استفاده از افزودنی ها در تغذیه دام خصوصا گاوهای شیری هر روز گسترش بیشتری می یابد. انواع مختلفی از افزودنی ها شامل مواد معدنی کیلاته، بافرها، یونوفرها، پروبیوتیک ها و پری بیوتیک ها وجود دارند. برخی از این موارد در دامپروری ایران از حالت افزودنی خارج شده اند و تقریبا به صورت روزانه در گاوهای شیرده استفاده می شوند که از ان جمله می توان به بافرها اشاره کرد. هر کدام از این افزودنی ها در شرایط خاصی مصرف آنها زیاد یا کم می شود. عمدتا پروبیوتیک ها در شرایط استرس و در دامهایی که تحت تاثیر استرس هستند مصرف می شود. مثلا مخمرها در تنش حرارتی، دوره انتقال و یا تزریق واکسن که دام تحت تنش است استفاده بیشتری دارد. یا پروبیوتیک های باکتریایی در گوساله های شیرخوار استفاده بیشتری دارند. برخی از افزودنی ها برای بهبود عملکرد باکتری های مقیم دستگاه گوارش دام میزبان استفاده می شوند که از ان جمله می توان به پری بیوتیک ها اشاره کرد. از سوی دیگر پری بیوتیک ها با داشتن ترکیباتی مانند مانان و الیگوساکارید می توانند باعث تحریک و افزایش عملکرد سیستم ایمنی دام گردند.

فاکتورهای زیادی وجود دارد که تعیین می کند یک گاو هر چند وقت یک بار آب می نوشد. و با کنترل عواملی که در اختیار شما است، ممکن است بتوانید بر میزان آب مصرفی گاو در روز تأثیر بگذارید.

گاو هر چند وقت یک بار در روز آب می نوشد؟ پاسخ کوتاه این است که گاو به طور معمول 7 تا 12 بار در روز می نوشد. برای تأثیر بر مقدار آبی که هر روز یک گاو می نوشد، خوب است که با این عوامل شروع کنید که بر تعداد دفعات نوشیدن آب در روز تاثیر می گذارد. این عوامل عبارتند از در دسترس بودن آب، سلامت گاو، کیفیت آب، و دخالت.

تقریبا تمام عملکردهای فیزیولوژیکی و رفتاری حیوانات هماهنگ هستند، از جمله الگوهای ترشح هورمون، چرخه های خواب و بیداری، متابولیسم و دمای مرکز بدن. این ریتم های روزانه به عنوان یک استراتژی در میان حیوانات برای هماهنگی سیستم های داخلی و همگام سازی آنها با محیط، تکامل یافته است.

اگر آنها در غیاب سیگنال های محیطی ادامه پیدا کنند، به آنها ریتم شبانه روزی (به عنوان مثال چرخه 24 ساعته فرآیندهای بیوشیمیایی، فیزیولوژیکی یا رفتاری) گفته می شود. در پستانداران، این ساعت های شبانه روزی به صورت سلسله مراتبی تنظیم می شوند، و ساعت اصلی شبانه روزی در هیپوتالاموس قرار دارد. علاوه بر این، ساعت های محیطی در تمام اندام ها وجود دارد.

لنگش یک بیماری دردناک است که اغلب به علت زخم های سم ایجاد می شود و شاخصی از کاهش رفاه گاوهای شیری است. دامدارها اغلب شیوع لنگش را در گله خود کمتر براورد می کنند و یا تشخیص می دهند، زیرا تشخیص لنگش در مزرعه کار چالش برانگیزی است. تشخیص لنگش نیاز به دقت، زمان، هزینه و نیروی انسانی دارد که همه این عوامل منجر به سخت شدن تشخیص لنگش می شود. بنابراین نیاز فراوانی به ساخت تجهیزاتی برای تشخیص سریع لنگش وجود دارد. لنگش بیماری هزینه بری است که عمدتا زمانی تشخیص داده می شود که تاثیر خود را بر کاهش اسایش و عملکرد دام گذاشته است. لنگش به عنوان سومین عامل خسارات اقتصادی در گله، پس از ورم پستان و عدم باروری یا به عنوان دومین عامل پس از ورم پستان که می تواند تولید گله را تحت تاثیر قرار دهد معرفی شده است. بعضی از محققین معتقد هستند اطلاعات اندکی در زمینه خسارات واقعی لنگش در دسترس است و همین امر در کنار عدم ارزیابی صحیح لنگش در دامداری توسط دامداران منجر به این شده که نسبت به ورم پستان تلاش کمتری برای کنترل آن در گله انجام شود.

موارد هیپوکلسیمی بالینی (تب شیر) در صنعت دامپروری نادر است و تعداد آن خیلی پایین است. عمدتا گله ها یک برنامه درمانی کاملا تهاجمی با کلسیم در هنگام زایش گاوها دارند، اما انچه مشکل افرین است کمبود کلسیم تحت حاد است. جسی گوف استاد دانشگاه آیووا بیان می کند که هیپوکلسیمی تحت حاد در تقریبا نصف گاوها در 24 ساعت اول بعد از زایش اتفاق می افتد. این اتفاق زمانی می افتد که میزان کلسیم خون به زیر mg/dl 8 می رسد.

گاوهای مبتلا به هیپوکلسیمی تحت حاد عمدتا علائم سنتی هیپوکلسیمی مانند بی حالی، گوش سرد یا عدم توانایی در ایستادن را ندارند. در عوض، آنها احتمالاً خوراک کمتری مصرف می کنند و شیر کمتری تولید می کنند، که هر دو بر بهره وری و سودآوری تأثیر می گذارد. دکتر امارال فیلیپس از دانشگاه کنتاکی بیان می کند که بسته به سرعت بهبود، گاوهای مبتلا به هیپوکلسیمی تحت بالینی ممکن است در هفته اول شیردهی شیر کمتری تولید کنند.