Het klinkt idyllisch: een thuis bieden voor kinderen die geen thuis hebben. Maar ik slik als ik naar Mustafa luister die over zijn werk vertelt: "Wat doe je als een kind 8 jaar lang boos is, slaat, omdat ze jou niet vertrouwt? Omdat ze ervan overtuigd is dat ook jij haar zal wegsturen?"

De kinderen die in de DushiHuizen wonen, groeien op in een echt thuis. Dat alle medewerkers ('volwassenen' genoemd) samen op steeds eenzelfde wijze creëren. Tafel dekken, samen eten, wél kleur aan de muur, altijd hetzelfde naar-bed-ritueel.

Dat helpt, zegt de jonge directeur, om de kinderen de kansen te geven die leeftijdsgenoten die wel in hun eigen thuis opgroeien ook krijgen.

Om die eenheid voor elkaar te krijgen is er een strenge procedure voordat een collega in het Huis aan de slag kan. Maar het goede nieuws is: er is geen tekort aan medewerkers. De methode slaat aan. Inspireert. Geeft hoop.

Luister in dit gesprek hoe Mustafa dit voor elkaar bokst.