Ze zijn wereldberoemd in Abbenes en omgeving. John en Erica van den Berg. Hij is al heel lang actief in de dorpsraad en gangmaker achter de lokale Oranjevereniging. Zij bestiert zo’n beetje net zo lang als beheerder het dorpshuis. Onlangs vierden ze hun robijnen huwelijksfeest, natuurlijk in dat dorpshuis en natuurlijk in het oranje. Het was immers de dresscode. En ook de zaal was ermee behangen.
Dat oranje zit diep bij het stel. Want naast al die drukte voor de lokale gemeenschap zijn ze verwoed aanhangers van het Nederlands elftal. Thuiswedstrijden bezoekt John steevast met een of meer van zijn zoons. Naar uitwedstrijden gaan ze altijd samen. Stedentrips zijn het, meestal een dag of vier. Ze zijn gewaardeerd lid van Ons Oranje en maken dankzij hun trouw aanspraak op gespaarde loyaliteitspunten die weer zorgen voor tribunekaarten. Ze treffen er gelijkgestemden, dat wil zeggen: John de voetballiefhebbers, Erica de vrouwen voor sociale chit-chat.
Geboren en getogen in Noordwijkerhout was Bert den Elzen al op jonge leeftijd bezig met en vooral voor de mensen in zijn omgeving. Zijn vriendjes konden op hem rekenen als het ging om verbinden en sociale rechtvaardigheid. Iedereen moest gewoon mee kunnen doen. Punt. En waar hij vond, dat er wel wat te verbeteren was, verhief hij zijn stem. Niet langs de lijn, maar daar waar het zin had: in ondernemingsraden, binnen de vakbond en in de gemeenteraad.
Hij werkte lang bij de NS, maar kwam later terecht in het maatschappelijk werk. Daar waar hij zich als een vis in het water voelde. Binnen werkgever MeerWaarde liet hij opnieuw van zich horen, terwijl hij ondertussen ook raadslid was geworden voor de PVDA. Als beheerder van het wijkgebouw Linquenda was hij de gangmaker achter nieuwe initiatieven. Hij is nog steeds betrokken bij de organisatie van de Avondvierdaagse in zijn Nieuw-Vennep, is actief voor de voedselbank en voorzitter van de Belangengroep Gehandicapten Haarlemmermeer. Bert den Elzen, gepassioneerd mensen-mens.
Ad Jan Altevogt werkte vele jaren op de luchthaven Schiphol, zat op de kleine toren, was havenmeester en reed na zijn pensionering nog vele malen aan kop van de sneeuwploeg, die banen en platformen schoonveegde. Hij is vervlochten met de luchtvaart. Maar niet alleen door zijn werk. Ad Jan is fanatiek vliegtuigspotter. Zijn verzameling van negatieven, foto’s en dia’s van zowel militaire vliegtuigen als zakentoestellen en verkeersvliegtuigen overschrijdt ruim de miljoen stuks.
Het begon lag geleden op het oude Schiphol. Vanaf de promenade op het toenmalige stationsgebouw fotografeerde hij zijn allereerste toestellen. Nauwkeurig hield hij in een zaknotitieboekje de registraties en types bij. Dat boekje heeft hij nog steeds. En die eerste camera ook. Tegenwoordig fotografeert hij digitaal en werkt hij met een speciaal voor hem ontworpen softwarepakket zijn verzameling bij. Een verzameling die blijft groeien, want meerdere keren per jaar reist hij af naar luchthavens en vliegshows op zoek naar wat hij nog mist. Over een passie gesproken.
Hij rijdt al 33 jaar op de touringcar, want, voor alle duidelijkheid, een bus mogen we zijn domein op wielen niet noemen. Paul Rijkse is verknocht aan zijn vak, dat hem met zijn gasten op de meest uiteenlopende plekken in binnen- en buitenland brengt. De ene dag zijn het korte pendeltripjes tussen Schiphol en een hotel of conferentieoord, de andere dag stuurt hij naar een voormalig Oostduits eiland of Giethoorn.
Geen dag is hetzelfde achter het stuur van de luxe Mercedes Tourismo, een model met een aanschafwaarde van ruim drie ton. Natuurlijk steken files op het overvolle Europese wegennet nog wel eens een vervelende spaak tussen de wielen, maar zijn humeur blijft onaangetast. Hij heeft het mooiste beroep van de wereld, ontmoet de meest bijzondere mensen, die op zijn stuurmanskunst en zijn klantvriendelijkheid kunnen rekenen. Het zijn de ingrediënten voor een boeiende ontmoeting in deze aflevering van PassiePraat.
Nederland telt 1,8 miljoen mensen met een handicap. Voor deze mensen is sporten niet altijd vanzelfsprekend. Fonds Gehandicaptensport ondersteunt sportorganisaties zonder winstoogmerk. Immers, iedereen met een handicap moet, dicht bij huis, de mogelijkheid krijgen om te kunnen sporten. Nike Boor is directeur van het Fonds. En dat al vele jaren. Hij stapte over vanuit de accountancy. Hij wilde namelijk iets in de sport gaan doen. Een familielid tipte hem over de bijzondere vacature.
Anno 2025 leidt hij nog altijd vol passie en betrokkenheid de organisatie die zo’n 20 FTE omvat en die opereert vanuit Badhoevedorp. Geen baan van honderd in een dozijn. En zo vult hij zijn werk ook niet in, vertelt hij in deze aflevering van PassiePraat. Een boeiend gesprek over integratie, de ambitie om kenniscentrum te zijn op het gebied van specifieke sporthulpmiddelen en de altijd voortdurende behoefte aan geld om zijn missie te laten slagen.
Want, zegt Boor: ‘Sport en bewegen voor mensen met een beperking moet niet alleen toegankelijk, maar ook aantrekkelijk en uitdagend worden. Onze ambitie is om sport en bewegen voor mensen met een beperking in 2030 vanzelfsprekend laten zijn.’
Op weg naar zijn pensionering laat journalist Wim Wegman Haarlemmermeer opnieuw een serie onderhoudende vertellingen na. In het Haarlems Dagblad verschenen in de voorbije maanden immers tal van in bloemrijke taal geschreven verslagen van zijn wandelingen door en rond de kernen van de gemeente.
Opnieuw, want van zijn hand verschenen in het verleden vele waarnemingen van zijn tochten onderweg, toen langs de overblijfselen van de spoorlijnen die ooit de polder doorkruisten. De verhalen werden gebundeld in een serie van in totaal vijf rijk geïllustreerde boeken met de titel Sporen, 1 tot en met 5.
Wie zijn naam niet verbindt met die uitgaven en artikelen, herkent hem wellicht anders wel van zijn artikelen vanuit de lokale Haarlemmermeerse politiek. Scherp, met aandacht voor de menselijke kant van het nieuws, maar altijd in balans dankzij consequent ingepast wederhoor.
Dat scherpe kleurt ook zijn toon als hij praat over de manier waarop de gemeente Haarlemmermeer omgaat met haar monumenten. Zo maakt hij zich, gesteund door MeerHistorie, met name sterk voor behoud van het stationnetje bij Rozenburg, dat verpaupert en dreigt om te vallen. Wie deze aflevering van PassiePraat beluistert ontdekt waarom hem dit zo aan het hart gaat.
Een broekie was hij nog toen hij zijn eerste voorzichtige schreden zette op het pad van radiomaker. Dat was in de studio van MeerRadio in Hoofdorp. Als verlegen tiener sloot Bas Scharwachter schoorvoetend aan bij het team vrijwilligers op MeerSport. Een iconisch programma, dat lokaal en regionaal geschiedenis schreef, niet in het minst door de brutale en eigenzinnige aanpak van Bas en zijn partner in crime Rick Middel.
Van de verlegen redacteur van toen is tegenwoordig nog maar weinig meer herkenbaar. Via stages bij onder meer NOS Studio Sport en freelance werk voor House of Sports, belandde de student van de School voor Journalistiek bij NU.nl waar zijn stage hem uiteindelijk een vaste aanstelling opleverde. Anno 2025 is Bas regelmatig te zien en beluisteren als duider in Explainer video’s, die hij zelf opneemt en monteert. Nog bekender is hij van de podcastserie De Boordradio, geheel gewijd aan de formule 1. Van zichzelf overigens ook een succesformule, want er zijn zelfs drukbezochte theaterversies van.
In PassiePraat het enthousiaste verhaal van een jochie, dat in groep 3 zei Mart Smeets te willen worden, maar die tegenwoordig zowel het Songfestival, het slagveld als autosport op zijn journalistieke palmares heeft staan.
Wie luchtvaartmuseum Aviodrome op vliegveld Lelystad bezoekt kan niet om haar heen: de Boeing 747-206BM (SUD) met registratie PH-BUK. Het was de laatste vliegende 747 Classic in dienst bij KLM. Geleverd in 1978, voorgoed geparkeerd in 2004. De laatste gezagvoerder op de ‘Louis Blériot’ was Ronald Dijkstra.
Al op jonge leeftijd werd hij gegrepen door het vliegvirus. Dat gebeurde, toen hij als veertienjarige voor het eerst in een Fokker F27 stapte op weg naar zijn vakantiebestemming Jersey. Amper twee jaar later, het is dan 1972, boekt hij zijn eerste vliegles. Privé, betaald van het geld dat hij bijverdiende als hulpje van zijn vader die persfotograaf was. Ronald behaalde op de officiële luchtvaartopleiding van KLM de vereiste certificeringen om te mogen vliegen bij NLM Cityhopper. Zijn eerste kist? De Fokker F27.
Vele decennia lang loodste hij duizenden passagiers veilig over land en over zee, zich ondertussen gepassioneerd verdiepend in de luchtvaarthistorie. Vooral de pioniers boeien hem. Inmiddels is hij met pensioen, maar de hobby laat hem niet los. Hij is onder meer lid van de Luchtvaartgroep binnen Meer Historie, een groep enthousiastelingen die zich bezighouden met verleden en heden van de luchtvaart.
Het ligt er heus, het tweede vliegveld in Haarlemmermeer buiten Amsterdam Airport Schiphol. Het is de vliegweide van de Hoofddorpse Luchtvaart Club, kortweg HLC. Vrijwel elke avond en zeker in de weekenden vliegen enthousiaste modelpiloten er met hun al dan niet zelfgebouwde radiografisch bestuurde toestellen rond.
Het lokale vliegverkeer zit ze daar in Abbenes langs de A44 niet dwars. Plannen voor een flinke uitbreiding van het aantal windmolens wel. En het is niet voor het eerst dat er dreiging is; de club kwam in de zuidelijke polder terecht omdat het voormalige veld moest wijken voor de uitbreiding van Schiphol.
Didier Orliaguet verdient als Ground Engineer en B1 Instructeur zijn brood bij de KLM, en bouwt en vliegt in zijn vrije tijd schaalmodellen bij de HLC. Hij is zeer ervaren en fungeert als vraagbaak voor leden. Onder wie de pas 13 jarige scholier Storm Hamburger. De jongeling vliegt indoor en werd in februari Nationaal Kampioen F3P Kunstvliegen. Zijn techniek, precisie en concentratie vallen op, zijn gedrevenheid al evenzeer.
In deze eerste aflevering van PassiePraat in het derde seizoen vertellen beide vliegers over hun fascinatie voor de modelvliegsport en over de club, waarmee ze zich nauw verbonden voelen.
Kijkend naar de toekomst zag geboren en getogen Venneper Dirk Molenaar voor zichzelf vier opties: het agrarische familiebedrijf voortzetten, gangmaker als kastelein worden, de hamer hanteren als veilingmeester of in de makelaardij stappen. Hij begon met het eerste, werkt nu al weer vele jaren als het laatste en is als vrijwilliger altijd te porren voor beide andere. Wie in zijn omvangrijke lokale en regionale netwerk ook een beroep op hem doet – van het Adamas Inloophuis en tot de Vrienden van het Spaarne Gasthuis – Dirk Molenaar draaft op. Het hele dorp kent Dirk.
Molenaar woont in ‘De Kleine Vennep’, gelegen aan de Hoofdweg Westzijde. De boerderij dateert uit circa 1928. Het is een zogeheten kop-rompboerderij: de kop is het woonhuis, de romp wordt gevormd door de grote schuur. De boerderij is een Rijksmonument. De agrarische hectaren rondom de boerdrij ondergaan de laatste jaren een metamorfose. Landgoed Kleine Vennep heeft zich ontwikkeld tot een cultureel en sociaal centrum binnen PARK21. Het landgoed organiseert regelmatig evenementen en biedt educatieve programma’s gericht op natuur en milieu.
In deze aflevering van PassiePraat vertelt Molenaar openhartig over zijn leven, zijn ambities met het landgoed en zijn hechte verbondenheid met Nieuw-Vennep, haar inwoners en ondernemers. En dus blijft ook de zwarte bladzijde daarin, het dodelijke ongeluk met de platte kar achter zijn trekker, niet onbesproken.
Als iets Haarlemmermeer en de Haarlemmermeerders typeert, dan is het wel, dat ze in staat zijn geweest en nog zijn het onmogelijke mogelijk te maken. Een woeste binnenzee temmen en er met ruim 150.000 mensen gaan wonen en werken. Er een wereldluchthaven bouwen. Maar ook: ongekend shinen op het wereldkampioenschap synchroonzwemmen.
Niet onlogisch dus, dat de inrichters van het nieuwe Cruquius Museum dat spoor hebben gevolgd toen het verhaal van Haarlemmermeer in de nieuwbouw moest worden verteld. Ruim 20 jaar na de eerste pentekeningen staat het paviljoen er, verbonden met stoomgemaal Cruquius en met het gerenoveerde theehuis. Al die jaren was directeur Elise van Melis bij het proces betrokken. Een megaklus die ze, gedreven door idealisme en ambitie, heeft geklaard. Dinsdag 10 juni opent Commissaris der Koning Arthur van Dijk het museum.
In deze aflevering van PassiePraat – de laatste van dit seizoen – spreekt Henny Beijer met Elise en met rondleider en gemaal-stoker Wico de Vries over de weg naar de nieuwbouw, over de opzet van het museum en over wat bezoekers mogen verwachten.
Ze is moeder, wethouder en fanatiek Ajacied. Marjolein Steffens – Van de Water, bevlogen lokaal politica in Haarlemmermeer namens haar partij HAP, wat staat voor Haarlemmermeerse Actieve Politiek. Ze diende in de voorbije bijna 30 jaar als raadslid en – verdeeld over twee onderbroken periodes – als wethouder met uiteenlopende portefeuilles. In de huidige collegeperiode vallen onder meer Onderwijs, Jeugd en Fysieke Leefomgeving onder haar aandachtsgebieden.
Haar grote passie, naast die voor de lokale democratie, is voetbal. Meer specifiek Ajax, de club van haar jeugd in Amsterdam. Geboren en getogen onder de rook van stadion De Meer kon dat ook niet anders. Zelfs in haar huwelijk met de vorig jaar te vroeg overleden echtgenoot en voetbaltrainer Marcel hield de liefde voor de Godenzonen stand. Hij was dan wel voor Feyenoord, beiden ging het tenslotte toch ook om aantrekkelijk voetbal. En dat gold ook voor beide kinderen: zij voetbalden natuurlijk ook, hij zelfs op eerste klasse niveau.
In de aflevering van Passie Praat vertelt Marjolein over haar werk, de schaduwkanten van het zijn van publieke figuur – zeker ook voor de kinderen – en over hoe ze wedstrijden van haar Ajax beleeft: gepassioneerd dus.
Wat heeft jouw verleden met je toekomst te maken? Alles, stelt Laura Daggers. Zij is regressie- en reïncarnatietherapeut. Ze heeft haar praktijk aan huis in Hoofddorp. Regressie – het tegenovergestelde van progressie – gaat over het terugkeren naar een eerdere fase van de levensontwikkeling. Met regressietherapie krijgt de cliënt inzicht in de ervaring uit het verleden en hoe dit verband houdt met het probleem in het heden. Bij reïncarnatie gaat het zelfs terug naar een vorig leven.
Moet je geloven in reïncarnatie? 'Neen', zegt Laura, 'dat is niet nodig. Het werkt toch wel. Het is een filosofie die je leert het leven van nu beter te begrijpen.' Dat mensen het allemaal wat zweverig vinden, boeit haar niet. Als iemand zich bij haar meldt voor hulp, is dat genoeg. Immers, dan wil hij of zij gehoord en geholpen worden. Dat ook de officiële wetenschap zich nog wel eens laatdunkend over haar beroep uitlaat, stoort haar evenmin. Om haar praktijk te mogen voeren volgde ze intensieve studies en trainingen en wordt ze tot op de dag van vandaag intercollegiaal scherp gehouden.
In deze PassiePraat een openhartig gesprek met Laura Daggers. Over opmerkelijke resultaten, sprekende voorbeelden, een heldere visie en onuitroeibare vooroordelen.
Kim Denie is soms van het gestrekt been. Voor Kasper Sulmann is gezond verstand de richtingaanwijzer in het lokale politieke werk. Beiden zijn raadslid: zij voor de PvdA, hij voor de zelf opgerichte partij Gezond Haarlemmermeer. Wat ze gemeen hebben zijn hun jeugdjaren in Zwanenburg en de pijnlijke noodzaak om uit dat dorp te moeten verkassen omdat er niet werd gebouwd. Al schelen ze dan wel een generatie, want Kim is bijna de helft jonger dan Kasper.
In PassiePraat vertellen ze over wat hen dreef om actief te worden in de lokale politiek. Voor Kim speelde de onbedwingbare drang om het op te nemen voor mensen die het minder hebben getroffen. Ze noemt zich, lijdend aan een ongeneselijke oogziekte, ervaringsdeskundige als ze zich sterk maakt voor mensen met een handicap. Zo is ze ambassadeur Dag Digitale Toegankelijkheid.
Kasper vond dat het anders moest en ook anders kon, tenminste, als het gezonde verstand weer zou prevelleren boven geldingsdrang en politieke doctrine. Met vriend en huidige commissielid Edwin Hagemeijer richtte hij zijn eigen partij op. De uitgangspunten pasten op een bierviltje, dat ze nog altijd hebben trouwens. In het dagelijks leven is Sulmann commissiegriffier in de gemeente Zandvoort.
Ze werd al op jonge leeftijd gegrepen door softbal. En die sport liet haar niet meer los. Shirley Beljaards begon in haar geboorteplaats IJmuiden bij de Pino’s en verkaste daarna naar Pirates in Amsterdam. Ze bracht het tot regionale en nationale jeugdselecties, daarna stokte de carrière. Althans de sportieve, want inmiddels was ze in allerlei commissies terecht gekomen en bouwde ze bestuurlijke ervaring op. Op haar 25e ontmoette ze haar huidige echtgenoot, niet geheel toevallig een honkballer.
Tegenwoordig is hij, Raymond, assistent-coach bij Hoofddorp Pioniers. En zij hanteert de voorzittershamer. Voorwaar geen eenvoudige klus, want er is nogal; wat te doen rond de thuisbasis van de club, Sportpark21. Gedoe over huurpenningen, verstoorde verhoudingen en zelfs gekissebis in de gemeenteraad over het uitblijven van een duurzame oplossing, houden haar en de 300 leden ruimschoots bezig.
In PassiePraat een open gesprek met een gedreven sportbestuurder die staat voor haar vereniging en hecht aan verbinding binnen de club. Want: liever plezier met elkaar, dan gekochte punten met een team vol passanten.
In wezen ben ik gewoon een verhalenverteller, niets meer en niets minder, zegt ze zelf. Dat mag dan misschien zo zijn, maar de rol die Colinda Bakker vervult bij de voltrekking van huwelijken en bij begrafenissen is dan toch wel een bijzondere. Zij vertelt dan namelijk het verhaal de hoofdpersoon of hoofdpersonen. Ze is dus wat kan worden samengevat in de functietitel ceremoniespreker.
Ze werd het nadat ze aan het werk was gegaan op een begraafplaats, waar zij intensieve gesprekken voerde met nabestaanden. Deze gesprekken raakten haar diep. Ze wilde zich meer gaan richten op mensen en minder op cijfers, haar werkterrein tot dan toe. Dit leidde ertoe, dat zij zich als spreker ging specialiseren in het begeleiden van uitvaarten. In samenwerking met diverse uitvaartondernemers ondersteunt zij – onder haar digitale visitekaartje by-colinda.nl – nabestaanden bij het vorm geven aan een persoonlijk en betekenisvol afscheid.
Daarnaast groeide haar wens nóg meer met mensen te werken. Daarom volgde zij de opleiding tot trouwambtenaar bij de Bestuursacademie in Amsterdam. Ze is nu zelfstandig trouwambtenaar en voltrekt onder meer huwelijken op Landgoed de Kleine Vennip. In deze PassiePraat een open gesprek over haar bijzondere drijfveren om met enthousiasme, creativiteit en een tikkeltje eigenwijsheid, mensen en hun verhalen centraal stellen, door hen op een betekenisvolle manier te karakteriseren.
Hij is er een van 12 ambachten en 13 ervaringen. Leo Richardson. Werkte als conciërge en in de horeca, had een internationale carrière als zanger, was reisleider in het voormalige Joegoslavië en assisteerde een patholoog-anatoom bij secties. Anno 2025 staat stemacteur, script vertaler en polderdichter op zijn visitekaartje. De geboren en daar een beetje getogen Amsterdammer verhuisde al op jonge leeftijd naar Hoofddorp. Sindsdien is de polder zijn thuis.
Hij raakte bijna altijd heel toevallig betrokken bij projecten en stapte daar vervolgens vol overgave in. Neem Meer Jazz dat op zoek was naar een verbinding tussen jazz en kinderen. Voor hij wist maakte hij deel uit van een orkest inclusief educatief programma. Of neem zijn rol als Pel de Pinda in SpongeBob The Movie. Kwam voort uit zijn hechte vriendschap met scenarioschrijver Lex Passchier, die al jaren de stem van de hoofdpersoon invult.
De poëzie ontdekte hij in coronatijd. Een grootheid als Remco Campert stal zijn hart en inspireerde hem zelf de pen opnieuw ter hand te nemen. Want al in 1997 debuteerde hij met een eigen bundel, ‘Dichterbij, spinsels en bevindingen’. Sinds 2025 is hij officieel Polderdichter van Haarlemmermeer. Alle reden voor een goed gesprek in PassiePraat.
Drie weken nadat Daniëlle de Kloe de diagnose borstkanker kreeg, meldde ze zich op de dagbehandeling van de afdeling Oncologie in het Spaarne Ziekenhuis Hoofddorp voor haar eerste chemokuur. Ze kreeg verpleegkundige Barbara Koelewijn-Willems als haar vaste contactpersoon. Het was het begin van een even bijzondere als hechte vriendschap tussen twee powervrouwen. Daniëlle de politievrouw, Barbara de zorgverlener. Zo stoer als Daniëlle in haar dagelijks werk op straat was, zo onzeker werd alles ineens. Tegelijk: zo professioneel en ervaren Barbara in haar werk is, zo nieuwsgierig werd ze juist naar deze patiënt.
Tussen beiden ontwikkelde zich in de maanden van spanning, angst en hoop die volgden, een warme vriendschapsband. Die beleefden beiden als zo bijzonder, dat ze besloten er een boek over te schrijven. Een wild idee, dat onlangs realiteit werd met de publicatie ervan. In deze aflevering van PassiePraat blikken ze terug op de tijd van intensieve medische behandelingen, op de ontwikkeling van hun vriendschap en over de ambitie om hun verhaal in een boek te willen delen met anderen, onder wie lotgenoten. Uit de zeer lovende recensies mag worden opgemaakt, dat ze met ‘Bevriend door een tumor´ een gevoelige snaar raken.
John van der Meij was in zijn werkzame leven boormeester op de Brent Spar, sales manager voor John Deer, kapitein op de rondvaartboot en rondleider in Amsterdam en in de Johan Cruijff ArenA. Tijdens de verbouwing van zijn Groningse boerderij stuitte hij op kapotte glas in lood ramen. Hij bracht ze bij een glazenier en vroeg, louter uit belangstelling, of hij over diens schouder mocht meekijken.
Van interesse groeide dat uit tot een passie. Eenmaal neergestreken in Nieuw-Vennep bouwde hij een atelier, waar hij van zijn hobby bijna zijn beroep maakte. Toch trok het reizen hem nog sterker. Hij zou met zijn vrouw Dolores in een camper Europa gaan verkennen. Dat mocht voor het stel niet zo zijn. Dolores overleed. Toch pakte John door. Hij verkocht zijn huis en schafte zich alsnog de camper aan. Nu rijdt hij met een omgebouwde paardentrailer als glazeniersatelier achter zich aan over ’s heren wegen. Tussendoor repareert hij glas in loodramen, geeft hij af en toe workshops en beoordeelt hij campings.
De glazenier op reis. Voor PassiePraat even staande gehouden op de camperplaats langs de N205.
Nikkie Elfers is raadslid voor HAP, de lokale politieke partij Haarlemmermeerse Aktieve Politiek. Jennifer Hup is deze periode in de raad fractievoorzitter voor Christen Unie/SGP. Twee bevlogen vrouwen met een missie. ‘Ik wil laten zien wie ik ben en wat ik kan. Ik geloof in liefde en in de goedheid van de mens, dat is mijn uitgangspunt in het leven’, zei Hup in een interview rond haar verkiezing als lijsttrekker. Nikkie Elfers, in het dagelijks leven ondernemer en moeder, krijgt energie van het bouwen van bruggen tussen inwoners, ondernemers, organisaties en de gemeente.
Hup kwam al op jonge leeftijd in aanraking met de politiek, zowel op provinciaal als lokaal niveau. Elfers, gedreven door de ambitie om zelf invloed te hebben, vond in HAP de partij die haar past als een jas. Ze stort zich vol overgave op haar politieke werk, is onder meer actief in contacten tussen onderwijs, jongeren en lokale politiek. Maar op het schoolplein is ze gewoon de moeder van haar drie kinderen, claimt ze. Daarbuiten mag iedereen haar aanspreken over onderwerpen die de verantwoordelijkheid van de gemeente raken.
PassiePraat in gesprek met twee gedreven vrouwen, die zelf graag steentjes in de rivier op aarde gooien, zodat die nooit weer hetzelfde zal stromen.