# Image Analysis: Perception of Reality, Knowledge, and the Media
The first image clearly refers to Plato's Allegory of the Cave. Two figures, dressed in ancient Greek costumes, are inside a cave. Instead of seeing shadows cast by a fire and objects passing behind them (as in the original allegory), they see images (resembling animals) projected onto the wall by a projector, which is mounted on an ancient Greek column. The image has replaced the cave entrance with a screen displaying ‘BREAKING NEWS’. This suggests that the ‘reality’ we perceive today, such as the news, may be a projection or a construct, far from the truth or direct experience, as were the shadows for Plato's prisoners.
The second image, the painting Prometheus (1909) by Otto Greiner, shows a large man sitting on a rock, gazing into the distance at a landscape. At his feet, and held by his hand, is a much smaller, naked figure, like a small child or a miniature human being.
The two images discuss how we see reality, where our knowledge comes from, and the influence of the media. The first image refers to Plato's Allegory of the Cave, suggesting that what we see as reality might be just an illusion. The second image shows the search for knowledge. Together, the images contrast artificial reality with deeper, real experiences. The first image criticizes how we consume information, while the second seeks something more meaningful. Overall, the images raise questions about how we understand reality in the modern world and our search for true understanding.
If the second image shows Prometheus, it has a deeper meaning because Prometheus represents stealing knowledge and giving it to people. The small figure might show humanity before gaining knowledge or represent a spark of knowledge itself. Prometheus' pose reflects the weight of responsibility and sacrifice. Prometheus stands for the first "fire" of knowledge, while Plato’s Cave shows how this knowledge can get twisted by modern media. The "Breaking News" screen is like the modern version of the shadows in the cave. The images tell a story of knowledge, from the divine gift (Prometheus) to being trapped in a distorted reality (the Cave).
Mentioning the Chauvet cave strengthens the idea of the "beginning of sharing information." The Chauvet paintings were one of the first ways to record the world and pass on information. The first image shows the change from simple information sharing (cave paintings) to the complicated way we get news today ("Breaking News"). Prometheus provides the ability to create and communicate, and the cave paintings are an early example of this. The Cave image shows how sharing information has become more complex. "Breaking News" shows how information is now cut off from its original source, making reality seem less clear. The images show a journey starting from the first gift of knowledge (Prometheus), through early ways of sharing (Chauvet), to today’s confusing media world.
Life as a Study: The Path to Pantopia
The philosophy centers on individuals treating their lives as a continuous study and interaction with reality, fostering personal growth, social harmony, and prosperity.
Life as a Laboratory of Self-Discovery
* Every experience becomes a lesson, and every challenge an opportunity for experimentation.
* Involves self-observation, self-knowledge, environmental negotiation, and conscious action.
* Improving mental clarity through practices like meditation and critical thinking enhances perception and abilities.
Vision and Its Manifestation
* Vision stems from understanding oneself and one's place in the world.
* Manifestation requires commitment, consistency, adaptability, and contributing to the greater good.
Life as a Study in Suitable "Places"
* "Place" is a cohesive environment fostering development.
* Supportive communities are vital, guided by facilitators, mentors, or value systems.
* The right people offer support and constructive challenges.
* Building a culture of honesty, self-disclosure, safety, and support for confrontation is crucial.
* Ideally, the "Place" becomes self-regulating, with members taking responsibility.
Connecting with Pantopia
* Pantopia represents a state of consciousness and collective functionality with personal responsibility.
* Dedication to self-research within supportive "Places" leads to personal fulfillment, social peace, and collective welfare.
* Life as a study is a continuous journey of self-improvement within supportive environments.
Sources:
https://docs.google.com/document/d/1l9mrjMuZBXmM4hXPlakcNWpoW6zXOkmlDBuFXvRJucU/edit
Powered by MaxAI
"Μαθητευόμενοι Μάγοι" discusses the idea that humans are "apprentice magicians" rather than scientists, creating and perpetuating their own "drama" through stories that influence emotions, experiences, senses, and movements. The author reflects on this idea, realizing its truth over time. The text suggests that societal influences (parents, family, school) often discourage individuals from trusting their own judgment, leading them to become imitators and obedient followers who live with shame for their mistakes, complain, and blame others. This results in people ceding their power for personal responsibility and development to a system that dictates what to do, think, and feel.
The Greek text also explores the concept of "suspension of disbelief," explaining it as the willingness to set aside critical thinking and logic when encountering something unrealistic in fiction, in order to enjoy the narrative. This concept has historical roots in Greco-Roman theatre, where audiences ignored the unreality of fiction to experience catharsis. The phrase itself was coined and developed by Samuel Taylor Coleridge in his 1817 work Biographia Literaria. Coleridge proposed that if an author could infuse "human interest and a semblance of truth" into a story with improbable elements, the reader would willingly suspend their judgment about the improbability of the narrative. He was interested in bringing fantastic elements back into poetry and developed this idea to explain how a modern, enlightened audience could still enjoy such literature. Coleridge suggested that his work, like Lyrical Ballads, aimed to explain supernatural characters and events in plausible terms so that the improbable elements of imagination would appear real. He also referred to this concept as "poetic faith," linking it to a feeling analogous to the supernatural that stimulates the mind's faculties regardless of the irrationality of what is understood.
Finally, the text hints at future discussions on how individuals, once they realize they live every story they believe as reality, can learn to write their own narratives without exploiting the weaknesses of others or themselves.
Imagine, if you will, a vast and silent world where every single person has been born and now lives out their entire existence within the confines of a series of dark, disconnected rooms. In this shadowed realm, the inhabitants derive a profound sense of security from the unwavering predictability of their lives. They feel safe within the comforting embrace of their daily routines, tracing the same familiar routes through their neighborhoods day after day. Their favorite hobbies and cherished foods have become more than mere preferences; they have evolved into sacred, inviolable rituals. These routines construct a reality that they perceive as an absolute and singular truth, a truth they are prepared to defend with an almost religious fury against the slightest hint of change or disruption. What these individuals fail to perceive, however, is the very nature of their confinement. They do not realize that they are prisoners within their own individualized "apartments," where the unbreachable walls are constructed from the intangible yet unyielding material of their own habits, and their limited paths are paved by their ingrained perceptions.
Their knowledge of the world is tragically incomplete, limited to their own blind and deeply personal opinions. These opinions flicker before them like mute, distorted shadows cast by complex events they are utterly unable to witness directly. In their isolation, they have come to believe, with absolute conviction, that these fleeting shadows of their own making constitute the entirety of reality. This deeply flawed conviction fuels a rampant, all-consuming imagination that devours their energy, and it fosters a dangerous worldview where anyone who fails to share their specific shadow-reality is immediately branded as a dangerous enemy. This world of shadows serves as a powerful symbol for the imperfect, fabricated, and deliberately misleading beliefs that often stand in for a true and direct perception of our own lives and our intricate relationships with others. Many of us, in our daily existence, may be living within such preconceived notions, never daring to question if they are fundamentally false. To ask such a question would inevitably provoke a deep sense of insecurity, forcing an alert state of mind to confront potential danger. The human nervous system is profoundly unsettled by the very idea of rearranging the carefully categorized contents of the mind; it requires a significant expenditure of energy and mental preparation to undertake such an upgrade. The mind prefers for everything to remain in its familiar, designated box, safely stored in its known and trusted place.
Let us consider the story of a man named George Karagkiozis, who has never once ventured to explore the world beyond the narrow confines of his job and his meticulously structured daily routine. All of his experiences, and consequently all of his thoughts, are severely limited, and his immediate, unchanging environment holds him captive in this small, self-contained "world". But then, one transformative day, George makes the momentous decision to explore new ideas, to consciously step just a little outside of his zone of comfort. He enrolls in a local psychology class, he begins to watch online courses in political science and sociology, and he even joins a municipal gardening club. Slowly, painstakingly, he begins to discover that there is a vastly more expansive world "out there" and, just as importantly, a much more expansive and complex self residing deep within him. This symbolic "exit" from the cave of his personal world represents the profound process of learning and, by extension, the journey of self-awareness.
Self-awareness is the ultimate training, to uncover all our mechanisms of self-deception, our defensive fear of the unknown. which pushes us toward quick, dirty, violent solutions. Truth demands relentless honesty and the active participation of personal responsibility in achieving transparency.
You have spent your entire life chasing something that was never yours. You were taught that if you work hard, if you push yourself to the limit, if you sweat every minute, you will get somewhere. A lie.
A lie repeated so many times that it has contaminated your perception of reality. They have programmed you to worship sacrifice, but no one told you that many die on the altar of effort without having achieved anything. That is the trap.
The more you work, the less you have. It sounds absurd, but it's the truth no one wants to see. Look around you.
Look at them. People running, exhausted, with faces burnt by routine, hands full of calluses, souls empty. And then there are those, the ones who don't sweat, who don't lose sleep, who don't sacrifice, and yet they have everything.
They are not smarter than you. They are not stronger. They simply learned before you that the world doesn't reward effort.
It rewards strategy. They have turned you into a cog in a gear that never stops. You work, get paid, pay bills, and start over.
Every day the same. And if one day you stop, you feel guilt, as if not working were a sin. That guilt is not yours.
It was implanted in you. The culture of effort is an invisible chain. They applaud you for working hard, but look at you with disdain when you rest.
But the curious thing is that those who demand the most from you to work hard rarely work that hard themselves. Your boss doesn't work more than you. The owner of the company doesn't work more than you.
The politician who tells you you have to make an effort has no idea what a 12-hour shift is. And yet, they are the ones demanding sacrifice from you, because they know that while you work, they earn. While you wear yourself out, they get rich.
Effort is not the way, it's the bait. But here comes what really hurts. You have collaborated with that system, because you believe there is no other option.
Because you are terrified to question it. Because if effort is useless, then what do you have left? The answer is not in working more. It is in working better, smart, strategic, cold, without emotions.
The world doesn't belong to those who get up early. It belongs to those who think. The one who gets up early collects the leftovers of the one who planned the night before.
The one who thinks moves the one who obeys. And the one who obeys gets tired, ages, and dies without having truly lived. The real trap is not working hard.
It is believing that that sacrifice brings you closer to success. It doesn't bring you closer. It moves you away.
Because it consumes you. Because it blinds you. Look back.
How many years have you been working non-stop? How many times have you gotten a raise? How many times have you felt that you are moving forward? And the worst? How many times have you been told you have to keep making an effort? As if it were an infinite debt. As if working hard were an eternal virtue that is never rewarded. They have educated you to be a slave with illusions.
And that is the worst slavery. The one you don't see. The one you live convinced is freedom.
Because you can choose the job, but not the system. Because you can change bosses, but not roles. You will always be the one who executes, never the one who designs.
Unless you change the rules. Working smart is not doing less. It is doing what matters.
It is saying no. It is knowing what yields results and what is noise. It is understanding that your time is your most valuable asset.
That every hour badly invested never returns. That every action without strategy is wasted energy. Working smart is being ruthless with your choices.
It is prioritizing. It is cutting. It is eliminating the superfluous.
But of course, that hurts. Because we have been taught to associate value with effort. If something doesn't hurt, we think it's worthless.
Υπάρχει συναίνεση ως προς αυτό, δύο είναι οι τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας:
διαισθητικά και επιστημονικά.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι επιστημονικά ανακαλύψαμε ότι κάθε προσέγγιση συνδέεται με ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, του Βιοϋπολογιστή μας που επεξεργάζεται τα δεδομένα της πραγματικότητας.
Σε κάθε τομέα της ζωής έχουμε συνηθίσει να έχουμε άποψη, κάποια προκατάληψη, η οποία οδηγεί στον αναποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, απογοητευόμαστε, αγχωνόμαστε, πικραινόμαστε, γινόμαστε κυνικοί, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στις παθολογίες που βιώνουμε και μας κάνουν να υποφέρουμε. Ως εκ τούτου, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε πάνω στις προκαταλήψεις μας, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε ή και να ξεπεράσουμε την αναποτελεσματικότητά μας. Γι'αυτό είναι όμως απαραίτητο να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη γι' αυτή τη σημαντική πηγή του πόνου στη ζωή μας.
Ο Βούδας έκανε μια δήλωση σχετικά με αυτό. Οι ψυχολόγοι έκαναν δηλώσεις. Η τέχνη ασχολείται με αυτό. Η επιστήμη ασχολείται με αυτό. Η θρησκεία ασχολείται με αυτό.
Όμως ο άνθρωπος είναι ικανός για κάθε μονοπάτι που οδηγεί στην απελευθέρωση, στη φώτιση και σε κάθε τρόπο για να σωθεί από την ταλαιπωρία που οφείλεται σε κακή διαχείριση του τρόπου με τον οποίο κοιτάζει τα πράγματα.
Υπάρχουν τρία μεγάλα μονοπάτια που εστιάζουν σε διαφορετικές πτυχές της ψυχικής και πνευματικής ανισορροπίας.
Ο Δρόμος του Πολεμιστή που ασχολείται με τη διάνοια του ατόμου, όπου η Επιστήμη είναι ένας κλάδος της, ο Δρόμος της Αποδοχής και της ευθυγράμμισης με αυτό που είναι και ο Δρόμος της Υπηρεσίας προς τους άλλους.
Αν δεν έχουμε καταφέρει να το πετύχουμε αυτό μέχρι ένα ορισμένο στάδιο της ζωής μας, καλό είναι να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας και να προβληματιστούμε σχετικά με τη στάση μας απέναντι στην ερμηνεία της πραγματικότητας και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν.
Ο Πολεμιστής είναι στην ουσία επιστημονικός.
Ας μιλήσουμε λοιπόν ένα ή δύο λεπτά επιστημονικά.
Δεν μπορεί να μιλάει για την υπηρεσία προς τον άλλο.
Και δεν μπορεί να συζητάει την συμφιλίωση με το Σύμπαν και την Ύπαρξη, και την σύνδεση με τον ανώτερο Εαυτό.
Το Πραγματικό Μονοπάτι, στη πράξη το Μονοπάτι είναι πάντα τριπλό.
Και είναι να κάνουμε τα λόγια και τις θεωρίες μας πράξεις, να τα ακολουθούμε πρακτικά και με συνέπεια, να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να βγάζουμε δηλαδή συμπεράσματα με υπομονή, θάρρος, και επιμονή, όσο χρειάζεται, συμβουλευόμενοι βιβλία και ανθρώπους που είναι προφανώς πιο προχωρημένοι εκεί πού θέλουμε να πάμε. Για να υπάρχει μια τέτοια προοπτική πρέπει όμως να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.
...
Η πολεμική τέχνη βασίζεται στην προσομοίωση πολεμικής σύγκρουσης. Πρόκειται για συνθήκες όπου τηρούνται τα απολύτως απαραίτητα πρωτόκολλα πολιτισμού, από κοινού. Όπως ο πόλεμος είναι στην βάση του αναθεωρητικός έτσι και η πολεμική τέχνη σχετίζεται με την αναθεώρηση. Πως μπορείς άλλωστε να περιμένεις να βγει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα όταν κάνεις τα ίδια και τα ίδια; Υπάρχουν τρεις μεγάλες αρτηρίες που οδηγούν σε αλλαγές στη ζωή. Είναι η Βία, η Ανάγκη και η Επίγνωση.
Με την βία, θες δεν θες, υποτάσσεσαι ή συνθηκολογείς. Λόγω ανάγκης προσαρμόζεσαι και συνηθίζεις. Η επίγνωση είναι η πιο ευγενής οδός προς την αλλαγή και την πρόοδο. Και τα τρία συνδέουν το άτομο με το περιβάλλον του.
Στην πολεμική τέχνη γίνεται αναπαράσταση καταστάσεων με άμεσες συνέπειες. Γι αυτό και βοηθάει πολλά άτομα να ανακαλύψουν τα εργαλεία που έδωσε η φύση στον άνθρωπο για να καλύπτει τις ανάγκες του, για να προστατεύεται από επιθέσεις και κινδύνους, για να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες που του επιτρέπουν να μοιράζεται τις αξίες του και τα αγαθά του χωρίς τον φόβο της επιβίωσης.
Ο πόλεμος συνδέεται με την επιβίωση, η πολεμική τέχνη συνδέεται με τον φόβο της επιβίωσης και με συμβάσεις που κατασκευάζει ο άνθρωπος στο περιβάλλον του για να νιώθει ασφαλής.
Ο πόλεμος αναθεωρεί και επαναδιαπραγματεύεται συμμαχίες, συνθήκες και συμβάσεις ασφαλείας ανάμεσα σε μεγάλες ομάδες και κράτη. Η πολεμική τέχνη καταφέρνει με την προσομοίωση πολέμου να αναθεωρήσει προσωπικές συνθήκες όπως συνήθειες και συμπεριφορές που βασίζονται σε λανθασμένες εντυπώσεις ή "ξεπερασμένες αντιλήψεις" για την ερμηνεία των δεδομένων. Όταν το σώμα είναι αναλφάβητο αυτό έχει συνέπειες αναλφαβητισμού και στο πνεύμα, στην ψυχολογία, στην συμπεριφορά, στον τρόπο ζωής, και, κατά συνέπεια, στη ζωή του καθενός.
Όπως στο πόλεμο έτσι και στην πολεμική τέχνη ο άνθρωπος μπαίνει στη σκηνή, στο θέατρο, στο δράμα και συμμετέχει στα δρώμενα με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Είτε πρωταγωνιστεί, είτε δευτεραγωνιστεί, όταν δεν ζει σαν κομπάρσος είναι αγωνιστής. Ηθοποιός σημαίνει αγωνιστής για το φως. Αυτό διδάσκουν οι μάχες. Ο αγωνιστής μάχεται για να μην πεθάνει άδοξα, άχαρα, ανώφελα. Όπως στον πόλεμο έτσι και στην προσομοίωση πολέμου ο άνθρωπος αναβιώνει τις συνθήκες εκείνες που επιβάλλουν να αναλάβει την ευθύνη για την ζωή του πρώτα από όλα και μετά να υπηρετήσει έναν μεγαλύτερο από το Εγώ του σκοπό. Αυτό μοιάζει με το να ζωγραφίζει κάνεις δυο-τρεις ή τέσσερις κύκλους γύρω από ένα ένα σημείο, γύρω από την ουσία. Κύκλοι που ρυθμίζονται μέσα από αγώνες ή μάχες τείνουν να είναι ομόκεντρα γύρω από την περιοχή υψίστης σημασίας και ταλάντωσης.
Αυτό μοιάζει με ξεκάθαρους στόχους μετά από αυστηρή αξιολόγηση.
Οι μάχες κι οι αγώνες ή η συμβολική αναπαράσταση αυτών βοηθούν τον άνθρωπο να αναθεωρήσει τις απόψεις και τις αντιλήψεις του για τα δεδομένα. Επιτρέπουν στους ανθρώπους με την κατάλληλη εκπαίδευση να επανακινήσουν την ζωή τους μέσα από το ξεκαθάρισμα των ζωνών συνάφειας γύρω από τον σαφή και αδιαπραγμάτευτο σκοπό της πιο ενδόμυχης αξίας ή αλήθειας τους.
Η αλήθεια είναι πάντα ένα τέλειο σενάριο για μια ιστορία. Μια καλή ιστορία είναι πάντα ένας δυνατός τρόπος επικοινωνίας. Η επικοινωνία είναι η τέχνη των σχέσεων. Οπότε η αλήθεια είναι ίσως η καλύτερη βάση για κάθε σχέση. Είναι η βάση για να γράψεις ένα καλό διήγημα. Είναι η βάση για να περάσεις μια συνέντευξη. Είναι η βάση για να χτίσεις την ζωή σου με φυσική ασφάλεια και σταθερότητα.
Τώρα, το μόνο πρόβλημα που μένει είναι αν αυτό αλήθεια για σένα. Θα το επεξεργαστείς ή θα το απορρίψεις; Εάν το επεξεργαστείς πλήρως μπορείς να ωφεληθείς ή θα σε βλάψει; Η αλήθεια έχει την ιδιότητα, εάν την ακολουθήσεις να ωφεληθείς χωρίς να χάσει κανείς τίποτα καλό. Με άλλα λόγια, με την αλήθεια ωφελούνται περιέργως όλοι! Το μόνο που καταστρέφει η αλήθεια είναι το Κάστρο όπου ζει κανείς τον προσωπικό του Μεσαίωνα. Μια τάφρος από μυστικά όπου κολυμπάνε επικίνδυνα ψέματα. Και τείχη από αυταπάτες διακοσμημένα με βιτρό ψευδαισθήσεων. Η κάθε αρχιτεκτονική ένας ιδεαλισμός που καθορίζει εκ των προτέρων τι είναι καλό και τι είναι κακό. Τι πρέπει να γίνεται και τι δεν πρέπει. Αυτό είναι το προσωπικό μεσαιωνικό κάστρο του καθενός.
Μήπως ο βίος του καθενός είναι η περιπέτεια για να βρει τον προσωπικό του θησαυρό; Ή για να βγει από τον Λαβύρινθο που είναι το Κάστρο του;
Γι αυτό λένε, η αλήθεια θα μας ελευθερώσει.
Άκουσα σήμερα σε βίντεο στο ίντερνετ μια έμπειρη κυρία να λέει: "Κάντε διαλογισμό τουλάχιστον 3 ώρες κάθε μέρα". Ο Αμερικανός παρουσιαστής κουβανικής καταγωγής τρόμαξε όταν σκέφτηκε το κοινό του. Αλλά η κυρία έχει απόλυτο δίκιο.
Στην πραγματικότητα, πρέπει να τον επεκτείνουμε σε όλη την ημέρα, κάθε μέρα, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως στεκόμαστε, πως περπατάμε, πως μιλάμε, πως παίρνουμε και πως δίνουμε, πότε είμαστε ήρεμοι και πότε όχι. Πότε είμαστε φλύαροι και πότε σιωπούμε. Και εαν αφήνουμε τα πράγματα που κάνουμε να καθοδηγούνται από τις παρορμήσεις μας ή από ψυχαναγκασμούς. Οι παρορμήσεις έχουν λόγο να υπάρχουν. Είναι κι αυτός είναι ένας τρόπος που οι ενέργειες του σώματος επικοινωνούν με το νου μας. Πρέπει να έχουμε επίγνωση. Οι ψυχαναγκασμοί είναι σαν μια μικρή τρέλα, κάτι μανιακό που έχει καταλάβει το λογικό μας μέρος, κάποιοι λένε τον ορθολογικό τρόπο σκέψης, δράσης και αντίδρασης σε παρορμήσεις και ερεθίσματα από το περιβάλλον.
Αυτό εννοεί στην πραγματικότητα η κυρία με την χρήση του όρου "διαλογισμός". Διαλογισμός είναι κάθε σκόπιμη προσπάθεια, άσκηση, συνειδητότητας. Επομένως, είναι λογικό όταν ξεκινάμε αυτή την άσκηση να καθόμαστε σε ένα ασφαλές και ήσυχο περιβάλλον, σε όρθια θέση σώματος, ακίνητοι αλλά με μισάνοικτα μάτια, για να μην μας πάρει ο ύπνος. Παρατηρώντας τη λειτουργία της αναπνοής μας ή τους χτύπους της καρδιάς μας ο νους συγκεντρώνεται εκεί αντί για άλλες σκέψεις. Έτσι μπορούμε να ξεκινήσουμε τον διαλογισμό ανά πάσα στιγμή. Αλλά η διαδικασία δεν μένει εκεί ούτε πρέπει να τελειώσει στον αυτοσκοπό. Φυσικά, είναι μια αργή διαδικασία, αλλά πρέπει να έχει και έναν σκοπό που ξεκινάει από την ζωτική ενέργεια του σώματος, περνάει μέσα από όλες του τις λειτουργίες επιστρέφει και συνεισφέρει στη ζωή, καθώς είμαστε εδώ για να ζήσουμε και όχι για να αρνηθούμε τη ζωή. Σ' αυτό πιθανόν καταλήγουν κάποιοι άνθρωποι, χωρίς όμως να έχουν συνείδητοποιήσει όλες των εναλλακτικές της ζωής.
Αν όλοι οι καλοί άνθρωποι σταματήσουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, σταματήσουν να εμπλέκονται σε οτιδήποτε μπορεί να τους αναστατώσει ή να τους οδηγήσει έξω από αυτό το ασφαλές και ήσυχο δωμάτιο όπου εισέρχονται στο διαλογισμό, τότε όλοι οι καλοί άνθρωποι θα ζούσαν σε μια ασφαλή και ήσυχη φούσκα. Ακόμη και αν ήταν δυνατόν να επιβιώσουν με αυτόν τον τρόπο, τότε η καλοσύνη θα μεταφραζόταν σε αχρήστευση όλων των υπέροχων δυνατοτήτων της ζωής μέσα από το σώμα και τις λειτουργίες του.
Είμαστε εδώ για να διευρύνουμε το φάσμα των επιλογών και των δυνατοτήτων και όχι για να το περιορίζουμε. Στην πραγματικότητα, είμαστε σε μια τεράστια περιπέτεια νοήματος κι ευτυχίας ερευνόντας έννοιες κι εξαντλώντας τις δυνατότητές μας. Έτσι πρέπει να εξερευνήσουμε και την έννοια του διαλογισμού, ομοία να εξετάσουμε την προσευχή, τα οποία προφανώς έχουν οδήγησει και οδηγούν πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο σε θαυμάσιες πνευματικές και ψυχολογικές καταστάσεις και θαυμάσια χειροπιαστά αποτελέσματα.
Πρέπει να γίνει επιτέλους σαφές ότι ο διαλογισμός και άλλα ψυχοσωματικά εργαλεία με κανένα τρόπο δεν εισηγούνται την εγκατάλειψη της ζωής, ομοίως η έννοια του "χριστιανισμού" δεν σημαίνει να είσαι μέλος σε μια εκκλησιαστική λέσχη τελετουργιών και δογματικών πεποιθήσεων για τη δημιουργία του κόσμου, για την αμαρτία και τη λύτρωση, για το καλό και το κακό. Η έννοια της θρησκείας δεν εξαντλείται στη λατρεία. Κάθε έννοια συμπεριλαμβάνει ένα ολόκληρο φάσμα καταστάσεων νου και σώματος που συνδέονται με ποιότητες δράσης. Αν εξετάσουμε την περίπτωση ότι δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει οπωσδήποτε το "κακό" στο σύμπαν για να εξηγηθούν όλα τα δυσάρεστα κι ανεπιθύμητα για τον άνθρωπο πράγματα, τότε η αλήθεια από καθετί, η διαύγεια, είναι ικανή να μας οδηγήσει εκεί όπου πραγματικά λαχταράμε να βρεθούμε. Η ειλικρίνεια με την αυτοεπίγνωση που μας προσφέρει ο διαλογισμός είναι ικανά να μας οδηγήσουν στό καλό και όμορφο του αυθεντικού και του αληθινού. Αυτό, είναι μια πιο περίεργη και παιχνιδιάρικη στάση που θα οδηγούσε να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας όταν υποφέρουμε.
Όποια και αν είναι η ζωή ενός ανθρώπου, ο ρόλος που κατέχει στον τόπο που ζει, η υγεία και η αφθονία που διαθέτει, τα γεγονότα και οι περιστάσεις της προσωπικής του ιστορίας, ακόμα και η χώρα στην οποία ζει και όλα όσα συναντά, καλά και κακά, συσχετίζονται με το επίπεδο της Ύπαρξής του, με το εύρος των Κινήσεών του, με το βάθος της Έκφρασής του.
Αυτός που είναι φτωχός ασυναίσθητα παρακολουθεί μαθήματα, σπουδάζει και περνάει εξετάσεις, στη φτώχεια. Μαθαίνει την φτώχια. Αυτός που χάνει τον απασχολεί, μαθαίνει, από την απώλεια. Αυτός που υποφέρει τον απασχολεί ο πόνος. Μαθαίνει μέσα από τον πόνο. Γιατί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας αυτός είναι ο τόπος του. Εκεί όπου υπάρχει, κινείται, και μαθαίνει. Αλλά και αυτό που εκφράζει. Μέσα από αυτό κατανοεί κσλύτερα, ρυθμίζει την ενέργειά του, είναι αυτό που εκδηλώνεται στην ύπαρξή του.
Τα εξωτερικά γεγονότα, ακόμη και ο φυσικός τόπος, δεν είναι παρά υλοποίηση, εκδήλωση, πραγματοποίηση εσωτερικών καταστάσεων, ο μαγικός καθρέφτης του επιπέδου της Κατανόησης και Ύπαρξης, του τρόπου σκέψης του Καθενός. Η αντανάκλαση της Αντίληψης και η Εκδήλωσή της. Η ζωή σου είναι αδιάψευστη πραγματοποίηση του τι οραματίζεσαι μέσα από ό,τι αντιλαμβάνεσαι, εάν είσαι σε θέση να παρακολουθείς τι σου συμβαίνει, ή τι σε απασχολεί, όταν δεν είσαι σε θέση να επιλέξεις τον τόπο και την παρατήρησή σου, ή τι σου αποσπά την προσοχή περισσότερο από καθετί άλλο, όταν δεν υπάρχει καν γείωση. Για τον καθένα είναι οι εσωτερικές του καταστάσεις, το καθολικό Τοπίο του εν δράση.
Ο καθένας καταλαβαίνει κάποια στιγμή αν βρίσκεται στον λάθος ή στον σωστό τόπο στη ζωής του, αλλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν αν βρίσκονται στον λάθος ή στον σωστό τόπο μέσα στον εαυτό τους. Που κινούνται, πως κινούνται, μέσα από τι μαθαίνουν, τι τους τραβάει τη προσοχή, τι τους ρυθμίζει την ενέργεια. Όπως στο ραδιόφωνο. Κάθε σταθμός έχει συχνότητα και χαρακτηριστικό περιεχόμενο.
Βρες τον Tόπο σου στο κατάλληλο περιβάλλον, άνοιξε τον Χώρο σου με την Αλήθεια, άπλωσε τις ρίζες σου με την Ειλικρίνεια και άνθησε το Ρόδο σου σαν την Άνοιξη!
Ξεκίνησα την ζωή μου με πρώτη στρατηγική την παρατηρητικότητα και την προσαρμογή. Τα υπόλοιπα ήταν αντιδράσεις και ρεφλέξ.
Μέχρι ένα σημείο περπάτησε καλά η στρατηγική αυτή. Φυσικά δεν ήξερα καν τι θα πει στρατηγική. Στρατηγός ήταν αυτός που έδινε διαταγές στον πατέρα μου. Αλλά από ένα σημείο και πέρα, κάπου στο γυμνάσιο, δεν έβλεπα πρόοδο ενώ ο δρόμος συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο ανηφορικός. Είχα πολύ περιορισμένη αντίληψη για την Αναβάση της ζωής. Σπίτι, σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι, στίβος, σπίτι. Διαδρομές.
Μετά το σχολείο μια μεγάλη αλλαγή στο περιβάλλον και στο κλίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έφερε την πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έφερε αλλαγή στη καθημερινότητα, αλλαγή στους όρους, τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις, τις καθημερινές απαιτήσεις. Εκεί έκανα και το πρώτο 'άλμα ανάπτυξης', μετά το ξαφνιαστικό 6.22 στο στίβο το 1987.
Με την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον έκανα ένα άλμα ανάπτυξης, εν μέρει αναγκαστικά, εν μέρει λόγω ελευθερίας κινήσεων.
Όμως σύντομα άρχισε η φόρα που πήρα και η φορά να με οδηγούν σε μια καινούργια διαδικασία που σήμερα την ονομάζω Κατάδυση. Διότι τότε κατάλαβα πως με τα εφόδια που είχα από την παιδική μου ρουτίνα δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ικανοποιητικά σε μια μη δεδομένη πραγματικότητα. Είχα μια πολύ αρχέγονη αντίληψη ακόμη για το τι είναι ικανοποιητικό. Μια μάλλον αντιφατική σχέση μέσα μου ανάμεσα στην θεωρία και στη πράξη. Και αυτό που γνώριζα στην πράξη δεν ήταν ικανοποιητικό για τα μέχρι πρωτίστως παιδικά μου όνειρα.
Κάποια στιγμή κατάλαβα, από τα συμφραζόμενα, πως υπάρχει κάτι κοινό στις διαδικασίες μάθησης και προόδου που στην περίπτωσή μου οπωσδήποτε δεν ήταν οικείο, ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο, γιατί δεν ήταν του γούστου μου. Έπρεπε να μάθω να πηγαίνω βήμα βήμα, αργά, υπομονετικά και όχι όπως μου κατέβαινε στο κεφάλι ή, παρότι είναι άγνωστο ακόμα σαν έκφραση, όπως μου κατέβαινε στη διάθεση. Με άλλα λόγια δεν είχα την διάθεση να μάθω κάτι μέσα από το βιβλίο, μέσα από αφηρημένες έννοιες και επαγωγή ή συλλογισμούς. Με βόλευε να μαθαίνω πειραματικά και εμπειρικά. Το εργαστήρι του νου μου όμως χρειάζονταν κάποιες προϋποθέσεις, κάποια προετοιμασία που μου έλλειπε για να μπορέσω να βγάζω σωστά συμπεράσματα από τα νοερά μου πειράματα.
Υποχρεώθηκα να μάθω να μαθαίνω για να ολοκληρώσω τις σπουδές στο Εξωτερικό μετά την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον μέσα από μια διαδικασία Κατάδυσης στο πανεπιστημιακό πρόγραμμα Σπουδών.
Κι αυτός ο δρόμος με πήγε πιο πέρα. Μέχρι ενός ορίου.
Το επόμενο όριο ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι μέσα μου κλώτσαγε άγρια κάθε φορά που προσπαθούσα να αντλώ απλά ικανοποίηση από την άσκηση του καθήκοντος όπως θα το έθετε ο πατέρας μου. Είχα ανάγκη να εκφράσω το κατάδικό μου, κάτι μοναδικό από τον εαυτό μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτό που κάνω, κάτι που μου υπαγόρευε να αρχίσω να συμμετέχω σε ό,τι κάνω και συναισθηματικά.
Εκεί εμφανίστηκε ο θυμός. Εκεί εμφανίστηκε η ασθένεια.
Αλλά εκεί εμφανίστηκε και μια πόρτα προς τα έξω, κι ένα καινούργιο μονοπάτι.
Τελικά τα μονοπάτια στη ζωή είναι αποφασιστικής σημασίας. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε κοινούς χώρους αλλά ο καθένας κινείται στα δικά του μονοπάτια. Αυτό όμως δεν φαίνεται διότι δεν εκδηλώνεται.
Όταν βρέθηκα στο δικό μου αδιέξοδο και συνάντησα την πόρτα στα ενδότερα της προσωπικής μου ευθύνης και κυριότητας ήταν που εμφανίστηκε κι η Πολεμική Τέχνη στη ζωή μου.
Η Πολεμική Τέχνη αναγνωρίζει την σημασία της σχέσης του εαυτού με το σώμα και της σχέσης με τον άλλο και το σώμα του, σε κάθε συνάντηση. Πάνω σε αυτό το γεφύρι αναγνωρίζει την δημιουργική διαδικασία της αντιπαράθεσης, της κάθε σύγκρουσης.
Μέσα από την Πολεμική Τέχνη έμαθα να εστιάζω.
Σε κάθε οριακό σημείο της ζωής μου, ανακάλυπτα το παιχνίδι του μυαλού εκ νέου, τη νοοτροπία και που εστιάζει ο νους. Αλλάζοντας φακό και ρυθμίζοντας την εστίαση ανακάλυπτα τα όρια του κόσμου μου, και μέσα από αδιέξοδα κάθε φορά έναν καινούργιο κόσμο. Πως κάθε καινούργιος κόσμος φέρνει καινούργια περιθώρια χαράς και κινήσεων.
Το επόμενο όριο ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι μέσα μου κλώτσαγε άγρια όσο προσπαθούσα απλά να αντλώ ικανοποίηση από την άσκηση του καθήκοντος όπως θα το έλεγε ο πατέρας μου. Είχα ανάγκη να εκφράσω και κάτι κατάδικό μου, κάτι από τον εαυτό μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτό που κάνω, κάτι που μου υπαγόρευε να συμμετέχω και συναισθηματικά.
Εκεί εμφανίστηκε ο θυμός. Εκεί εμφανίστηκε η ασθένεια.
Αλλά εκεί εμφανίστηκε και μια καινούργια πόρτα, κι ένα καινούργιο μονοπάτι.
Τελικά τα μονοπάτια στη ζωή είναι αποφασιστικής σημασίας. Φαίνεται να βρισκόμαστε σε κοινούς χώρους αλλά ο καθένας κινείται στα δικά του μονοπάτια. Και αυτό δεν φαίνεται πάντα. Διότι δεν εκδηλώνεται.
Όταν βρέθηκα στο δικό μου αδιέξοδο και συνάντησα την πόρτα στα ενδότερα της προσωπικής ευθύνης και κυριότητας ήταν που εμφανίστηκε και η Πολεμική Τέχνη στη ζωή μου.
Η Πολεμική Τέχνη αναγνωρίζει την σημασία της σχέσης του εαυτού με το σώμα και της σχέσης με τον άλλο, σε κάθε συνάντηση. Και πάνω σε αυτό το γεφύρι αναγνωρίζει την δημιουργική διαδικασία κάθε αντιπαράθεσης ή κάθε σύγκρουσης.
Μέσα από την Πολεμική Τέχνη άρχισα να εστιάζω πάλι κάπου αλλού.
Σε κάθε σοβαρό εμπόδιο, σε κάθε οριακό σημείο της ζωής μου, ανακάλυπτα το παιχνίδι του μυαλού εκ νέου, την δύναμη της συνήθειας, την νοοτροπία και το που εστιάζει. Αλλάζοντας φακό και ρυθμίζοντας την εστίαση, άλλοι το περιγράφουν με συχνότητες, ανακάλυπτα κάθε τέτοια, οριακή, φορά, μέσα από αδιέξοδα, έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο. Κάνε καινούργιος κόσμος φέρνει καινούργια περιθώρια χαράς και δημιουργίας.
Κάθε καινούργιος κόσμος έχει τον δικό του χάρτη. Κάποια στιγμή όμως συνηθίζει και προσαρμόζεται το μάτι, η ματιά, και βλέπει χωρίς υπολογισμούς την πραγματικότητα διαφορετικά.
Αυτό μου το πρόσφεραν οι 'μετακομίσεις' που γνώρισα παιδί, το "εξωτερικό", το "πανεπιστήμιο" και η αναπάντεχη μετατόπιση ενδιαφέροντος από τις σκέψεις στις αισθήσεις και στο σώμα μέσω της "πολεμικής τέχνης".
Το όμορφο με την πολεμική τέχνη ήταν για μένα η εξέλιξη στην αμεσότητα, η μείωση των περιοριστικών παραμέτρων, όπως ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, εικασίες, θεωρίες, γνώμες, απόψεις. Γιατί όλα παίζουν live όπως λέμε σήμερα, ζωντανά, όταν το μέσο είναι το σώμα και όχι οι σκέψεις που μπορούν να σε οδηγούν εύκολα μακρυά από την πραγματικότητα.
Εκεί ήρθα εγώ πάλι σε επαφή με τον εαυτό μου.
Ανακάλυψα πως ο Τόπος της μάθησης και των ανακαλύψεων είναι ανεξάρτητος από ευνοϊκές ή ιδανικές συνθήκες. Ουσιαστικά ο πραγματικός τόπος μάθησης και εξέλιξης εκμεταλλεύεται ειδικά τις αντιξοότητες, ενώ βρίσκεται παντα παντού, εκεί όπου βρίσκομαι εγώ. Ή εγώ κι άλλος ένας. Αλλά και μόνος μου όταν είμαι μπορώ να μαθαίνω ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα για την φύση του ανθρώπου και την φύση των συγκρούσεων μέσα από την γνώση της φύσης μου και μέσα από τις συγκρούσεις κάθε τύπου που συναντώ.
Οι εξωτερικές συγκρούσεις συχνά συσχετίζονται με εσωτερικευμένες συνήθειες, απόψεις, πεποιθήσεις που έχουν υιοθετηθεί μέσα από την επανάληψη. Είναι μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με τα κομπιούτερ και τον προγραμματισμό που σπούδασα στο εξωτερικό, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο. Όταν αλλάζει ο προγραμματισμός αλλάζει η επαφή, η επικοινωνία, η σύνδεση, η σχέση με τον άλλο και όταν αλλάζουν οι σχέσεις που μας συνδέουν με άλλους αλλάζει όλη η ζωή. Στον άνθρωπο ο κύριος προγραμματισμός είναι η επανάληψη, η καθημερινότητα, συνήθεια. Οποίες κι αν είναι οι αρχικές συνθήκες ο προγραμματισμός μπορεί να οδηγήσει σε στοχευμένα αποτελέσματα.
Για μένα ήταν ξαφνικά σαν να έχω βρει τον μίτο της Αριάδνης και την Αριάδνη μέσα μου. Και άρχισα από ενθουσιασμό να παίρνω σβάρνα και άλλους εντυπωσιακούς μύθους.
Ολόκληρη η ζωή μου άρχισε να εκδηλώνει πλέον μια μυθαγωγική-μυσταγωγική σχέση με κάτι πολύ βαθύ μέσα μου. Με αυτόν τον τρόπο άρχισε να ελευθερώνεται ένα άγνωστο αλλά πολύ οικείο κομμάτι μου και να εκδηλώνεται. Αντιξοότητες, συγκρούσεις, διαφορές άλλαξαν χαρακτήρα. Βασικά άλλαξαν πρόσημο.
Πως το είπε ο Δάσκαλος; Δεν υπάρχει αϊκίντο. Αϊκίντο είσαι εσύ.