Sommige gesprekken beginnen niet met woorden, maar met een gevoel van herkenning. Zo was het met Harry. Een Amsterdamse jongen die op zijn negentiende de stad achter zich liet om de natuur en de stilte op te zoeken. Niet om eraan te ontsnappen, maar om zichzelf beter te leren kennen.
Zijn jeugd werd sterk beïnvloed door de worstelingen van zijn moeder, gevoelens die hij lange tijd als de zijne meedroeg. Het bracht hem in een zoektocht naar liefde en bevestiging, en jarenlang dacht hij dat hij anderen moest helen. Tot het moment kwam dat hij zich drie dagen opsloot, zich leeg huilde en begreep: niemand hoeft geheeld te worden, ik hoef alleen mezelf te helen.
Harry spreekt open over zijn moeder, de vrouwen in zijn leven en de kracht van muziek. Over het wonder dat iets wat ’s ochtends nog niet bestond, ’s avonds al op een podium kan klinken en mensen kan raken. Componeren als bewijs van schepping, muziek als directe verbinding tussen binnen- en buitenwereld.
Wat opvalt, is zijn vermogen tot verwonderen. Zijn kracht om telkens weer met open ogen naar het leven te kijken. En zijn feilloze gevoel voor echtheid, bij zichzelf én bij anderen. Toen ik hem vroeg welk landschap hij zou zijn, antwoordde hij: “Dan ben ik geen landschap, maar dan ben ik de aarde. De natuur en alles wat de natuur te bieden heeft, dat ben jij.”
Hij vertelt over het jongetje dat ooit zo verlangde naar de woorden “je hebt het goed gedaan”. Over zijn zorgen over een wereld die steeds verder polariseert. Over waarheid, liefde en verantwoordelijkheid. In dit mooie, eerlijke gesprek deelt Harry zijn levensverhaal, zijn inzichten en zijn muziek. Direct, puur, open en zonder omwegen.
Dankjewel, Harry, dat je je wereld met ons hebt gedeeld.
© foto Jaap Reedijk www.jaapreedijk.com
Heb je vragen, ideeën, suggesties of wil je graag met me in gesprek?