Niewiele brakowało by talent wychowywanego w konserwatywnej chrześcijańskiej rodzinie Marvina Gaye’a nigdy nie wyszedł poza mury świątyni. Przejawiający od najmłodszych lat ponadprzeciętne zdolności wokalne Marvin już jako trzylatek zapisany został do kościelnego chóru – taką ścieżkę „kariery” pragnął nadać swemu synowi Marvin Gay Senior, głowa rodziny, pastor odłamu kościoła zielonoświątkowego nazywanego „Domem Boga”, prywatnie – jak wspominał po latach muzyk – człowiek porywczy, niepanujący nad emocjami. Relacje z ojcem późniejszemu gwiazdorowi wytwórni Motown podobno nigdy nie układały się dobrze. Ojciec miał wielokrotnie bić i znęcać się psychicznie nad swoim synem, a osobiste wybory Marvina Juniora nigdy nie doczekały się akceptacji ze strony apodyktycznego rodzica.

Historia skandynawskiego, a ściślej rzecz biorąc, norweskiego black metalu napisana jest ludzką krwią. Jej kolejne epizody rozgrywają się w scenerii płonących kościołów oraz zawilgoconych piwnic udekorowanych bronią i wykopanymi z cmentarzy szczątkami. Morderstwa, gwałty, samobójstwa – próba wskrzeszenia na nowo idei black metalu  dość szybko wymknęła się spod kontroli. Wygrażanie palcami i czcze przechwałki oraz rzucane w eter manifesty wojny przeciw chrześcijaństwu ze zwykłej zgrywy kilku pijanych nastolatków zafascynowanych muzyką Kiss i Motörhead przerodziły się w realne czyny. I gdy w norweskich Oslo czy Bergen płonęły kościoły, a policja ścigała odpowiedzialnych za podpalenia, ten który w znacznym stopniu zainspirował nowopowstałą, wyjętą spod prawa subkulturę wkrótce sam miał stać się ofiarą jednego ze swoich uczniów.

Darell Lance Abbott, szerzej znany pod pseudonimem Dimebag , to jeden z tych gitarzystów, którego nazwisko powoduje rumieńce i szybsze bicie serca u początkujących rockmenów. Dimebag do dziś stanowi wzór dla muzyków aspirujących do miana shredderów, a charakterystyczne brzmienie jego gitary i technika gry zapewniły macierzystej formacji Darella, zespołowi Pantera, ogromny sukces. W latach 90. Panterę nazywano ostatnią nadzieją muzyki metalowej, która traciła nieco na popularności za sprawą grunge’u, hip-hopu i mnożących się wówczas podgatunków muzyki elektronicznej. Historia wirtuoza gitary, to ten przykład, kiedy brutalnie przekonać możemy się, że Ci, dla których muzycy tworzą, często są ich największymi wrogami.

Jeśli Biggie, zgodnie ze swoim pseudonimem, był „wielki” za życia, to po śmierci stał się prawdziwym kolosem. Profetyczny tytuł jego drugiej i ostatniej solowej płyty, Życie po śmierci, po latach brzmi dziwnie dwuznacznie. Wallace umarł mając zaledwie 24 lata, w chwili obecnej, 24 lata po jego śmierci, jest jeszcze większą ikoną niż wówczas, u szczytu kariery.

John Lennon, twórca pacyfistycznego hymnu “Imagine” w drugiej zwrotce utworu śpiewał: "Nie ma powodu, by zabijać lub za cokolwiek umierać". Niestety 8 grudnia 1980 roku dwudziestopięcioletni szaleniec zastrzelił go, kierowany prozaiczną chęcią zostania sławnym.

Scenariusz: Paulina Grabska

John Lennon: Vito Bambino

Mark Chapman: DJ BRK

Yoko Ono: Agata Patoła

Żona Chapmana: Moja mama Bożena, lov yu!

Realizacja/lektor: Marcin Zakrzewski

Tupac Shakur przeszedł do historii jako jeden z najpopularniejszych i najbardziej wpływowych raperów wszech czasów. Dziś uznawany jest za popkulturową ikonę, stawiany obok Boba Marleya, Jimiego Hendrixa czy Mohameda Aliego. Mitologia, która narosła wokół jego życia zapewniła mu nieśmiertelność, a jej zasięg wykracza daleko poza kręgi muzyczne. Tupac stał się nie tylko archetypem czarnoskórego gangsta-rapera, bywa wykorzystywany jako symbol społecznego rebelianta, a jego twórczość owiana legendą sprawiła, że stał się idolem i inspiracją dla nowego pokolenia raperów.

Scenariusz: Michał Pick

Gościnnie: Ero

Wykonanie/lektor: Marcin Zakrzewski

15 lutego 1999 r. legenda hip-hopu została zamordowana. BIG L zmarł po dziewięciu strzałach w twarz i klatkę piersiową podczas strzelaniny samochodowej, która odbyła się na jednej z ulic Harlemu. Gerard Woodley, jeden z przyjaciół rapera został postrzelony w głowę w pobliżu tej samej ulicy w 2016 roku. Czy te dwie sprawy, które dzieli aż 17 lat, mają ze sobą coś wspólnego?

Gość: Bonson

Scenariusz i wykonanie: Marcin Zakrzewski