlukla kendi bağımız arasında yumuşak bir köprü kuruyor, hem sözcüklerin hem sessizliklerin içinden geçiyoruz.

Bu bölüm, iki insanın birbirine tanıklığına, birlikte büyüme hâline ve dostluğun sade güzelliğine dair bir durak. Belki senin de içinde bir şeylere dokunur.

🧿

Büyümenin sadece fiziksel değil, duygusal bir kırılma olduğunu hatırlatan bir dizi: Adolescence. Bu bölümde, içimizde bir yerlerde hâlâ konuşan o ergen sesi dinliyoruz. Kimlik arayışının, aidiyet özleminin ve görülme isteğinin izlerini sürüyoruz.
Ergenliğe bir zamanlar dışarıdan bakan iki terapist olarak değil, içinden geçmiş iki insan olarak yaklaşıyoruz.
Bazen büyümek, sadece ilerlemek değil, durup bakabilmektir.

Kırılganlık, yalnızca bir duygunun değil, bir ilişkinin de başlangıcı olabilir. Bu bölümde, savunmasız anların nasıl derin bağlara dönüştüğünü konuşuyoruz. İki kalp arasında köprü kuran o ince çatlağın, aslında ne kadar güçlü olabileceğini keşfediyoruz. Ve belki de, en sağlam bağlar, en korunaksız hâllerle kurulur.