Voordat de microfoons aangaan verstopt Mariëlle zich bijna in de coulissen. Het is eigenlijk niks voor haar om op de voorgrond te treden. Haar verhaal lijdt daar echter niet onder. Ze praat met enthousiasme en souplesse over haar school en de aanpak:
"Ontwikkeling is niet alleen maar rekenen, taal en lezen; het is ook de wereld vergroten en je talenten leren kennen."
Daarom zijn ze een Rijke dag school. Met in de pauze en na school divers aanbod om de kinderen met méér in aanraking te laten komen van wat de wereld te bieden heeft. Kickboxen, theater, natuur, er is voor ieder wat wils.
Hoezo kan dit allemaal, vraag ik me hardop af. Personeelstekorten, werkdruk... er wordt toch al teveel van het onderwijs gevraagd?
"Wanneer je aan het einde van de dag de gezichtjes van de kinderen ziet, dan ben je alle vermoeidheid, alle extra werkdruk onmiddellijk vergeten," antwoordt de zichtbaar trotse directeur. Sterker nog: ze let op het team en remt ze af en toe af.
De crux die ik van deze directeur meekrijg, is dat ze met het hele team hebben gekozen voor deze aanpak en dat ze dat in de hele schooldag hebben verweven. Daardoor voelt het niet als extra, maar juist als de basis.
We sluiten het gesprek samen af zoals ze dat op school ook doen: met een check-out. Groen, oranje, rood: hoe zit je er nu bij?
Ik vraag Alice op wat voor een dag directeur zijn van de Bibliotheek Rotterdam haar droombaan is. "Elke dag van de week," antwoordt ze.
Dat is geen loze promo-praat.
Ze haalt voorbeelden aan waardoor haar liefde voor de bieb en haar visie op taalvaardigheid tot leven komen. De dakloze man bijvoorbeeld die zijn punten slijpt aan de grove muur van de bibliotheek staat vanaf nu in mijn geheugen gegrift.
En toch is directeur zijn van zo'n instelling niet elke dag een droom. Waar haalt Alice het vandaan om zich in te blijven zetten voor zo'n maatschappelijke opgave? Ego en goede opvoeding is het snelle antwoord. Luister naar dit inspirerende gesprek voor meer achtergrond.
Als je haar ziet, zou je niet kunnen raden dat Manou net 7 jaar herstel achter de rug heeft van een hersenschudding. Ondanks restverschijnselen waar ze nog dagelijks rekening mee moet houden, is ze eindelijk weer toe aan werken en leven.
En hoe.
Ze heeft een duidelijke missie: het taboe doorbreken op mentale gezondheid. "Het helpt anderen als ik mijn verhaal vertel. Dat maakt het voor hen makkelijker om ook open te zijn over hun eigen struggles."
De boodschap die ze aan iedereen mee wil geven is: "Probeer het moment te omarmen en neem je weg (bijvoorbeeld naar herstel) stap voor stap. Het hoeft niet in één keer klaar."
Hoe ze haar eigen bewandelt, met alle ups and downs, hoor je in deze aflevering.
Het klinkt idyllisch: een thuis bieden voor kinderen die geen thuis hebben. Maar ik slik als ik naar Mustafa luister die over zijn werk vertelt: "Wat doe je als een kind 8 jaar lang boos is, slaat, omdat ze jou niet vertrouwt? Omdat ze ervan overtuigd is dat ook jij haar zal wegsturen?"
De kinderen die in de DushiHuizen wonen, groeien op in een echt thuis. Dat alle medewerkers ('volwassenen' genoemd) samen op steeds eenzelfde wijze creëren. Tafel dekken, samen eten, wél kleur aan de muur, altijd hetzelfde naar-bed-ritueel.
Dat helpt, zegt de jonge directeur, om de kinderen de kansen te geven die leeftijdsgenoten die wel in hun eigen thuis opgroeien ook krijgen.
Om die eenheid voor elkaar te krijgen is er een strenge procedure voordat een collega in het Huis aan de slag kan. Maar het goede nieuws is: er is geen tekort aan medewerkers. De methode slaat aan. Inspireert. Geeft hoop.
Luister in dit gesprek hoe Mustafa dit voor elkaar bokst.
Annet is verhalenexpert en van haar leer ik waarom organisaties willen werken met storytelling, maar diep van binnen de echte verhalen van de werkvloer doodeng vinden.
Ze is stellig over het verzoek dat ze regelmatig krijgt: "Kun jij ons verhaal maken?" Haar antwoord:
"Ik ga geen verhalen out of the blue verzinnen, dat dient geen enkel doel. Zonder echte verhalen, verteld van mens tot mens komt er gewoon geen verbinding tot stand."
Hoe gaat ze dan wel te werk? En hoe krijgt ze het voor elkaar dat haar opdrachtgevers toch openstaan voor de verhalen van de werkvloer?
Simpel: alle verhalen die ertoe doen, zijn er al. Je hoeft er alleen nog goed naar te luisteren. Meer ins and outs van Annet in deze aflevering!
Hij is de eerste aan wie ik die té grote vraag durf te stellen: Waarom doe je wat je doet? Eric Steegers antwoordt - en terecht - met grote woorden: hij kon de onrechtvaardigheid niet negeren toen die duidelijk uit zijn onderzoek bleek.
We hebben een zelfde reis gemaakt: van Nijmegen (ik daar geboren, hij daar gynaecoloog geworden) naar Rotterdam (ik om te studeren, hij om nóg meer impact te hebben op levens).
Hij ontdekt niet alleen dat de babysterfte en problemen bij de geboorte hier tot wel 4 keer zoveel voorkomen als het landelijk gemiddelde, hij ontdekt ook dat de medische wereld niet alle oplossingen heeft:
"Mijn tweede carrière begon toen ik besefte dat zorgverleners zoals verloskundigen en gynaecologen deze problemen niet alleen kunnen aanpakken."
Dus naast zijn baan in het ziekenhuis, brengt hij zijn verhaal naar de politiek. En daar kunnen wij wat van leren: zijn motivatie, betrokkenheid en missie zijn inspirerend, de lessen over het ráák overbrengen van je boodschap briljant.
Ik pas op mijn woorden, thuis aan de keukentafel. Met 1 dochter op het gymnasium en 1 op de mavo. Ik vraag Frank Bluiminck om hulp bij de woorden die ik moet kiezen. De voorzitter van de MBO-Raad deelt de weerstand tegen de termen 'hoger' en 'lager' in het voortgezet onderwijs. Hij verlegt met souplesse de focus naar talent:
"Het zijn gewoon andere competenties; de een is beter in taal, de ander heeft meer praktisch inzicht."
Fel wordt hij als MBO'ers worden gewaardeerd als 'handjes'. De erkenning gaat om hun persoon, niet om hun economische waarde.
Als ik naar mijn dochters kijk omarm ik die insteek volledig. Mijn moederhart knuffelt en koestert deze 2 unieke mensen.
Frank helpt mij - en misschien jou ook - om nieuwe inzichten en taal te gebruiken. Omdat ook hij niet bij voorbaat de kansen meekreeg. Hij snapt hoe belangrijk het is om gezien te worden. Luister in dit gesprek hoe krachtig dat doorwerkt in alles wat hij doet.
Mohan Verstegen - of: dokter Mo - kreeg van huis uit de waarden 'vrijheid' en 'gelijkheid' mee.
Wat zijn die grote woorden voor hem gaan betekenen in zijn eigen leven? Hij vertelt over zijn afkomst, geaardheid en strijd voor een inclusieve omgeving. En hoe hij dat in zijn werk gebruikt voor het werkgeluk van zijn collega's:
"Iedereen verdient de ruimte om zichzelf te zijn, dat is de basis van een gezonde werkcultuur."
Mohan past in dit gesprek (onbewust) hele goede verteltechnieken toe. Ik kwam tijd tekort om alles met hem te bespreken. Laat je vooral inspireren door zijn missie, persoonlijke verhaal en lessen over spreken.
Het was echt een struggle voor me: hoe blijf ik authentiek als ik van mezelf MOET posten? Gelukkig is daar Roel Willemse.
Hij grijpt me bij de strot, dwingt me tot heldere uitspraken en laat me weer zien hoe je - juíst door authentiek te blijven - anderen kan helpen met jouw verhaal.
Eén les die je niet gaat vergeten door het luisteren van deze aflevering:
in elke post wil je van waarde zijn voor een ander.
Een pak van mijn hart. Het gaat niet om het aantal likes, het gaat om waarde geven. Ik ben weer bij de les!
14-11-2025: je kan nu het hele gesprek luisteren! (De vorige versie brak per ongeluk af bij 17 minuten. Excuses voor het ongemak en veel plezier met de rest van ons gesprek.)
-------------------------------------------------------------------------------------
Aysel Kaya dompelt zichzelf onder in verhalen om anderen te zien, te horen en te begrijpen. "Sommige verhalen zijn om van te huilen. Maar ik heb geleerd hoe ik er niet depressief van word."
We komen samen tot de conclusie dat verbinding alleen kan ontstaan door echte verhalen met elkaar te delen.
Aysel neemt ons in dit gesprek mee op haar reis naar haar plek in de stad - die ze in eerste instantie verafschuwde - en hoe verhalen haar daarbij hebben gevormd.
Kilian is een onderwijsman, een ontwikkelaar, een mentor, veranderkundige, iemand die je influistert dat je het kan. Hij wil dan ook niets liever dan dat de mensen in de organisatie gehoord worden:
"Als je met de hele organisatie het gesprek kunt voeren over welke toekomst ze willen, dan ben ik trots op mijn vak."
Maar waarom werkt het ene veranderverhaal nou wel en het andere niet?
Zijn antwoord daarop is kristalhelder: je moet het voorleven. Als dat niet gebeurt, kan zelfs het allermooiste ronkende verhaal de prullenbak in.
Hoe verhalen veranderingen helpen slagen, hoor je in de deze aflevering.
Dat Liana ging varen, lag niet voor de hand. Toch is zij nu dé varende influencer en schittert ze op nationale televisie in "Meiden die varen."
Met haar werk op het schip en als influencer heeft ze een duidelijk doel:
"Als vrouw in dit werkveld wil ik laten zien dat je als vrouw en moeder kunt ondernemen en doen wat je echt leuk vindt, ondanks maatschappelijke verwachtingen."
Daar raakt ze bij mij een gevoelige snaar en doe ik (onbedoeld) een boekje open over hoe het er bij mij thuis aan toegaat. Mijn twijfel over of ik dat er niet uit had moeten knippen, slik ik in door de les waar Liana ons op trakteert:
"Benoem je gevoel bij de situatie, ook al schrik je er zelf van."
Ik was al in katzwijm gevallen voor haar kleding. Ik word aangetrokken door de intense kleuren en de aaibare stoffen. Tijdens het gesprek viel ik ook als een blok voor haar verhaal.
Maar de kledingindustrie en duurzaamheid gaan toch niet samen? Joline Jolink werkt als mode-ontwerper en impactondernemer aan duurzame kleding:
“Ik ontwerp kleding met liefde en aandacht, zodat je blij bent en het lang draagt – dat is de meest duurzame manier."
De liefde begon bij haar Oekraïnse oma aan de naaimachine en heeft haar inmiddels gebracht bij haar eigen boerderij waar ruimte is voor het experiment. Zelf vlas (waar linnen van wordt gemaakt) verbouwen, kleurstoffen uit planten halen, wol van de schaapjes verwerken.
Ik zag haar verwondering, haar innige connectie met mens en natuur. Dat deed iets met me. Ik hoop ook met jou, dus luister mee.
Verhalen kunnen dingen tot leven wekken. "Je moet het voor je zien. Zodat je ziet wat de impact is op de ander. Pas dan kun je het juiste doen in je werk en het goede verhaal erbij vertellen."
Theo Hendriks doet aan corporate storytelling door óók de hoogste bazen op het podium te hijsen en een écht verhaal te laten vertellen.
Want verhalen vertellen kunnen we allemaal, maar op het werk pakken we de saaiste powerpoint erbij.
Zonde.
Want met verhalen geef je pas echt betekenis aan je werk. Hoe? Luister in deze aflevering naar de verhalengoeroe Theo Hendriks.
"We vragen om meer informatie aan onze baas om beter ons werk te kunnen doen. Denken we. Eigenlijk zijn we stiekem aan het afwegen of we dat werk wel wíllen doen. Heb het dáár dan over," daagt Jaap Weijers - partner bij Jawel- ons uit.
Ik herken de 'JA zeggen, NEE doen' dynamiek. Maar hoe breek je daar doorheen? Hoe krijg je voor elkaar dat mensen echt zeggen wat er op hun hart ligt?
Jaap: "Ik heb ontdekt dat je jezelf moet laten zien, door persoonlijke verhalen te delen. Dat doe ik sindsdien bewust."
Wat dat oplevert, hoor je in deze aflevering.
Ferry's verhaal komt binnen. Hij overleefde de aanslag in de Bataclan, tijdens een concert in 2015. Maar mensen om hem heen niet. Als hij dat expliciet omschrijft, ben ik er stil van. “Je staat gezellig naar een concert te kijken en ineens is het oorlog om je heen."
We hebben het in dit gesprek niet alleen over de aanslag. Ook over wat dat met hem als persoon gedaan heeft - van boos mannetje die iedereen de schuld geeft naar een wijze(re) man die de rijkheid van het leven omarmt.
Hij kan als geen ander lessen delen over hoe je je verhaal vertelt. Hij had nooit verwacht een zaal toe te gaan spreken, maar inmiddels vliegt hij de wereld over om zijn inspirerende boodschap te delen. Wat werkt?
"Ik doe nooit een statement zonder dat ik er een persoonlijk voorbeeld bij kan vertellen. Anders werkt het niet."
Luister naar nog meer verteltips in deze aflevering.
Sinds het gesprek met Joke de Vries laat het me niet meer los. Veranderen voelt voor mensen als levensbedreigend. Klinkt heftig hè? Moet je je eens indenken dat mensen dat echt zo voelen.
Zo had ik weerstand tegen verandering nooit opgevat. Ik zag het als 'noodzakelijk kwaad' waar je mee moest 'dealen' als verandermanager.
Joke laat me inzien dat het ons in ons wezen raakt als we eraan twijfelen of we nog wel van toegevoegde waarde kunnen zijn.
Ik dacht altijd dat ik als eerste mijn vinger opstak als er iets moest veranderen. Maar ik realiseer me dat ook ik die knagende twijfel ken: "Wat kan ik dan nog betekenen? Doet mijn werk er dan nog wel toe?"
Joke legt de vinger op de zere plek én komt met toepasbare oplossingen. Luister in deze aflevering naar haar wetenschappelijke en praktische inzichten.
Een experiment: twee gasten met 1 microfoon. Zou het werken? Ik wilde het graag uitproberen om te laten zien hoe je én een gezamenlijk verhaal hebt als je samenwerkt, maar ook altijd je eigen verhaal.
Anneke en Liliana laten zien dat zij er beiden voor gaan om de CO²-uitstoot van de maakindustrie naar beneden te krijgen, met behoud van winst in euro's. Maar wat zijn de voorbeelden uit hun werk waar zij met trots op terugkijken?
Anneke: "Bij deze bakker gaan er duizenden kilo's minder afval per week doorheen." Liliana: "Het moet niet onze show zijn, het is geslaagd als de ideeën van de mensen zelf komt."
We duiken nog wat dieper in het vertellen van persoonlijke verhalen. En dan blijkt dit het eerste stel te zijn dat mij doet twijfelen aan mijn eigen boodschap: dat het altijd werkt om je persoonlijke motivatie te delen. Mijn gasten zetten me op een ander spoor.
Luister mee en oordeel zelf.
"Het Ronald McDonaldhuis is de mooiste en fijnste plek waar je eigenlijk niet wil zijn", duidt Natasja Jongenotter, manager, het Huis Sophie Rotterdam. De ouders en eventuele broertjes en zusjes van de zieke kindjes in het Sophia Kinderziekenhuis kunnen in het Huis overnachten om dichtbij ze te zijn.
De dagelijkse verhalen gaan in dit Huis letterlijk over leven en dood: "Afgelopen week was intens. Een vader vertelde me dat de behandeling van zijn kindje zou stoppen, na al negen weken eerder een kind te hebben verloren."
Hoe gaat Natasja om met de emoties die bij haar werk horen?
"Er gebeuren intens verdrietige dingen in ons Huis, maar er zijn ook heel veel mooie en blije momenten. Dat heeft veel impact op mij. Daarom pak ik af en toe de fiets om mijn hoofd leeg te maken."
Hoe Natasja de balans heeft gezocht en gevonden om op een respectvolle en ráke manier te vertellen over haar werk hoor je in deze aflevering.
Het verhaal van Titus - ervaar ik in dit gesprek aan den lijve - raakt steeds weer. Het gaat over een heftig moment dat hij heeft overleefd. Het is indringend om naar te luisteren, omdat je meevoelt met wat hij heeft meegemaakt. Dat komt aan en doet pijn.
Zijn ervaring als patiënt gebruikt hij om de zorg inclusiever te maken. Die persoonlijke missie is inmiddels een grote beweging geworden, waarin spelers die ertoe doen in de zorg samenwerken.
Meer info over die beweging vind je hier:
en hier lees je meer over één van de projecten die daaruit is voortgekomen:
Mijn reintegratie – Mijn reintegratie.