Ne yirmi yıl terapiye giderek ne de yirmi dört saat meditasyona oturarak değil hayatın içinde aktif olarak bulunarak yaşıyorum. Etrafımda olan her şeyi görüyorum, hissediyorum ama olayların, duyguların bende çözünmesine izin vermek yerine; yapılandırılmış su gibi davranıp kapladığım alanda bende çözünme ihtimali olan tüm olayları, tüm duyguları dışımda bırakarak yaşıyorum. Maruz kaldığım iyi kötü tüm deneyimleri bütünlüğümün dışında bırakıyorum ve bu sayede zihin, beden ve ruh bütünlüğümü koruyabiliyorum.
Bu hayatta dönüşmenin tek bir yolu vardır: o da yaşamaktır, yaşamaya devam etmektir. Yaşarken edindiğimiz yükleri yine yaşayarak bırakmayı öğreniriz. Yaşarken aldığımız hasarları yine yaşayarak tamir ederiz.
Sadece devam et, sadece yap.
Neşeciğim Güneş Instagram
Neşeciğim Güneş YouTube
İki gözümle dünyayı, yaşanan olayları; üçüncü gözümle kendimi, hayatın akışında nasıl göründüğümü uzaktan izliyorum. Kendimi görmem bana var olduğumu hissettiriyor ve ben varoluşumu hissediyorken herhangi bir şeye yöneldiğimde, eğer yapmak istediğim bir şeyse ya da varmak istediğim bir yerse zaten o varmak istediğim yerde oluyorum. Buna kendimce ışık hızına geçmek diyorum çünkü rotamı o varmak istediğim yere çevirdiğimde zaten oraya varmış oluyorum. Zaten oraya varmış olmamı kendimi uzaktan izlemem sağlıyor çünkü kendimi uzaktan izlediğimde her şeyden sıyrılıp sadece kendimle ve rotamı çevirdiğim şey her neyse onunla kalmış oluyorum. Ve rotamı çevirdiğim şeyle aramda hiçbir mesafe olmadığını görüyorum. İki gözümün gördüğüyle arama mesafe koyduğumda, üçüncü gözüm bana kendimle rotam arasında hiçbir mesafe olmadığını gösteriyor.
Şairin "Felaketim olurdu, ağlardım..." dediği yerde duruyorum ve duyguların sadece hissedilmeleri için varken; onları davranış biçimlerine dönüştürmenin ne kadar yıpratıcı ve yıkıcı olabileceğini vurgulamak istiyorum. Yaşadığımızı ve hayatı hissedebilmek için sahip olduğumuz duyguları kendimizi tanıyabilmek, neyin bize iyi geldiğini, neyin iyi gelmediğini bulabilmek için yol göstericiler olarak görmemiz gerekir. Sahip olduğumuz duygular, etrafımızla iletişim kurmamız için değildir, kendimizle iletişim kurmamız, kendimizi hissedebilmemiz ve anlayabilmemiz içindir. Duygu tek başına yönetimi ele geçirdiğinde sadece felakete sebep olur, çünkü duyguda mantık yoktur, mantıksal bir sürecin sonucunda açığa çıkmış değildir. Oysaki nasıl davrandığımız düşünsel bir sürece dayanır ve mantıklıdır. Görülmeyen duygu, görülebilmek için davranışa dönüştüğünde kişi artık kendisinde değildir, kendisi gibi davranamaz olur, duygularının kölesi olur. O yüzden öfkenin bir duygu, sinirli bir insan olmanınsa görülmemiş bir duygunun davranışa dökülmüş hali olduğunu ayırd edebilmek gerekiyor. İnsan öfke duygusuna sahipken, nasıl davranacağını seçebilir ve seçmelidir de.
Kompleks travmalar durumunda ve kişinin hayatında bağ kurabileceği hiç kimse olmadığında profesyonel de olsa bağ kurabileceği bir terapiste belli bir zaman boyunca ihtiyacı olabilir. Ancak farkındalıklı yaşam der ki; insanın kötü deneyime ihtiyacı yoktur, hiçbir olayın bizleri travmatize etmesine izin vermemek bizim elimizdedir. Kötü olay diye tabir edebileceğim travmatik bir olay yaşıyorsam, bilinçli kalabilmem ve olay sırasında nasıl davranmak istiyorsam o şekilde davranabiliyor olmam beni kötü deneyim yaşamaktan kurtarır sadece zor bir gün geçirmiş olurum. Ancak geriye dönüp şöyle yapsaydım, bunu söyleseydim demek ve geçmişte yaşanmış bu kötü olay hakkında düşünmeye devam etmek, minik travmalardır. Farkındalıklı yaşam, şöyle yapsaydım böyle yapsaydım demek yerine, o an o olay yaşanıyorken o yapmak istediğin şeyi yapabilmektir. Sonrasında üzerine düşünmek travmatik olabiliyorken, o an o olayı istediğin gibi yaşamaksa farkındalıklı bir yaklaşımdır.
Akışa geçmek insanın yeni şeyler icat edebilmesini sağlayan yaratıcı bir zihin durumu olsa da insanın kendine göre bir hayat yaratabilmesi, kendine özgü işler yapabilmesi ve en önemlisi hayattan doyum alabilmesini sağlayan "yaptım" hissini deneyimleyebilmesi için olmazsa olmaz bir zihin durumudur. Akış durumu olmadığında özgünlük, kişinin ortaya kendi koyduğu işler görmek mümkün değildir. Kişinin kendi hayatını, kendine özgü bir şekilde yaratabilmesi için alışkanlıklar sayesinde iyi duyguları hissetmeyi her gün deneyimlemesi ve ustalaştığı işlerde akışa geçip hayatına ona göre yön vermesi gerekir. Yani insan, akış durumunda ortaya çıkan çılgın diyebileceğimiz fikirleri deneye deneye kendi yolunu bulur ve kendi hayatını inşa etmiş olur.
Yarım saatlik bir meditasyonun, haftalarca geçmeyen öfkeyi baskılamadan kabul ederek nasıl görülebilir hale getirdiğini ve sonrasında dönüştürdüğünü ve bana nasıl iyi geldiğini anlatıyorum. Umarım sana da iyi gelir.