Σε αυτό το podcast μοιράζομαι για πρώτη φορά μια δική μου, αληθινή ιστορία. Τη χρονιά που έγινα φροντιστής του πατέρα μου. Μια χρονιά που με έσπασε και με ξαναέφτιαξε. Που με έβαλε να παίξω ρόλους που δεν είχα ποτέ φανταστεί: του φροντιστή, του νοσηλευτή, του ανθρώπου με κρίσεις πανικού, του τρομαγμένου… αλλά και του δυνατού.

Αυτό το επεισόδιο είναι μια σημαντική μου αλήθεια, δίχως φίλτρα.
Μιλάει για τη δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα, για τη μοναξιά που νιώθουν όσοι φροντίζουν, αλλά και για κάτι ακόμα πιο βαθύ:

την Ανάσταση των σχέσεων.
Ακόμα κι όταν όλα δείχνουν πως έχουν τελειώσει οριστικά. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μάταια.

Γιατί καμιά σχέση δεν είναι χαμένη όταν υπάρχει φροντίδα, παρουσία, αγάπη.

Αυτό είναι το ταξίδι μου. Η δική μου Ανάσταση.
Κι αν νιώσεις ότι κάτι από αυτό αγγίζει και τη δική σου διαδρομή, τότε ίσως τελικά, δεν είμαστε και τόσο μόνοι.