Sommige gesprekken beginnen niet met woorden, maar met een gevoel van herkenning. Zo was het met Harry. Een Amsterdamse jongen die op zijn negentiende de stad achter zich liet om de natuur en de stilte op te zoeken. Niet om eraan te ontsnappen, maar om zichzelf beter te leren kennen.
Zijn jeugd werd sterk beïnvloed door de worstelingen van zijn moeder, gevoelens die hij lange tijd als de zijne meedroeg. Het bracht hem in een zoektocht naar liefde en bevestiging, en jarenlang dacht hij dat hij anderen moest helen. Tot het moment kwam dat hij zich drie dagen opsloot, zich leeg huilde en begreep: niemand hoeft geheeld te worden, ik hoef alleen mezelf te helen.
Harry spreekt open over zijn moeder, de vrouwen in zijn leven en de kracht van muziek. Over het wonder dat iets wat ’s ochtends nog niet bestond, ’s avonds al op een podium kan klinken en mensen kan raken. Componeren als bewijs van schepping, muziek als directe verbinding tussen binnen- en buitenwereld.
Wat opvalt, is zijn vermogen tot verwonderen. Zijn kracht om telkens weer met open ogen naar het leven te kijken. En zijn feilloze gevoel voor echtheid, bij zichzelf én bij anderen. Toen ik hem vroeg welk landschap hij zou zijn, antwoordde hij: “Dan ben ik geen landschap, maar dan ben ik de aarde. De natuur en alles wat de natuur te bieden heeft, dat ben jij.”
Hij vertelt over het jongetje dat ooit zo verlangde naar de woorden “je hebt het goed gedaan”. Over zijn zorgen over een wereld die steeds verder polariseert. Over waarheid, liefde en verantwoordelijkheid. In dit mooie, eerlijke gesprek deelt Harry zijn levensverhaal, zijn inzichten en zijn muziek. Direct, puur, open en zonder omwegen.
Dankjewel, Harry, dat je je wereld met ons hebt gedeeld.
© foto Jaap Reedijk www.jaapreedijk.com
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
Soms kom je iemand tegen wiens leven en werk je direct raken. Renée is zo iemand! Haar verhaal klinkt als een soort jongensboek voor meisjes, of een meisjesboek voor jongens, een verhaal dat er toe doet. Een verhaal dat voelt als 'Van Belang'.
Als vijfjarig meisje sliep ze al tussen de bomen van het regenwoud, meegenomen door haar ouders. Haar vader en haar oom waren grote inspiratoren voor haar; zij lieten haar zien dat de natuur geen decor is, maar een noodzaak, en dat een leven in harmonie met de aarde mogelijk is. Een missie die ze van huis uit meekreeg en die haar familie elke dag leefde.
Renée leeft inmiddels tussen twee werelden. In de wereld van banken en grote bedrijven begeleidt ze teams bij belangrijke duurzaamheidsbeslissingen en helpt ze organisaties strategieën te ontwikkelen die écht met de planeet werken. Tegelijkertijd leeft ze in de pure natuur van Bali, waar ze met haar organisatie Restore the Legacy samenwerkt met lokale gemeenschappen die al eeuwen in verbondenheid met het land leven. Vanuit die oeroude wijsheid, dat de aarde niet van ons is, maar dat wij haar tijdelijk mogen gebruiken, herstelt ze het regenwoud en bouwt ze mee aan een toekomst waarin mens en natuur elkaar versterken.
In dit gesprek deelt Renée haar onvermoeibare zoektocht naar kennis, haar mooiste natuurlessen en verrassende weetjes. Ze laat zien dat echte verandering hard werk vereist, maar dat inspiratie en hoop altijd dichtbij zijn. Haar verhaal is een ode aan nieuwsgierigheid, verbondenheid en de kracht van een missie die groter is dan jezelf.
En zo spraken we over duurzaamheid, natuur, wetenschap en menselijke keuzes. Met woorden, inzichten, verwondering en regelmatig een glimlach. Dankjewel, Renée, dat je je wereld met ons hebt gedeeld.
Heb je vragen, ideeën of wil je meer weten over het werk van Renée? Kijk op restorethelegacy.world
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
Soms ontmoet je iemand die al lang een plek in je herinnering inneemt. Meer dan veertig jaar geleden ontmoette ik Jan. Als kind zat ik in zijn tandartsstoel, en ik was altijd onder de indruk van de kleurrijke, prachtig gedetailleerde tekeningen aan de muur, zijn eigen werk. Jan Rooding. Toen kende ik hem alleen als die jonge tandarts, nu als kunstenaar, zanger, verhalenverteller en bovenal: een inspirerend mens.
Volgens zijn moeder tekende Jan al voordat hij kon praten. En wie hem spreekt, hoort het meteen: creëren is voor hem geen keuze, het is een eerste levensbehoefte. Zijn werk is vrolijk, kleurrijk en doordrenkt van zijn liefde voor het leven. Zelfs wanneer het leven pijn doet, blijft Jan zoeken naar wat licht geeft. Zo vertelt hij in deze aflevering over het overlijden van zijn moeder; een van zijn meest dierbare en, wonderlijk genoeg, gelukkigste herinneringen. In haar laatste woorden klonk alleen maar liefde: “Dag lieverds…”
Jan is diep verbonden met zijn dorp Gendt, waar hij onder meer als Sinterklaas een plek in vele harten verwierf. Hij maakt kunst voor allerlei lokale initiatieven, zingt in een koor en is een warme aanwezigheid in zijn gemeenschap. Hij spreekt met openheid over zijn homoseksualiteit en de ruimte die hij voelde om gewoon zichzelf te mogen zijn. Zijn verhaal is een ode aan autonomie én verbondenheid.
We praten over geloof, over het feit dat hij veel geeft, maar de kunst vooral voor zichzelf maakt, en over dat ene moment in Rome, in het ziekenhuis, toen hij met een priester bad. Niet voor zichzelf, maar voor de mensen thuis die hem misten en zich zorgen maakten. De priester huilde en zei: “Dan bid ik voor jou."
Na een zware hartoperatie moest Jan afscheid nemen van zijn praktijk. Fysiotherapie als revalidatie methode paste niet bij hem, zei hij. In plaats daarvan trok hij elke dag zijn tuin in. In regen en zon, tussen planten en vogels, vond hij zijn kracht terug. De natuur is voor Jan geen decor, maar een bron. Van energie, hoop en geluk. In elk seizoen.
Wat een voorrecht om met Jan te mogen praten. Zijn lichtheid is geen naïviteit, maar een keuze. Zijn blik is vriendelijk én moedig. Hij laat zien dat goed zijn voor anderen, óók goed zijn voor jezelf is.
En zo maakten we samen een beetje kunst. Met woorden, herinneringen, verwondering en hier en daar een heerlijke lach. Dankjewel Jan!
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
Soms brengt het leven je weer samen met iemand die je lang niet hebt gezien, en voelt het alsof er nooit tijd tussen heeft gezeten. Zo was het toen ik mijn neef Boris Kanen opnieuw ontmoette. We groeiden los van elkaar op, maar zijn verbonden door dezelfde opa, een stille aanwezigheid in onze familiegeschiedenis. Ons gesprek voelde als thuiskomen.
Boris is internist-endocrinoloog en dichter. In zijn werk als arts staat hij aan de grens van leven en kwetsbaarheid. Twee werelden die ogenschijnlijk ver uit elkaar liggen, maar bij hem naadloos samenvallen. Hij onderzoekt de menselijke natuur. Letterlijk, in zijn werk als arts, en figuurlijk, in zijn poëzie. Zijn nieuwste bundel, Wondvocht, is een indringende verzameling gedichten waarin heelheid en beschadiging elkaar raken. De woorden laten zien hoe het leven schittert in zijn wrijving en hoe schoonheid en vergankelijkheid in elkaar overvloeien.
Een poëtische beschrijving
van de glans en wrijving
waarin ‘t leven regeert
en op lichaam en geest
in schoonheid verweert.
We spreken met elkaar over de natuur, als plek van rust, maar ook als spiegel van de mens. In Amsterdam vond Boris een thuis tussen het water, maar hij mist soms de bossen uit zijn jeugd, de plek waar gedachten kunnen verstillen. “Wat ís natuur eigenlijk?” vragen we ons af.
Gedachten vormen verhalen, en die verhalen leiden ons soms weg van de kern. Toch zijn taal en woorden voor hem een hulpbron, een manier om zijn binnenwereld in dichtvorm naar buiten te brengen. Poëzie als wondvocht; dat wat schuurt, maar ook heelt.
Boris kijkt met een open, optimistische blik naar het leven. Hij gelooft in de kracht van kwetsbaarheid: zien wat fragiel is, helpt om keuzes te maken die ertoe doen. Mensen die zich onkwetsbaar wanen, leven anders. We spreken over verbinding en zingeving, over hoe taal ons scheidt van de rest van de natuur, maar hoe gedichten en zijn poëzie zintuigelijk geïnitieerd zijn en juist daarom weer een brug kunnen zijn.
Zijn meest intense ervaring met de natuur had hij in Afrika, waar hij écht te gast was in het landschap. De onmetelijke ruimte, de rauwheid, de totale overgave aan het moment, daar had hij al zijn zintuigen nodig om te voelen dat hij leefde. "Afrika laat je niet los," zegt hij.
En zo maakten we samen poëzie, met woorden, herinneringen, verwondering en hier en daar een heerlijke, gulle lach. Wat fijn dat ik mijn neef 'terug heb gevonden' zeg!
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
Roel Winter ontmoette ik tijdens de opleiding Familieopstellingen aan het Instituut voor Systemisch Werk. Hij viel me direct op: een krachtige, autonome 34-jarige die als jongvolwassene zo bewust in het leven staat dat de uitspraak "de leerling wordt de meester" zomaar op hem van toepassing zou kunnen zijn (althans, zo zie ik dat).
Met familieopstellingen, ademwerk en expedities in de natuur helpt hij anderen om zichzelf te dragen, ongeacht wat het leven op hun pad brengt. Dit doet hij vanuit zijn bus, waarin hij sinds augustus 2024 woont. Zijn thuis is niet langer een huis, maar een bus – die hij liefkozend Billy Benz noemt. Vroeger was hij geworteld in Rotterdam, nu leeft hij flexibel in de regio Oss.
Roel heeft in zijn leven angsten gekend en lange tijd het pad van verwachtingen bewandeld. In ons gesprek – haast filosofisch van aard – verkennen we de vraag of we werkelijk een vrije wil hebben en wat er overblijft als alle lagen zijn afgepeld. Is dat bewustzijn? Is de bron van alles donker of juist licht? We spreken over de angst voor onze schaduwkant, de moed om in het licht te gaan staan, en over spiritualiteit. Alles komt aan bod.
Roel leeft met een open hart en een open mind, en dat maakt dit gesprek zowel intrigerend als inspirerend. Luister naar zijn visie op het leven, hoe hij zich losmaakt van identificatie, hoe hij vrijheid ervaart door alles te verwelkomen en zich door het leven te laten bewegen.
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
𝘯𝘰𝘰𝘵: 𝘑𝘰𝘴 (77 𝘫𝘢𝘢𝘳) 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘶𝘪𝘬𝘵 𝘪𝘯 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘱𝘰𝘥𝘤𝘢𝘴𝘵 𝘥𝘦 𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘪𝘯𝘥𝘪𝘢𝘯𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘢𝘯𝘬𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘨𝘦𝘭𝘰𝘰𝘧𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘭𝘪𝘦𝘧𝘥𝘦 𝘦𝘯𝘳𝘦𝘴𝘱𝘦𝘤𝘵. 𝘈𝘣𝘴𝘰𝘭𝘶𝘶𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘥𝘦 𝘣𝘦𝘥𝘰𝘦𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘮 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘷𝘰𝘭𝘬𝘪𝘯𝘨𝘴𝘨𝘳𝘰𝘦𝘱 𝘷𝘢𝘯𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘪𝘴𝘳𝘦𝘴𝘱𝘦𝘤𝘵 𝘵𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘢𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯𝘥𝘦𝘦𝘭...
Jos groeide op in Huissen in een bakkersgezin als jongste van 9 kinderen en vertelt me dat dat in een warm en fijn gezin was. Jos was een stoere verschijning in die tijd. Lang haar (zijn vader vroeg hem regelmatig wanneer hij nou eindelijk eens naar de kapper ging), een spijkerbroek, een brommer onder zijn kont en fan van The Stones. En ja, hij vocht soms ook wel een robbertje, maar Jos zegt daarover: "Ik begon nooit!" (-:
Als jongetje van een jaar of 5 was hij helemaal weg van Arendsoog en Witte Veder. En als hij met zijn vriendjes 'cowboytje en indiaantje' speelde, dan was Jos altijd de indiaan. En dat is hij nu nog...
Ik luisterde een paar jaar geleden naar zijn lezing over de avonturen en ervaringen die hij opdeed in West-Amerika toen hij bij de Hopi, de Cheyenne en de Navajo stammen was. Zijn verhaal boeide me, raakte me. Vanaf dat moment voelde ik me verbonden met deze bijzondere man die ik regelmatig door Huissen zie fietsen. Haar in een lange grijze staart, soms een mooie doek om zijn hoofd, een bescheiden, rustige, vriendelijke uitstraling.
Hij voelt zich het meest thuis bij de Navajo's. Tijdens de dansrituelen die hij bijwoonde, was het vooral hún dans die in hem de krijger losmaakte. Niet alleen de dansrituelen woonde Jos bij, ook rookte hij met hen de pijp, nam hij deel aan zweethutceremonies, verdwaalde hij in een canyon en werd hij door een medicijnman uitgenodigd een hele nacht in zijn eentje, wakker te blijven in de rauwe, wilde natuur onder een magische sterrenhemel. Die nachtelijke vision quest behoort tot het mooiste dat hij ooit meemaakte.
Jos voelt zich meer thuis in en met de cultuur van deze oervolkeren dan met die van Nederland en geeft ook aan dat hij door de tijd die hij met deze stammen doorbracht, veranderd is. Hij heeft aan het einde van ons gesprek ook nog een advies voor ons. "Verbind je meer met andere culturen, en luister voordat je wat zegt. Dat maakt je een mooier en aardiger mens..."
Ik kan je vertellen dat ik met een heel mooi en ongelooflijk aardig mens sprak. Ik wens je veel luisterplezier. Laat me weten of Jos' verhaal jou net zo raakt.
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
Chris kwam ik tegen op instagram. Ineens waren daar zijn posts over insta-walks in de natuur. Is zo'n algoritme toch ergens goed voor! Wat me trok in zijn berichten waren de beelden die hij deelde. De prachtige bomenlanen van de verschillende landgoederen en de natuur rondom Arnhem. Iets waar ik altijd op ‘aan ga’.
Ik ontmoet hem in zijn ‘geboortebos-gebied’ Mariëndaal en Warnsborn, waar hij als jochie van een jaar of 14 rond croste op zijn brommer en later op zijn motor. Als je nog niet de leeftijd hebt om de weg op te mogen, dan maar in het bos. Toen was zijn liefde voor de natuur nog wat onderbelicht, dat is nu wel anders!
Chris en ik wandelen (dit is de eerste ‘lopende podcast die ik opnam!) door de herfst, door de, deze ochtend, zonovergoten goudgeel gekleurde bomenlanen waar Chris zo verliefd op is en hij vertelt zodanig dat je haast niet anders kan dan er ook verliefd op worden. Hij vertelt over het feit dat hij voelt dat hij van een dubbeltje een kwartje mocht worden, de maatschappelijke, sociale werk-gerelateerde ladder die hij beklom vanuit eigen kracht, zijn voorliefde om mensen in hun autonomie te laten en… zijn nieuwe leven na zijn pré-pensioen (de laatste 17 jaar werkte hij als consultant voor een bureau voor sociale vraagstukken in Amsterdam). Dat nieuwe leven? Mensen mee de natuur in nemen!
Drie keer in de week neemt hij een groepje mensen (maximaal 5 en zij hebben allemaal hun fotocamera bij zich) mee die hij zijn favoriete foto-spots laat zien. Ze betalen hem hier niets voor, hij haalt de voldoening uit het feit dat hij hier mensen blij mee maakt. Dat is zijn beloning.
Loop en luister mee en voel dat je er misschien ook een beetje bij bent in dat herfstbos.
Volg Chris op instagram onder de naam @instawalk_arnhem of @instawalk_pearls_of_marche of @chrissmallenbroek en ga zeker een keer met hem mee!
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
Al eerder mocht ik een podcast opnemen met Yoke. En we wisten eigenlijk destijds al meteen, dat we nog lang niet uitgepraat waren! Dus hier is een prachtig vervolg, waarin Yoke haar wijsheid deelt, die ze opdeed door zich te verdiepen in vier natuurvolken. Yoke was zeven maanden lang bij de Native Americans, waar ze zich door de wijsheid van de Navajo, de Hopi en de Pueblo Indianen liet inspireren. Ze trok 3 maanden lang door het noorden van Scandinavië waar ze de Sami ontmoette en van hen mocht leren. Ze was in Australië bij de Aborigionals en deed een zeven jaar durende druïde-opleiding vanuit de Keltische filosofie.
Het zal je niet verbazen dat Yoke natuur in- en uitademt. Ze is een enorm wijze vrouw, die deze wijsheid die ze mocht leren, de schatten die ze vond (in woorden, in energie, in fysieke natuurschatten) en de inspiratie die ze opdeed, wil delen met ons, in dit gesprek. Wat een geschenk.
Ze vertelt onder andere, dat ze cirkels van stenen en van bomen in het landschap tegenkwam. Ze zag daardoor de overeenkomst bij deze natuurvolken, dat zij allen cyclisch naar het leven kijken! Net als de seizoenen; winter, lente, zomer en herfst, die zich afwisselen, in de natuur. Daar kunnen wij zoveel van leren! Die zienswijze, van het leven als een cirkel, nam ze mee naar Nederland. Met deze wijsheid creëerde ze haar Bloei-methode, waarmee we kunnen ontdekken, hoe de seizoenen zich ook afspelen binnenin onszelf. Deze inspirerende methode gebruikt zij in haar werk als coach en draagt zij ook weer over, als docent.
Luister mee in deze 'soort van wereldreis' van oervolken-wijsheid die via Australië, Noord-Amerika, Ierland en Noord-Scandinavië loopt. Het is een ware masterclass in natuurwijsheid geworden!
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier. Informatie over het werk van Yoke vind je op haar website www.smaragd-coaching.nl
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Ik ken Gerrit al een poosje. Als mijn rechterknie tegenstribbelt (en dat doet mijn knie al heel lang), of mijn nek zit helemaal vast, dan weet ik bij wie ik moet zijn. Bij Gerrit; sport fysiotherapeut en mede-eigenaar Fysiotherapie M van der Ploeg in Angeren. En altijd was er dan een mooi gesprek. Zijn no nonsens kijk op blessures, zijn duidelijke manier van ‘zijn’, helblauwe ogen die dwars door je heen lijken te kijken, staan eigenlijk haaks op wie ik ben in al mijn voorzichtigheid en sensitiviteit. En toch was er altijd weer een mooi gesprek. Bijvoorbeeld over zijn liefde voor trailrunning en wat hem daar, hoog in de bergen dan soms overvalt als hij in die machtig mooie natuur is, zijn ongelooflijk snelle herstel na een fietsongeluk, het grote ‘turning point’ in zijn leven toen hij een nieuwe liefde vond en de consequenties die dit met zich meebracht, maar ook ging het over mijn werk als coach/begeleider, de mooie reizen die ik maak en de natuur die ik daarbij betrek. Het gaat gewoon altijd ergens over en het raakt altijd iets. Zo ook dit mooie podcast-gesprek dat ik met hem mocht voeren.
Luister naar Gerrit’s visie op het verschil tussen rustig aan doen en herstellen, het zelf herstellend vermogen van ons lichaam, uitspraken zoals: ‘als je dagelijks 5 minuten een bepaalde oefening doet, dan doe je dus 23 uur en 55 minuten niks’ en ‘morgen is altijd morgen’. Verder hebben we het samen over bewegingsarmoede, het fysiek-mentale evenwicht dat hij voor zichzelf wil bewaken, impactvolle levenslessen en is hij voor mij een inspirerend voorbeeld wat betreft altijd op zoek zijn naar wat je (nog) kan.
Ik hoorde bij Gerrit trouwens meer uitspraken die zó op een tegeltje kunnen en ik herkende enorm zijn oog voor de natuur; een bosbes die klaar is om gegeten te worden (en waar hij tijdens zo’n trail dan ook voor stopt om dat te doen!), de beer die hij hoog in de Pyreneeën mocht ontmoeten, en zijn uitspraak dat je je hersenen met zoveel mogelijk plezier zou mogen vullen!
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Na vijfentwintig jaar gewerkt te hebben, vond Peter Blokland dat het tijd was om zichzelf opnieuw uit te vinden. Dat is makkelijk gezegd, maar het bleek een hele expeditie te zijn. De oplossing lag eigenlijk in ‘less is more’. En dit bracht hem op het idee om 30 dagen lang met niets anders verbonden te zijn dan met hemzelf en de natuur. Hij ontdekte de kracht van kalmte, ruimte en vertragen om weer verbinding te maken met zichzelf. Die ervaring, aan de oostkant van Groenland, bracht hem vrede, vreugde en een waardevoller leven.
Hierna was het voor Peter overduidelijk dat de natuur een belangrijke factor was, is en mocht zijn in het werk dat hij wilde gaan doen. En een brainstormsessie over de naam van zijn eigen bedrijf bracht hem bij de ‘titel’: gids op het werk en gids in de natuur.
Peter vertelt over hoe hij, vanwege problemen aan zijn benen, als kind lange tijd alleen maar in een stoel kon zitten en leven en hoe hij in die stoel leerde om zichzelf alleen te vermaken. Op die manier werd hij heel snel zelfstandig.
Hij vertelt onder andere over zijn ontmoeting met een roedel wolven en zijn avonturen op het ijs in Groenland en Antarctica en ook daar kan hij, net als toen hij dat jongetje in die stoel was, goed alleen zijn. Maar eigenlijk ben je in de natuur nooit alleen. Als je dat maar ziet, en kan en durft te voelen.
Luister naar de wijsheid van deze autonome, wijze, inspirerende, vriendelijke gids. Luister naar de verhalen van Peter en luister vooral naar de woorden die ik áchter zijn woorden hoorde; de natuur vertelt je alles en laat je alles zien wat je nodig hebt…
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Katja Staring publiceert over plantaardige onderwerpen als journalist, blogger, fotograaf en groene influencer op instagram onder de naam @dailygreenspiration. Ze noemt zichzelf graag plantaardig publicist, motiverend activist, natuurdwaler, natuurregisseur en tuinbaas van Verderland; haar tuinlab in Tilburg. Haar missie is de mens met de natuur in contact te brengen en houden, “want dan zullen we als soort overleven.”
Als plantaardig publicist geeft ze inspiratie, gelinkt aan welzijn en ecologisch leven en als tuinbaas van ‘Verderland’ en natuurregisseur legt ze (eigen) groene concepten aan, om mensen te inspireren zich meer met (eetbare) natuur te omringen.
En met deze bruisende natuur-duizendpoot ging ik in gesprek!
Op een bankje in haar ‘Verderland-tuin’, omringd door paardenbloemen, de bijen, de vlinders en andere insecten.
Katja vertelt vol vuur en ik luister naar haar. Genietend van haar passie, haar deskundigheid en haar ‘natuur-respect’. En naar meer. Wát een inspirerende natuurvrouw is zij zeg! We hadden, wat mij betreft, nog uren op haar bankje kunnen blijven zitten praten.
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Peter en Thijs zijn jeugdvrienden. Beide mannen voelen zich diep verbonden met de natuur. Thijs zeilde ooit in drie maanden van Zuid-Afrika naar Sint-Maarten, samen met álle elementen en leerde van dit avontuur, dat de natuur een krachtig middel is om een transformatie in gang te zetten. Het gaf hem rust én het lef om te vertrouwen op zichzelf en op het leven. Peter vindt in de natuur inspiratie, energie en verbondenheid met de wereld om zich heen. Hij vindt er rust wanneer zijn hoofd vol zit en vindt er troost als hij zich verdrietig voelt. De natuur heeft hem geholpen om zowel zijn pieken als dalen te omarmen.
En deze twee vrienden vormen samen, sinds 2016 ‘Back to the Wild’. Met ‘Back to the Wild’ organiseren Thijs en Peter retreats voor iedereen die op een down to earth manier met zichzelf de diepte in wil. Ze werken samen met lokale gidsen en ervaren begeleiders en nemen je mee naar de meest stille en afgelegen natuurgebieden in Europa en Nederland.
In deze podcast praten we hier met elkaar over, delen we met elkaar onze gezamenlijke liefde voor de natuur en gaan we terug naar de oorsprong, gaan we ‘Back to the Wild’. Weg van het wilde leven terug naar de wilde natuur. We praten over solo weekenden in de natuur, de wolf, slapen onder een tarp, ‘zijn’ zonder telefoon en tijd, tranen, vertragen en ontdekken dat je eigenlijk niets nodig hebt om gelukkig te zijn.
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Een parel mag je deze podcast gerust noemen. Ook Fineke zelf is een parel. Net als Valentijn, die in eerste instantie opmerkte dat de geluidskwaliteit niet goed was, vervolgens ging luisteren en zei dat de inhoud van dit gesprek zó liefdevol en diep voelbaar was, dat hij er alles aan wilde doen om de geluidskwaliteit te verbeteren. Dat is hem gelukt! Zo nu en dan valt er een klank of stukje weg, maar Valentijn heeft er echt die parel van gemaakt!
Fineke vertelt over haar liefde voor dans en natuur en om die liefde te bekrachtigen kwam ze via een vision quest in Bulgarije terecht aan de voet van de Franse Pyreneeën waar ze mocht wonen, leven en leren van een kruidenvrouw die uit een sprookjesboek gestapt leek te zijn. Ze woonde met haar in een klein huis, zonder verwarming, met één peertje dat het deed op één zonnepaneel en leefde daar met deze Momo Forestièr (de naam van deze kruidenvrouw) in het ritme van de seizoenen. Kruiden, bloemen en planten werden door hen geplukt om deze te verwerken in moedertincturen die Momo als medicijn aan haar patiënten voorschreef.
Fineke vindt het heerlijk om tijd door te brengen met planten en bomen. De ontmoeting van mens en bijvoorbeeld een boom is en blijft een mysterie en het feit dat de planten en bomen als het ware door haar handen zijn gegaan waardoor de herinnering opgeslagen lijkt, geeft haar dat gevoel van magie.
Fineke volgt een dansopleiding in Frankrijk die natuur integreert met dans en dans integreert met de natuur. Ze ervaart hierdoor dat haar lichaam gekneed wordt door de elementen en hierin volgt ze de beweging van haar lichaam. Ze laat zich bewegen en danst zelfs met rotsen; ze is het meisje dat met rotsen danst…
Fineke vertelt eigenlijk een magisch verhaal over haar bijzondere dansopleiding, één zijn met de natuur, een jaar in alle seizoenen samen leven met een Franse kruidenvrouw waar ze ongelooflijk veel van mocht leren, over de schapen van een Engelse vriendin en vooral… die natuur. Laat je betoveren door de magie van Fineke’s ervaringen, door de keuzes die ze in haar leven maakte, de intimiteit die ze ervaart met de natuur, het prachtige eerbetoon dat ze bracht aan een overleden schaap en al haar andere rake woorden. Laat je vooral betoveren door Fineke zelf.
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Frans Jorna ontmoette ik voor dit gesprek onder de Lindeboom, die in Deventer de ‘Kozakken Linde’ genoemd wordt. Deze meer dan 400 jaar oude boom staat voor Frans voor waar-achtigheid, alles-mag-er-zijn, door alle eeuwen heen ‘gewoon staan’, vernieuwen en ook zijn uitspraak dat deze boom niet zoveel poeha heeft vertelt eigenlijk al direct met wie ik in gesprek mag gaan. Deze woorden van Frans vertellen meteen wie Frans zelf is…
Behalve dat de eigenschappen die deze boom uitstraalt, is Frans natuurlijk meer dan dat. Op het moment dat hij zich bewust werd dat het willen oplossen en ‘fixen’ niet werkt, besefte hij dat hij eigenlijk gewoon mocht leven! Hij heeft zijn leven lang in organisaties gewerkt deed dat zoals het ‘hoorde’. Nu vertrouwt hij, in zijn functie als chief information officer, veel meer op de levensles die hem inspireert: “ja, op alles.” Die drie woorden brachten hem een gevoel van vrijheid en rust. Deze woorden liggen ook aan de basis, aan de bron van zijn inspiratie om vanuit het hart, met een open oog en oor, systemisch te kijken en te werken met zijn focus op systeemtransities, duurzame innovatie en asset-based community development. Maar naast dit pad ontstond ook voor Frans het pad van natuurwijsheid. In eerste instantie voor balans in zijn leven, maar óók om die wijsheid te integreren in zijn werk.
En over die natuurwijsheid, die oerwijsheid, de natuur aankijken en aannemen als spiegel, daar hadden we het in dit gesprek het meest over. We spraken over medicijnman Steve, verbinding, over in contact zijn, afgestemd zijn op de ander, sjamanisme en het plantmedicijn Huachuma, oftewel San Pedro. Dit een heilig sacrament, gemaakt van bepaalde cactussoorten en Frans begeleidt groepen mensen in deze oeroude, sjamanistische healingmethode.
Mooi hoe ik, als iemand met een grote behoefte aan controle, met allerlei overtuigingen om vooral niet deel te nemen aan zo’n plantmedicijn-reis, mocht luisteren naar zijn verhaal, zijn uitleg en de vergelijking met mijn dromen (waarin ik (ook) altijd op reis lijk te zijn.
Daar, aan de IJssel, waren wij in gesprek, in verbinding, in de natuur, met de natuur, met de lente die zich liet horen en met de vogels… misschien hoorde je ze op de achtergrond.
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Natascha Bruti is een natuurfee. Echt. Iemand zo uniek als zij kwam ik nog niet vaker tegen. Maar ja, dat kan ook niet anders als dochter van Italiaan Urbano Bruti en de Haagse Hendrika van Vianen (die als kleuter regelmatig het huis uit sloop om de duinen in te gaan). Ook zij zijn uniek. Net als haar broer Sandro. Natuurlijk is iedereen uniek, maar je hebt uniek… en je hebt uniek. En neem van mij aan dat familie Bruti uniek is.
In 1963 kwam haar vader voor de liefde naar Nederland. Hij woonde in the middle of nowhere op de grens van Lazio en Umbrië en nabij het vulkanische meer van Bolsena. In die tijd nog zonder elektriciteit, maar vol Italiaanse natuur met ruimte, rust en veel olijfbomen! In Nederland nam hij, als Italiaanse 'boerenjongen', al vrij snel samen met Hendrika de papierwarenfabriek JERO over van zijn schoonouders. Tussen de middag twee bruine boterhammen met een plakje kaas of ham ging er bij deze Italiaan niet in. Nog steeds wordt tussen de middag tijd en liefde gestopt in de heerlijkste Italiaanse pasta’s en salades. En alles in deze fabriek is sinds de oprichting vlak na de oorlog, hetzelfde gebleven. Geen computer, geen moderne machines, de bakelieten telefoon is er nog steeds, ja écht, je waant je er in een heus museum en alles werkt. Nog steeds. Iedere dag. En deze authenticiteit is precies zo mooi kenmerkend voor deze lieve familie en maakt ze zo mooi, bijzonder en, zoals ik al zei, uniek. Uniciteit… In deze mensen zelf en uniciteit in de liefde en aandacht die ze aan een ander, de natuur en hun maaltijden geven!
Natascha groeide op in Scheveningen, vlak bij de zee en de duinen. Toen ze, na haar korte en intense kleuterjuf-periode ontdekte dat ze te moe raakte om nog te werken, liet een antroposofische arts haar zich bewust worden van haar voeten. “Ga ze maar eens masseren en ga maar eens wat meer op blote voeten lopen. En dat deed ze. Ze zette haar blote-voeten-stappen in de natuur en ze voelde zich al zó snel als herboren. “Wat is dit hier?” dacht ze. En ja, zó enorm voelde ze ineens de kracht van de natuur. Energie, schoonheid, de verwondering, ze ging er van alles lezen en bleef zich maar verwonderen. Natascha ‘her-verbond’ zich met de natuur. En voelde weer energie, ging weer neuriën. En dat doet ze nog steeds…
Natascha neemt ons tijdens dit fijne gesprek als het ware mee naar Meijendel, naar de duinen, het strand, mee naar Italië, en mee naar Ierland. Het voelde voor mij als een ongelooflijk mooi gesprek, omdat ik met haar ‘meeliep’, terwijl ik eigenlijk ‘gewoon’ aan haar keukentafel zat met thee en koekjes…. De woorden van dit taalbeest lieten me naast haar mee huppelen. Heerlijk!
Haar genen kennen Italië, maar haar zielenwortels vond ze in Ierland. Zó vanzelfsprekend is daar het samenvallen met de natuur, zo vertelt ze in dit gesprek. Deze lieve natuurfee, met zielenwortels, met natuurtaal, deze lichtbrenger, dit veilige baken, deze ‘lichtpuntjes-vinder’ is uniek zoals ik al schreef. Luister met open hart en voel of het klopt. Je hart én de waarde van dit verhaal. Ik ben benieuwd of jij het ook voelt, net als ik.
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Gisèle leerde ik kennen toen ze, nu zo’n 8 jaar geleden, samen met haar man Artur bij me kwam omdat ze zich wat zorgen maakten over de ontwikkeling van hun oudste dochter. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar kennen jullie ook dat gevoel dat je iemand tegenkomt waarvan je direct op een diepere laag voelt dat je elkaar wat te brengen hebt, te vertellen hebt, te leren hebt? Dat je met die persoon meteen een diepe connectie voelt? Nou, zo ging het met Gisèle en mij… en sinds dat moment zien en spreken we elkaar regelmatig en is Gisèle al meerdere keren met mij mee de natuur in gegaan. Naast de natuur, waar ze zich nu veel bewuster van geworden is, bracht het verhaal over haar ‘ware natuur’ me veel inspiratie en inzichten. Gisèle is een dochter van Curaçao. Een dochter van het eiland. Een dochter die haar hart wil laten spreken namens alle dochters van Curaçao. Ze is iemand die een verhaal te vertellen heeft. Zo mooi en volwassen als zij naar haar systeem van herkomst kijkt, zonder oordeel, wél met pijn, maar ook met respect en liefde, dat kunnen maar weinig mensen. Tenminste, zo voelt het voor mij.
Luister naar haar prachtige verhaal over haar eiland Curaçao, over Nederland, Madeira en Venezuela. Vier landen waarmee ze zich verbonden voelt, vier landen waar ze met verwondering en dankbaarheid naar de natuur kijkt, vier landen waar ze zou kunnen wonen, omdat de uitspraak ‘home is where the heart is’ echt bij Gisèle past.
Haar roots liggen op Curaçao. Het eiland waar ook de wortels van haar vader en moeder liggen. Daar is ze geboren en leerde ze hoe pijnlijk het is als je vader niet beschikbaar is, niet aanwezig ‘kan’ zijn. Het eiland waar ze ondanks fysieke en emotionele afwezigheid van hem, óók zijn liefde voelde, en waar ze zich verbonden voelt met al die vrouwen, oma’s, moeders en dochters die net als zij, zien, en accepteren dat de mannen van het eiland niet trouw lijken te kunnen zijn aan één vrouw. Voor al deze vrouwen wil Gisèle haar stem laten horen en is ze bezig met een boek over dit thema.
Als 19-jarig meisje kwam ze naar Nederland en hier ervaart ze met haar man en 3 kinderen vrijheid en een gevoel van ruimte. Ze is regelmatig in het bos te vinden en doet een opleiding tot Shinrin Yoku-gids, iets waarvan ze zegt dat ik het van nature ben, maar vergis je niet lieve Gisèle, jij bent een heuse ‘bosbad-gids’; inspirerend, verbonden, liefdevol en prachtig!
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Deze 10e podcast wilde ik eerst alleen opnemen. Precies zoals ik dat in de allereerste podcast deed. Toen lag ik ergens in een duinpan op Ameland met alleen het geluid van de zee en de meeuwen om me heen en vertelde ik hoe mijn liefde voor de natuur was ontstaan en hoe ik de natuur betrek bij mijn mooie werk als coach/begeleider/facilitator.
In deze 10e podcast wilde ik jullie graag meenemen in het verhaal van Prespa, dat magisch mooie National Parc Prespa in het uiterste noordwesten van Griekenland. Ik wilde jullie vertellen hoe ik er ooit terecht kwam en wat ik daar doe. Maar dit verhaal vertellen in mijn eentje voelde niet kloppend. Want wat ik daar doe, doe ik niet alleen, maar samen met Tom Tijssen! Een oud-leerling van mij. Toen was ik een juffie van 21 en hij een jochie van 9 jaar. We verloren elkaar zo’n 15 jaar uit het oog en moesten elkaar toch weer tegenkomen blijkbaar, want dat gebeurde. Tom is, samen met Frank, een andere oud-leerling uit die klas van toen, nu een van mijn beste vrienden en samen met Tom faciliteer ik ieder jaar in de laatste week van mei ‘de stilte van Prespa’.
Luister naar ons verhaal over dit magisch mooie, adembenemende en tegelijkertijd ademgevende gebied, over de natuur, over dat wat we daar ervaren, voelen, mogen bieden aan al die mensen die met ons meegaan naar deze prachtige, onherbergzame en nog on-ontdekte streek. We vertellen je over onze Griekse vrienden, over team Prespa dat we samen met Petroula en Kostas vormen, het heerlijke eten en de gastvrijheid. We vertellen over dat wat de deelnemers ons teruggeven, over de verbinding die gevoeld wordt, het leven waarop we proosten, het plezier dat we daar met de groep hebben, de vriendschappen die gesloten worden en over de harten die zich openen. Over het discomfort, de angst en de weerstand en hoe dat discomfort, die angst en die weerstand ons tegelijkertijd ook weer zóveel te vertellen hebben. Verder beschrijven we de magisch mooie uitzichten en over dat wat het ons brengt.
En ja, aan het einde van ons gesprek vraag ik me hardop af of we niet een beetje overdrijven, maar iedereen die met ons mee is geweest zal zeggen dat dit niet zo is, dit is zoals het is namelijk: mooi, rauw, puur, authentiek en ja, echt adembenemend en ademgevend.
Ga je een keer met ons mee? Dat zal voelen als een groot cadeau, zowel voor ons met jou als deelnemer, als voor jezelf. Kijk voor meer informatie op: www.stiltevanprespa.nl
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Voor het eerst spreek ik niet met één gast, maar met twee mensen. Ik was bij Benno en Heidy Mallee in het houten huis op hun terrein in Dinxperlo. Benno en Heidy vormen, samen met hun dieren HARTPAD
Binnen Hartpad zetten zij al ruim 23 jaar hun paarden en ezels in om volwassenen en kinderen te ondersteunen met een breed scala aan hulpvragen. Ik mocht al verschillende keren de sensitiviteit en kracht van zowel Benno en Heidy, als de dieren ervaren. Want de paarden Losos en Esplendida, en de ezeltjes Peppino en Nana zijn niet zomaar dieren. Zij vormen samen met Benno en Heidy als het ware een familie, een eigen kudde. De dieren zijn volwaardige professionals, collega’s van dit mooie, liefdevolle tweetal. Naast de paarden en de ezels, wonen er ook nog 3 honden, 3 hennen, een haan, 9 konijnen en 2 katten bij hen.
Als ze ’s morgens uit hun slaapkamerraam kijken zien ze de reeën in het veld en ervaren ze dankbaarheid dat ze 30 jaar geleden vertrokken uit de Randstad om dichtbij de natuur in ruimte en rust hun hart te volgen. 23 jaar geleden startten zij HARTPAD. Het pad van hun hart.
Ik praat met hen over hun liefde en respect voor de natuur en hun ‘werk’ (dat niet voelt als werk!). Heidy is yogadocent en cranio-sacraal therapeut en Benno is paardencoach. Hij vertelt dat hij lang geleden de stellige overtuiging had dat hij uitdagingen rationeel moest benaderen. Totdat Fiablo op zijn pad kwam. Zijn lieve vriend, zielsmaatje en leermeester. Een prachtig, imposante witte Spaanse ruin, die zo’n 7 jaar geleden overleed, maar hem leerde om zijn intuïtie, sensitiviteit en zachtheid ten volle in te zetten.
Heidy is, zoals Benno aangeeft, van nature altijd al een natuur- en gevoelsmens geweest. Die energie en liefde is voelbaar in haar aanwezigheid, in haar werk als yogadocent en als cranio-sacraal therapeute. Een bijzondere combinatie van aandacht, deskundigheid, liefde en sensitiviteit.
Achter in hun weiland ligt een krachtwiel, een medicijnwiel waarbij sjamanisme en kennis van oeroude volkeren samen mag komen. Benno en Heidy vertellen erover en hadden destijds bedacht dat dit medicijnwiel hen voor hun eigen thema’s en vraagstukken zou ondersteunen, maar al lang geleden werd duidelijk dat deze zorgvuldig neergelegde stenencirkel ook ondersteunend kon en mocht zijn voor de mensen die bij HARTPAD kwamen voor persoonlijke ontwikkeling en (paarden)coaching.
Ik wens je veel inspiratie en luisterplezier en heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek? www.gerdienjansen.nl ~ info@gerdienjansen.nl
Yoke de Wilde leerde ik zo'n 10 jaar geleden kennen via mijn lieve collega Natascha Bruti. Wat me nieuwsgierig maakte naar Yoke, was vooral haar oeroude (zo voelde het) natuurwijsheid. Alsof ze rechtstreeks in verbinding staat met de oervolkeren. Dat vind ik enorm intrigerend. Waarom? Ikzelf voel dat bij hen, bij deze wisdomkeepers, de wijsheid van de natuur en de aarde geborgd is en blijft. En dat we daar heel zuinig mee moeten zijn. Yoke is voor mij ook zo'n wisdomkeeper. Haar boeken over natuurcoaching gebruik ik vaak als naslagwerk en ter inspiratie. Ik kan iedere coach deze boeken aanraden.
Met Yoke praat ik in deze podcast over de natuur als vriend. Over haar paardenvriend Tsjeard, haar bureau, Smaragd Natuur Coaching (www.smaragd-coaching.nl) en de bloei-methode (c) die ze ontwikkelde. Over de oude wijsheid van de Hopi, Navajo, en Pueblo-indianen waar ze te gast was en over de Keltische filosofie, symbolen en rituelen. Over de wijsheid van de Aboriginals in Australië en van de Sami, tijdens de 3 maanden durende reis die ze onlangs maakte door Scandinavië. En... ik voelde dat ik nog veel meer wilde horen en weten.
Geldt dat na het luisteren ook voor jou? Laat het me weten! Dan nodig ik Yoke nog eens uit! Voor nu wens ik je veel luisterplezier en -inspiratie.
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
In de bossen van Doorn sprak ik George Ongkiehong. Ik ken George van de mooie, waardevolle programma’s die we beiden volgden bij Zelfbewust Academy.
George is een ervaren communicatieadviseur met passie voor klimaatbewustzijn en circulair leven. Hij is echt een voorvechter om duurzaamheidsinitiatieven en de energietransitie in gang te zetten. Zo verduurzaamde hij zelf zijn 100 jaar oude huis in Den Haag zo goed als 100 % en vertelt hij in deze podcast dat hij met deze ervaring graag andere mensen ondersteunt en adviseert, op zijn website is hier meer informatie over te vinden (https://www.ongkiehong.nl). Een groenere toekomst is zijn missie en zijn liefde voor de natuur en met name dieren is groot en zit diep.
Als jongetje van een jaar of 8 was zijn hond Spencer zijn trouwste vriend en was hij heel veel buiten. Die diepe dierbare verbinding maakte dat honden niet alleen toen, maar ook nu nog steeds trouwe vrienden zijn. Als je in Den Haag woont kan het zomaar zijn dat je George kent als energiecoach, als politicus of... als hondenoppas.
Met George praat ik in deze podcast over zijn passie en de compassie die hij voelt voor de natuur. Dat wat wij als mensheid de natuur aandoen doet hem pijn, het is haast voelbaar voor hem. Ook hebben we het samen onder andere over zuinig zijn op de aarde, oeroude bomen met al hun wijsheid, over de meeuwen die op zijn dak nestelen, over muziek, en Wubbo Ockels.
De zachtheid, vriendelijkheid, zijn bewust ‘zijn’, zijn passie, zijn missie om mensen bewust te maken van het belang van verduurzamen en zijn inzet om dagelijks de wereld een beetje mooier en schoner te maken, dat alles is voor mij persoonlijk inspirerend om naar te luisteren. Ik hoop ook voor jou! Ik wens je ook weer bij deze podcast veel luisterplezier!
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
