Soms ontmoet je iemand die al lang een plek in je herinnering inneemt. Meer dan veertig jaar geleden ontmoette ik Jan. Als kind zat ik in zijn tandartsstoel, en ik was altijd onder de indruk van de kleurrijke, prachtig gedetailleerde tekeningen aan de muur, zijn eigen werk. Jan Rooding. Toen kende ik hem alleen als die jonge tandarts, nu als kunstenaar, zanger, verhalenverteller en bovenal: een inspirerend mens.
Volgens zijn moeder tekende Jan al voordat hij kon praten. En wie hem spreekt, hoort het meteen: creëren is voor hem geen keuze, het is een eerste levensbehoefte. Zijn werk is vrolijk, kleurrijk en doordrenkt van zijn liefde voor het leven. Zelfs wanneer het leven pijn doet, blijft Jan zoeken naar wat licht geeft. Zo vertelt hij in deze aflevering over het overlijden van zijn moeder; een van zijn meest dierbare en, wonderlijk genoeg, gelukkigste herinneringen. In haar laatste woorden klonk alleen maar liefde: “Dag lieverds…”
Jan is diep verbonden met zijn dorp Gendt, waar hij onder meer als Sinterklaas een plek in vele harten verwierf. Hij maakt kunst voor allerlei lokale initiatieven, zingt in een koor en is een warme aanwezigheid in zijn gemeenschap. Hij spreekt met openheid over zijn homoseksualiteit en de ruimte die hij voelde om gewoon zichzelf te mogen zijn. Zijn verhaal is een ode aan autonomie én verbondenheid.
We praten over geloof, over het feit dat hij veel geeft, maar de kunst vooral voor zichzelf maakt, en over dat ene moment in Rome, in het ziekenhuis, toen hij met een priester bad. Niet voor zichzelf, maar voor de mensen thuis die hem misten en zich zorgen maakten. De priester huilde en zei: “Dan bid ik voor jou."
Na een zware hartoperatie moest Jan afscheid nemen van zijn praktijk. Fysiotherapie als revalidatie methode paste niet bij hem, zei hij. In plaats daarvan trok hij elke dag zijn tuin in. In regen en zon, tussen planten en vogels, vond hij zijn kracht terug. De natuur is voor Jan geen decor, maar een bron. Van energie, hoop en geluk. In elk seizoen.
Wat een voorrecht om met Jan te mogen praten. Zijn lichtheid is geen naïviteit, maar een keuze. Zijn blik is vriendelijk én moedig. Hij laat zien dat goed zijn voor anderen, óók goed zijn voor jezelf is.
En zo maakten we samen een beetje kunst. Met woorden, herinneringen, verwondering en hier en daar een heerlijke lach. Dankjewel Jan!
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?
