Πως φτάσαμε ως εδώ;

Ήρθε η ώρα να κάνεις και εσύ τις διακοπές σου ανέξοδα.

Το Τέλος της Πρώτης Σεζόν – Να Γίνουμε οι Φωτογραφίες που Θα Θέλαμε να Βλέπουμε (Ήμουν Κάποτε Κι Αυτός ο Τύπος).

Έχεις παρατηρήσει ότι πια δεν αλληλεπιδρούμε σχεδόν καθόλου με όσα ανεβάζουν οι φίλοι μας στα social; Ούτε ένα σχόλιο, ούτε ένα like, ούτε ένα «ωραίο αυτό που είπες». Και το περίεργο είναι ότι τους ακολουθούμε όλους — αλλά για ποιο λόγο; Μήπως απλώς κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε; Μιλάμε και για το πώς μπορεί να νιώθει κάποιος όταν δεν παίρνει καμία αντίδραση, αν τον κάνει να νιώθει άβολα ή... αόρατος. Και τελικά, μήπως αυτή η «σιωπή» έχει περάσει και στην κανονική μας ζωή; Δηλαδή, ακούμε στ’ αλήθεια όταν κάποιος φίλος μάς λέει κάτι από κοντά; Ή απλά περιμένουμε να μιλήσουμε εμείς;

Τι σημαίνει να είναι ένας άνθρωπος μια χώρα που δεν ανακαλύφθηκε ποτέ; Τι συμβαίνει όταν τα συναισθήματα που σου προκαλεί μοιάζουν με καιρικά φαινόμενα — και πώς μπορείς να προστατευτείς ή να τα γευτείς; Κι αν οι λάθος χαρακτηρισμοί είναι τελικά εκείνοι που γεννούν τη μοναξιά;

Πανελλήνιες – Το Σύστημα που Σκοτώνει τη Φαντασία, Αλλά Την Εξετάζει.

Φέτος, το θέμα της έκθεσης στις Πανελλήνιες ήταν… η δημιουργικότητα.
Το ίδιο το σύστημα που σε μαθαίνει να γράφεις με «εισαγωγή–κύριο μέρος–επίλογο», να αποστηθίζεις κλισέ παραδείγματα και να φοβάσαι να πεις κάτι δικό σου, αποφάσισε να εξετάσει την πρωτοτυπία.

Σε αυτό το επεισόδιο, σχολιάζω αυτή την ειρωνεία, μιλάω για το πώς το σχολείο μας αντιμετωπίζει τη δημιουργικότητα, και μοιράζομαι σκέψεις για το πώς μπορείς να τη σώσεις – ακόμα κι αν το σύστημα κάνει τα πάντα για να τη θάψει.

Αν κάποτε σου είπαν «αυτό δεν γράφεται στην έκθεση», ξέρεις ήδη για τι πράγμα μιλάμε.

AI στη δουλειά, Big Brother, η θεωρία του μπισκότου (ναι, υπάρχει!) και ένα hate για τη Eurovision. Όλα αυτά με καλή πρόθεση!

🤖 Πόσο έτοιμοι είμαστε για τον ψηφιακό εργαζόμενο;🍪 Τι σχέση έχει ένα μπισκότο με τις ανθρώπινες συμπεριφορές;🎤 Και γιατί θάβουμε (ευγενικά;) τη Eurovision;#PodcastΕλλάδα #AIστηΔουλειά #BigBrother #ΘεωρίαΤουΜπισκότου #Eurovision #ΚαλήΠρόθεση #ΤεχνητήΝοημοσύνη #Χιούμορ #Σάτιρα #ΕλληνικόPodcast #TrendingGR #ModernLife #GreekPodcast #ΨηφιακήΕποχή

Σε αυτό το επεισόδιο μοιράζομαι κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό. Μιλάω για το πώς η εικόνα έχει γίνει πιο σημαντική από την ουσία — ειδικά για τα μικρά κορίτσια που μεγαλώνουν μέσα σε μια κουλτούρα φίλτρων, καλλυντικών και "λαμπερών" προτύπων. Πιάνω το φαινόμενο Big Brother, το lifestyle του Ντουμπάι και την τράπ μουσική που συχνά προβάλλει πρότυπα χωρίς σεβασμό. Και μέσα σε όλα αυτά, με απασχολεί κάτι ακόμη: πώς η νοημοσύνη μας — ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που νιώθουμε, που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο — επηρεάζεται από τις ομάδες ανθρώπων με τις οποίες περνάμε τον χρόνο μας.

Όταν βλέπεις τα TikTok battles να μοιάζουν πιο σοβαρά από κανονικές συζητήσεις και το Black Mirror να φαίνεται λιγότερο sci-fi και περισσότερο... κανονική ζωή, κάπου εκεί ξεκινάς να προβληματίζεσαι κι εσύ.

Έτσι, κάθισα και παρακολούθησα τα λεγόμενα battles στο TikTok, είδα και Black Mirror στο Netflix και, φυσικά, προβληματίστηκα. Και μετά ξαναπροβληματίστηκα, με όλους αυτούς τους όρους που ποτέ δεν διαβάζουμε, αρκεί να υπάρχουμε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα, ή να ποστάρουμε απλά μία φωτογραφία.

Αποχαιρέτησα και τις τρεις εποχές του χρόνου που για πολλούς έχουν συνδεθεί με την οργάνωση, και αφέθηκα κι εγώ στη σκέψη μου, σαν να ήταν κι αυτή ένα scroll στα social, χωρίς να ξέρω πού πάω.

Και για το τέλος... αναρωτήθηκα: πώς γίνεται να πληρώνω ένα παυσίπονο κοντά 10 ευρώ και να συνεχίζω τη ζωή μου λες και όλα είναι φυσιολογικά;

Σε αυτό το podcast μοιράζομαι για πρώτη φορά μια δική μου, αληθινή ιστορία. Τη χρονιά που έγινα φροντιστής του πατέρα μου. Μια χρονιά που με έσπασε και με ξαναέφτιαξε. Που με έβαλε να παίξω ρόλους που δεν είχα ποτέ φανταστεί: του φροντιστή, του νοσηλευτή, του ανθρώπου με κρίσεις πανικού, του τρομαγμένου… αλλά και του δυνατού.

Αυτό το επεισόδιο είναι μια σημαντική μου αλήθεια, δίχως φίλτρα.
Μιλάει για τη δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα, για τη μοναξιά που νιώθουν όσοι φροντίζουν, αλλά και για κάτι ακόμα πιο βαθύ:

την Ανάσταση των σχέσεων.
Ακόμα κι όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει οριστικά. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μάταια.

Γιατί καμιά σχέση δεν είναι χαμένη όταν υπάρχει φροντίδα, παρουσία, αγάπη.

Αυτό είναι το ταξίδι μου. Η δική μου Ανάσταση.
Κι αν νιώσεις ότι κάτι από αυτό αγγίζει και τη δική σου διαδρομή, τότε ίσως τελικά, δεν είμαστε και τόσο μόνοι.

Αυτός είναι ο τίτλος για το νέο μου podcast, όπου μιλώ από την πρώτη ημέρα της γέννησης ενός ανθρώπου — που τον καλωσορίζουμε με ένα χαστούκι με το που βγαίνει από τη μήτρα της μητέρας του — μέχρι το σημείο που γίνεται σαν εμάς. Σαν αυτό που λέμε οι ίδιοι «μακάρι να μην μας μοιάξουν τα παιδιά μας» εκείνες τις στιγμές της επίγνωσης που έχουμε.
Μιλώ για όλες αυτές τις επεμβάσεις που αυθαίρετα πάμε να κάνουμε πάνω σε ένα παιδί, πολύ απλά επειδή έχουμε άποψη που καθόλου δεν βασίζεται στην αλήθεια και σε πραγματικά γεγονότα. Όπου η καταπίεση της πραγματικής έκφρασης του πραγματικού εαυτού πολτοποιείται στον βωμό ξένων επιθυμιών, στο να γίνουμε απλά "κάπως αλλιώς" από αυτό που είμαστε.

Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για ένα θέμα που με απασχόλησε έντονα μετά την παρακολούθηση της σειράς Adolescence στο Netflix. Η σειρά αυτή μας δείχνει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο τη ζωή των εφήβων, τις προκλήσεις τους και τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ, όμως, είναι το εξής: Μπορεί η έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και η αδυναμία έκφρασης των αναγκών τους να είναι η βασική αιτία που οδηγεί στην παραβατικότητα;

Όλοι γνωρίζουμε ότι η παραβατικότητα των νέων είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει εδώ και καιρό. Αλλά ίσως η κοινωνία δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική είναι η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ γονιών και παιδιών, αλλά και μεταξύ των νέων και της κοινωνίας γενικότερα. Η ανάγκη των νέων να εκφραστούν, να κατανοηθούν και να νιώσουν αποδεκτοί είναι τεράστια, και όταν αυτή η ανάγκη μένει ανεκπλήρωτη, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.

Η σειρά Adolescence αναδεικνύει με σκληρό τρόπο το πώς οι νέοι, ενώ βρίσκονται σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους με υγιή τρόπο. Οι γονείς, ακόμα κι αν έχουν την καλύτερη πρόθεση, συχνά δεν καταλαβαίνουν την πραγματική ανάγκη των παιδιών τους για ουσιαστική επικοινωνία και συναισθηματική υποστήριξη. Αντί να δημιουργείται ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα παιδιά αναγκάζονται να αναζητήσουν απαντήσεις σε λάθος δρόμους.

Η πίεση των κοινωνικών δικτύων και των influencers, που δημιουργούν ένα κλίμα ψεύτικων αναγκών, εντείνει το πρόβλημα. Οι νέοι αισθάνονται ότι πρέπει να ανταγωνιστούν για να είναι "αρκετά καλοί" και να αποκτήσουν την αποδοχή των άλλων μέσω υλικών αγαθών και εικόνας, παρά μέσω αληθινών συναισθημάτων. Αυτό τους απομακρύνει από την πραγματική τους ανάγκη για σύνδεση και επικοινωνία, οδηγώντας σε συμπεριφορές που δεν αντανακλούν την πραγματική τους ύπαρξη.

Σήμερα, λοιπόν, θα εξετάσουμε το πώς η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και η πίεση για να είναι "σαν τους άλλους" μπορεί να οδηγήσει τους νέους σε παραβατικές συμπεριφορές και αδιέξοδα.

Σε αυτό το επεισόδιο, αναρωτιέμαι: Υπάρχει πραγματική εκπροσώπηση του κόσμου στη Βουλή; Ή μήπως οι βουλευτές λειτουργούν περισσότερο σαν χαρακτήρες σε ένα θεατρικό έργο, με φωνές, διαξιφισμούς και ατάκες που θυμίζουν είτε παιδική χαρά είτε τον κλασικό θείο στα οικογενειακά τραπέζια, που φωνάζει χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο;

Συζητάω το αν οι πολιτικοί τελικά υπηρετούν την κοινωνία ή αν έχουν μετατραπεί σε influencers που νοιάζονται περισσότερο για το πώς φαίνονται παρά για το τι κάνουν. Είναι άραγε κρίσιμη η επιλογή αυτών των ανθρώπων ή απλά τους τοποθετούμε εκεί για λάθος λόγους, επειδή είναι γνωστοί, αρεστοί ή επειδή το πολιτικό σύστημα μας έχει μάθει να διαλέγουμε με κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές μας ανάγκες;

Και φυσικά, δεν λείπει η αναφορά στις επιθέσεις από bots, στη μόδα των "άποψης χωρίς σκέψη" και στο πώς το δημόσιο προφίλ κάποιου μπορεί να γίνει πεδίο μάχης.

Ένα επεισόδιο με αρκετή δόση ειρωνείας, ρεαλισμού και αναρωτήσεων για το πού βαδίζουμε ως κοινωνία.

Σε αυτό το επεισόδιο θέλω να μιλήσουμε για κάτι που με αγγίζει βαθιά. Για εκείνες τις στιγμές που νιώθουμε ότι η φωνή μας μπορεί να ακουστεί, που συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε μόνοι. Μία από αυτές τις στιγμές ήταν η συγκέντρωση στα Τέμπη. Εκεί που άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές ζωές, στάθηκαν μαζί για έναν κοινό σκοπό. Εκεί που η αλήθεια έγινε δύναμη, έγινε όπλο απέναντι στην παραπληροφόρηση, απέναντι στη σιωπή, απέναντι στην αδικία.

Συχνά αισθανόμαστε μια αόρατη πίεση να ενταχθούμε σε στρατόπεδα. Να διαλέξουμε πλευρά, ακόμα κι όταν καμία δεν μας εκφράζει πραγματικά. Να μπούμε σε ένα πλαίσιο που έχει ήδη σχεδιαστεί για εμάς, που υπηρετεί ατζέντες ξένες από τις δικές μας αξίες, από τα δικά μας όνειρα. Και δεν είναι εύκολο να αντισταθείς. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις καθαρό το βλέμμα σου όταν παντού γύρω σου υπάρχουν παραμορφωμένοι καθρέφτες που δείχνουν μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της πραγματικότητας.

Και μετά, υπάρχει και το άλλο βάρος: οι αγώνες που φαίνεται να μη βρίσκουν δικαίωση. Οι φορές που ξεσηκωθήκαμε, που βγήκαμε στους δρόμους, που φωνάξαμε, και παρ' όλα αυτά τίποτα δεν άλλαξε—ή έτσι νομίζουμε. Γιατί η αλλαγή δεν έρχεται πάντα με θόρυβο. Μερικές φορές είναι αργή, σχεδόν αόρατη, μέχρι που ξαφνικά γίνεται αναπόφευκτη. Και το ερώτημα είναι: συνεχίζουμε; Επιμένουμε, ακόμα κι όταν φαίνεται μάταιο;

Κι εδώ έρχεται η λέξη που θεωρώ μία από τις πιο όμορφες και πιο δύσκολες να εξηγήσεις: το φιλότιμο. Μια λέξη που δεν μεταφράζεται ακριβώς, γιατί δεν είναι απλώς θέμα τιμής ή υπευθυνότητας. Είναι μια εσωτερική φλόγα, ένας κώδικας ζωής. Είναι η δύναμη να κάνεις το σωστό, ακόμα κι όταν κανείς δεν κοιτάζει. Να βοηθήσεις, ακόμα κι όταν κανείς δεν θα σε ευχαριστήσει. Να συνεχίσεις να πιστεύεις, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.

Αυτό λοιπόν είναι το επεισόδιο σήμερα. Μια συζήτηση για την ένωση, για τη δύναμη του "μαζί", για το πώς η αλήθεια, όσο κι αν προσπαθούν να την πνίξουν, πάντα βρίσκει τρόπο να ακουστεί. Και πάνω απ' όλα, για το γιατί αξίζει να υπερασπιζόμαστε το φιλότιμο. Γιατί, όσο κι αν ο κόσμος αλλάζει, όσο κι αν οι αξίες δοκιμάζονται, πάντα θα υπάρχει χώρος για ανθρώπους που επιλέγουν να είναι δίκαιοι, αληθινοί και να δίνουν νόημα όχι μόνο στη δική τους ζωή, αλλά και στη ζωή των άλλων.

Κι αν κάτι έμαθα από τη συγκέντρωση στα Τέμπη, είναι πως όταν ενωνόμαστε, όταν πιστεύουμε σε έναν σκοπό, τότε ακόμα και το αδύνατο αρχίζει να μοιάζει εφικτό.

Σε αυτό το podcast θέλησα να μεταφέρω τον προβληματισμό μου για κάτι που όλοι λίγο-πολύ κάνουμε: να πακετάρουμε ανθρώπους και αγώνες σε κουτάκια με έτοιμες ταμπέλες. Τι μας κάνει να θέλουμε τόσο πολύ να κατατάξουμε τη Μαρία Καριστιανού σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο; Είναι η ανάγκη μας για τάξη ή μήπως μας ενοχλεί όταν κάποιος δεν ταιριάζει στα δικά μας πρότυπα πόνου και διαμαρτυρίας;

Και τι γίνεται όταν η δικαίωση καθυστερεί; Μήπως τότε ο αγώνας αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια της κοινωνίας; Και αν ναι, ποιος αποφασίζει πότε ένας αγώνας "έχει ακόμα αξία" και πότε θεωρείται "παλιό νέο";

Σε αυτό το επεισόδιο μιλάω για την πιο ουσιαστική μάχη που μπορούμε να δώσουμε—τη μάχη να υπηρετούμε τα καλύτερα στοιχεία μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι όμορφο. Και για μένα, είναι η μόνη μάχη που έχει πραγματικά νόημα.

Μιλάω για το πώς προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς και βοηθητικοί με την αλήθεια του άλλου, αλλά πόσο εύκολο είναι να το κάνουμε με τρόπο που πληγώνει αντί να στηρίζει. Όταν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι, όταν νομίζουμε ότι "λέμε τα πράγματα όπως είναι", μπορεί άθελά μας να γινόμαστε σκληροί ή άδικοι. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεχόμαστε μια αλήθεια που μας ταρακουνάει—κάποιες φορές αμυνόμαστε αντί να ακούσουμε. Πώς διαχειριζόμαστε την αλήθεια στις σχέσεις μας χωρίς να χαθούμε μέσα σε αυτήν;

Και κάτι ακόμα: πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να ζητήσουμε συγγνώμη—και πρώτα απ' όλα, από τον εαυτό μας. Να δούμε τι μας οδήγησε εκεί, να το αναγνωρίσουμε χωρίς αυτομαστίγωμα, αλλά με διάθεση να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί η συγγνώμη δεν είναι απλώς μια λέξη, είναι μια πράξη επίγνωσης και δύναμης.

Η φιλία… είναι κάτι που απλώς συμβαίνει ή χρειάζεται προσπάθεια για να κρατηθεί ζωντανή; Έρχεται τυχαία, σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά μετά τι γίνεται; Και τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς πως η φιλία που νόμιζες ότι έχεις, ίσως να μην είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι;

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως υπάρχουν τρία είδη φιλίας: η φιλία της ευχαρίστησης, όπου οι άνθρωποι συνδέονται επειδή περνούν καλά μαζί, η φιλία της ωφελιμότητας, όπου υπάρχει ένα κοινό όφελος, και η τέλεια φιλία, η σπάνια εκείνη σχέση που βασίζεται στην αμοιβαία εκτίμηση και στο καλό του άλλου.

Σε αυτό το επεισόδιο, μοιράζομαι τις σκέψεις μου για το πώς νιώθω εγώ για τη φιλία, πώς μπορεί να αλλάξει με τον καιρό και γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να τη δεις από την αρχή. Με ζεστασιά, ειλικρίνεια και μια δόση αναστοχασμού, συζητάμε πότε αξίζει να παλέψεις για μια φιλία και πότε είναι καλύτερα να δεχτείς ότι… ίσως απλώς έτυχε, αλλά δεν πέτυχε.

Σε μια εποχή που η πραγματική ενημέρωση είναι πιο σπάνια από Wi-Fi στο βουνό, υπάρχει κάτι που δεν λείπει ποτέ: η ατελείωτη ροή ανοησίας! Αυτό το podcast ρίχνει φως – ή μάλλον, άφθονο σαρκασμό – στις πιο αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και "λύσεις" που ακούγονται εκεί έξω για σοβαρά ζητήματα, όπως η ελευθερία, η κοινωνία και το… δημογραφικό.

Γιατί να συζητάμε με επιχειρήματα όταν μπορούμε απλά να πετάμε θεωρίες του αέρα; Γιατί να ακούμε ειδικούς, όταν μπορούμε να βασιστούμε σε απόψεις άσχετων που μιλάνε με ύφος 100 καρδιναλίων; Και κυρίως, γιατί να αναζητούμε ουσιαστικές λύσεις, όταν μπορούμε να προτείνουμε ότι οι γυναίκες πρέπει να γεννάνε ασταμάτητα, αναγκαστικά, σαν γραμμή παραγωγής;

Αν έχεις βαρεθεί τις ανούσιες κόντρες που δημιουργούνται μόνο και μόνο για να γεμίζουν τηλεοπτικό χρόνο, αν γελάς κάθε φορά που κάποιος "ειδήμων" πετάει μια γνώμη που δεν στέκει ούτε με σούπερ κόλλα, και αν θες να ακούσεις μια καυστική αλλά απόλυτα διασκεδαστική αποδόμηση του παραλογισμού, τότε αυτό το podcast είναι για σένα!

Συντονίσου και έλα να απολαύσουμε μαζί το θέατρο του παραλόγου!

Σε αυτό το επεισόδιο, βουτάω στα βαθιά νερά μιας σχέσης που στην αρχή έμοιαζε με σενάριο βγαλμένο από μια δραματική ταινία – ίσως από τη ζωή της Ταμίλα Κουλίεβα στο η Ζωή που Δεν Έζησα. Ήταν όλα εκεί: οι έντονες στιγμές, τα μεγάλα λόγια, οι υποσχέσεις που έμοιαζαν αληθινές. Ένα ταξίδι που έμοιαζε με περιπέτεια, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια καλοστημένη πλάνη.

Μιλάω για το πώς η σχέση αυτή μου παρουσιάστηκε σαν κάτι μοναδικό, σαν ένα γιαούρτι με πλήρη λιπαρά που σου υπόσχεται την απόλυτη γεύση, μόνο για να καταλάβεις πως κάτι δεν πάει καλά. Ήταν σαν να βρήκα το διαμαντένιο μενταγιόν της Ρόουζ από τον Τιτανικό, αλλά αντί για θησαυρό, ανακάλυψα πως ήταν ένα κενό κέλυφος. Και εγώ; Ήμουν απλά απών.

Μέσα από αυτή την εμπειρία, έκανα ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Αναλύω το πώς μια σχέση που έμοιαζε συναρπαστική με έκανε να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει να χάνεις τον εαυτό σου και να βρίσκεις ξανά τη δύναμη να προχωρήσεις. Με δόσεις χιούμορ, ειλικρίνειας και κάποιες πικρές αλήθειες, αυτό το επεισόδιο είναι μια υπενθύμιση: να μην επιστρέφεις ποτέ σε κάτι που μοιάζει λαχταριστό... αλλά είναι χαλασμένο. Γιατί η αληθινή ζωή, η ζωή που αξίζεις, είναι αυτή όπου είσαι πραγματικά παρών.

Γεια σας και καλωσορίσατε στο πρώτο μου podcast, όπου αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι εντελώς νέο – να μιλήσω σε ένα μικρόφωνο και να φαντάζομαι ότι είστε όλοι εδώ, έτοιμοι να ακούσετε! Είμαι ο Στάθης Κακουλίδης, σύμβουλος και εκπαιδευτικός (ναι, αυτός που βοηθάει ανθρώπους να επικοινωνούν και παιδιά να μαθαίνουν).

Στο πρώτο μου επεισόδιο, ρίχνουμε φως σε κάτι που όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε να κάνουμε, αλλά... συνήθως κάνουμε λάθος: την επικοινωνία! Θα μιλήσουμε για τις παρεξηγήσεις, τα μηνύματα που μένουν "αδιάβαστα" (κυριολεκτικά και μεταφορικά), και γιατί ακούμε τον άλλο μόνο για να ετοιμάσουμε την απάντησή μας.

Με μια δόση χιούμορ και πολλή ειλικρίνεια, θα μοιραστώ εμπειρίες από τη δουλειά μου – χωρίς ονόματα, αλλά με πολλά μαθήματα. Επίσης, ανακαλύπτουμε μαζί τι σημαίνει ενεργητική ακρόαση (ναι, είναι κάτι παραπάνω από το "άκουσα τι είπες").

Αν θέλετε να μάθετε γιατί η επικοινωνία είναι τόσο δύσκολη, τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνουμε καλύτεροι, και να περάσετε 30-40 λεπτά με λίγες σκέψεις που ίσως σας εμπνεύσουν, είστε στο σωστό μέρος.

Ελάτε, λοιπόν, να δούμε τι πάει στραβά – και, ίσως, να το φτιάξουμε παρέα. 😊