Σε αυτό το podcast θέλησα να μεταφέρω τον προβληματισμό μου για κάτι που όλοι λίγο-πολύ κάνουμε: να πακετάρουμε ανθρώπους και αγώνες σε κουτάκια με έτοιμες ταμπέλες. Τι μας κάνει να θέλουμε τόσο πολύ να κατατάξουμε τη Μαρία Καριστιανού σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο; Είναι η ανάγκη μας για τάξη ή μήπως μας ενοχλεί όταν κάποιος δεν ταιριάζει στα δικά μας πρότυπα πόνου και διαμαρτυρίας;

Και τι γίνεται όταν η δικαίωση καθυστερεί; Μήπως τότε ο αγώνας αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια της κοινωνίας; Και αν ναι, ποιος αποφασίζει πότε ένας αγώνας "έχει ακόμα αξία" και πότε θεωρείται "παλιό νέο";