Tibo Meeus is cosplayer en kostuumontwerper, bekend onder de naam Froyo. Wie zijn Insta-profiel bekijkt, heeft het meteen door: hij is bezeten door Barbie, K3 en… ‘Hocus Pocus’. Tibo leerde de Disneyfilm kennen op louche.nl, zelf had ik ‘m nooit eerder gezien. Die vertelt het verhaal drie heksenzussen uit 1693 die proberen onsterfelijk te worden door de levenskracht van een meisje te stelen. We worden terechtgesteld, maar kunnen in 1993 op Halloween terugkeren dankzij een slimme vloek. De film flopte aan de bioscoopkassa, ondanks de grote namen die betrokken waren: Kenny Ortega regisseerde, de hoofdrollen werden vertolkt door Bette Midler, Kathy Najimy en Sarah Jessica Parker. Intussen heeft ‘Hocus Pocus’ een cultstatus verworven, is het vooral in de VS een ding rond Halloween en staat er sinds 2022 zelfs een sequel met dezelfde actrices op Disney+. We hebben het over heerlijke camp, grappige oude vrouwen en prachtige outfits. En zou ‘Hocus Pocus’ een plekje verdienen in Disneyland?

Gezien Disney geen echte paasverhalen heeft verfilmd, springen we vooruit naar de mooiste tijd van het jaar. Comedian en tv-maker Lukas Lelie heeft een haast ongezonde passie voor ‘A Christmas Carol’ van de Britse schrijver Charles Dickens. (Passie, Matteüspassie, Mattheuseffect: zo wordt het toch de meest logische paasspecial.) Na een zware tegenslag rond kerst vorig jaar, besloot hij te investeren in een eigenaardige collectie: dvd’s van verfilmingen van zijn favoriete kerstverhaal. In de verzameling versies van onder meer Barbie, The Flintstones en Doctor Who, allicht het gevolg van het publieke domein. Maar dus ook drie van Disney: ‘A Christmas Carol’ (2009) met Jim Carrey als Ebenezer Scrooge, ‘The Muppet Christmas Carol’ (1992) met Michael Caine als Scrooge en ‘Mickey’s Christmas Carol’ (1983) met Scrooge McDuck als… Scrooge. We hebben het over de vergane glorie van motion capture, tijdreizen in de films van Robert Zemeckis en een vreemde bijsluiter in een educatieve Disney-dvd. We weiden uit over Russische rip-offs, een goedkope versie met Kate Winslet en een geniale met Will Ferrell en Ryan Reynolds. We beloven elkaar om elkaars graf te bezoeken, afhankelijk van wie eerst komt te gaan. Lukas getuigt ook over zijn andere verslaving (cola zero), praat over het genie Dikkie Dik en doet twee belangwekkende oproepen. (Let op: de meest bangmakende content in deze afleveringen wordt in de post-credit volwaardig geduid door een expert.)

Elien De Vos is kinesist, podcasthost van Wellnesswijven en een Disney Klassiekers resident-in-wording. Ze koos zelf voor de film ‘Into the Woods’, een verfilming van een Stephen Sondheim musical waarin de verhaallijnen en personages van verschillende sprookjes door elkaar lopen. We hebben het over de straffe prestaties van onder meer Meryl Streep, Anna Kendrick, Emily Blunt en James Corden. Maar ook over thee drinken uit Chip, plannen voor Tokyo Disneyland en haar vrijgezellen in Disneyland Paris. Over emoties in 'The Office', over DM’s sturen naar Rachel Zegler en het concert van Disney-teenage-idol Sabrina Carpenter. En Elien stelt me een Disneyvraag waar ik het antwoord op schuldig moet blijven. Jawel, dat kan!

Gaëlle Goubau werkt voor de Klantendienst van VRT. Ze beantwoordt vragen, opmerkingen en klachten van kijkers en luisteraars met de glimlach. Daarnaast maakt ze ontzettend grappige TikToks over sociaal (on)wenselijke situaties. In aflevering 97 hebben we al gebabbeld over Pixars ‘Elemental’ en toen bleek dat ze als kind grote fan was van de ‘High School Musical’-trilogie. Ik geef toe: een gat in mijn Disneycultuur, die bij deze is gedicht. We hebben het over het choreogenie Kenny Ortega, de niet normaal blauwe ogen van Zac Efron en zijn off-screen relatie met Vanessa Hudgens. Over het ontdekken van de films via de muziek op een vlucht, over Mevrouw Konijn en het groenste gras ooit in cinema. We discussiëren of ‘High School Musical’ misschien wel een bétere ‘Graese’ is, of ‘#LikeMe’ de vergelijking doorstaat en of Sharpay misschien toch niet zo’n bitch was. In ons enthousiasme waren we ook bijna iets vergeten (check zeker ook de post-credit).

Een speciale aflevering over Disney’s Snow White. Omdat ik voel dat ik dit moet doen, ook al heb ik er zelf niks aan. Niemand wou meedoen, da’s ook oke. Dit is mijn relaas van een film die al vier jaar wordt verguisd zonder dat iemand ‘m zag. Een film die in het oosten groots wordt gepromoot, maar hier enkel zure krantenkoppen oplevert. Ja, ik maak me een beetje kwaad hierin. Excuses bij voorbaat. And I’m waiting on a wish.

Stand-upcomedian en muzikant Johnny Trash is ook een Disneyfan. Dat weet ik, omdat hij vorig jaar nog last minute naar mijn boekvoorstelling van ‘Do you speak Disney?’ is gekomen. Uit een reeks van door mij gecureerde Disneyfamiliefilms koos hij ‘Honey, I Shrunk the Kids’. Een film die hij als jongvolwassene nog in de bioscoop zag. Een film met acteur Rick Moranis, die hij vooral kende als comedian. En een ook van de laatste films waarin special effects nog met de hand werden gefabriceerd. We hebben het over de grammaticale fout in de titel, over one-hit-wonder Nick Kamen en over de regisseur die later ‘The Rocketeer’, ‘Jumanji’ en ‘Captain America: The First Avenger’ zou maken. We praten ook uitgebreid over zijn fascinatie voor all-things-Marvel. En over de cartoon ‘Tummy Trouble’ - een spin-off van ‘Who Framed Roger Rabbit’ - die de film destijds vooraf ging in de bioscoop. Oh, en we verzinnen een reboot van de Disneyland-attractie ‘Honey, I Shrunk the Audience’. Geen dank, Disney.

Serena Ciavarella werkt voor EcoPower, is boekingsagent in bijberoep en studeerde theater- en filmwetenschappen. Onlangs mocht ze zeven filmtips selecteren voor de Filmklub-nieuwsbrief van Ben Van Alboom. Daartussen: ‘Homeward Bound: The Incredible Journey’, ofwel ‘De ongelofelijke reis’. “Als kind hadden mijn broer en ik weinig videocassettes. We groeiden op op den buiten en waren echte ravotters - nog niet zo verknocht aan schermen. Zeker op vlak van Disney ben ik een laatbloeier. Zo zag ik ‘The Lion King’ pas voor het eerst toen ik al op kot zat - in 2010! Mijn medekotgenoten vonden het ongehoord dat ik die klassieker nog nooit had gezien en een vage B-Disney als ‘De ongelofelijke reis’ als mijn favoriet bestempelde.” Dat lezen, deed dan weer een ‘core memorie’ uit mijn eigen jeugd onverwacht bovendrijven. We hebben het over stunts met levensechte dieren (die niet gewond raakten tijdens de opnames), fatshaming uit een dierenbek en een huisdier vernoemen naar deze film. Maar ook over een regisseur die eerder voor George Lucas en David Lynch werkte, het stemmenwerk van Michael J. Fox en een prachtige score van de ondergewaardeerde Bruce Broughton.

Zangeres Emma Bale maakte onlangs de prachtige VRT MAX-podcast ‘SPLIT’ over wat het is om kind te zijn van gescheiden ouders. De geknipte gast voor een aflevering over ‘The Parent Trap’, een zeldzame Disney-familiefilm die gaat over… kinderen van gescheiden ouders. En toch voelde Emma meer bij het gegeven van een tweede ‘jij’ te vinden. Net zoals de identieke tweeling in deze film, beide rollen gespeeld door Lindsay Lohan, in haar eerste filmrol. We hebben het uitgebreid over de film, onze eigen gezinssituaties, maar ook over onze liefde voor Disney. Voor haar hebben Disneyfilms iets rustgevend en vertroetelend. Op een blauwe dag zet ze wel eens zo’n film op, zoals ‘Monsters en Co’, ‘Ratatouille’ of ‘De Aristokatten’. Niet toevallig films met een fijne, jazzy soundtrack. Net als ‘The Parent Trap’, trouwens. (Ja, ik noem deze aflevering nummer 136. Ik was verkeerd in mijn eigen telling. Excuses voor het ongemak.)

Telidja Klaï is ontwikkelingspsychologe en contentmanager bij Ketnet. Kortom, de geknipte persoon om te duiken in de wereld van Pixars ‘Inside Out’. Volgens Telidja hebben de makers zichtbaar research gedaan. Dat begint al in de eerste film, die volledig draait rond een gebeurtenis die traumatisch kan zijn voor kinderen: verhuizen. Maar waar het personage Riley in de eerste film nog vooral gericht is op zichzelf, gaat ze zich in de sequel focussen op de referentiegroep. Ook dat klopt vanuit ontwikkelingsperspectief. Meer zelfs, Telidja zegt dat de eerste vijftien minuten van ‘Inside Out 2’ de hele checklist van de start van de puberteit afvinkt. Rileys hoofdkwartier wordt overgenomen voor een nieuwe emotie: Anxiety. Toch gaat het hier over anxiety die heel normaal is in de puberteit en niets te maken heeft met de huidige Anxious Generation. Conclusie: als er één film is die je samen met je kinderen moet bekijken - voor, tijdens én na de puberteit - laat het dan ‘Inside Out 2’ zijn. En als er een ‘Inside Out 3’ komt, bel dan Telidja.

Comedian Roosje Pertz is slecht met decoratie, waardoor de kerstsfeer in haar huis wat ingewikkeld wordt. En eigenlijk is ze ook niet zo’n Disneyfan. Top idee dus, om met haar door drie Disney-kerstspecials te gaan. Voor de gelegenheid ploffen we samen in de zetel om deze - voor haar - harde noot te kraken. Zo houdt ze niet van dieren in tekenfilms. En jawel, dat heeft deze ‘An Almost Christmas Story’ (2024) van David Lowery en Alfonso Cuarón natuurlijk wel. Ze houdt niet van triestige verhalen terwijl ‘Het meisje en de zwavelstokjes’ (2006) bezwaarlijk opbeurend is te noemen. En ze heeft het niet de pedagogische boodschappen in zo’n films, waardoor ze zich niet kan ontspannen. We hebben het ook over haar aversie tegen mannen met gitaren, interieurstijlen in vakantiehuisjes en een bordkartonnen Piet Huysentruyt. Er is een topweetje over uilen in de Afrikaanse cultuur. En we staan even stil bij de dure reclamespot ‘The Boy and the Octopus’ (2024) van Taika Waititi. Al bij al is Disney niets voor Roosje. Maar uitgerekend dat heeft haar al veel tijd en geld uitgespaard.

Tijdens mijn bezoek aan USC-filmstudent Victor Longin in Los Angeles belanden we per ongeluk op een buurtfeest in de straat in Los Feliz waar in 1923 de eerste Disney Studio openging. Op de hoek van Kingswell Avenue en Vermont Avenue werd het nieuwe Disney Brothers Cartoon Studio Square ingehuldigd door Disneylegende Don Hahn (producer van ‘Beauty and the Beast’ en ‘The Lion King’). Walt Disney komt hier per spoor van Kansas City terecht met amper 40 dollar op zak. Op 16 oktober 1923 richt hij hier samen met zijn broer Roy de Disney Brothers Cartoon Studio op. Vandaag zit er in dat pand een skatewinkel en een printshop. En zo kreeg ik het idee om de plekken van Walt in Los Angeles, zoals opgelijst in mijn boek, een voor een te bezoeken. Kan je horen: de speech van Don Hahn, een interview met Kingswell skateshopuitbater DJ Chavez, een bezoek aan restaurant Tam O’Shanter dat model stond voor het ontwerp van het huis van de dwergen in ‘Sneeuwwitje’ en een laatste groet aan Walt in het Forest Lawn Memorial Park. (Sorry voor de vele ‘f*ckin’s’ in de laatste 15 minuten.) Meer over het boek op doyouspeakdisney.be.

Welke prinsessen zijn het leukste? Ik zoek het uit met twee topvrouwen en trouwe luisteraars van de podcast. Elien De Vos is kinesist en maakt haar eigen podcast Wellness Wijven. Laura Van Alphen is orthopedagoog en inclusiecoach. Elk hebben ze een top tien prinsessen samengesteld. Mijn zus en ikzelf doen hetzelfde. Elien kiest vooral op basis van het sprookjesgehalte. Laura heeft dan weer een heel systeem uitgedokterd. Zij doet aan kwalitatief onderzoek dat zoveel mogelijk wordt gestaafd met kwantitatieve gegevens. We hebben het over prinsessen die klungelig zijn, die zagen of te vanille zijn. Wat zegt het over een kind als ze fan is van Assepoester? Moet een prinses eindigen in trouwkleed? Welke prinsessenthema wil je in je kamer in het Disneyland Hotel in Parijs? En welke Disneyfilms voor een reset kunnen zorgen op zondagmiddag. Maar ook: zullen we Anastasia omarmen als Disneyprinses?

Michiel Veenstra is programmaleider en dj bij KINK, podcaster bij de beste Nederlandstalige Disneypodcast D-Tales én de Nederlandstalige stem in Disneyland Parijs. Volgens zijn tienerkinderen is dat laatste de “grootste flex” uit z’n carrière. Zijn liefde voor Disney begon met een abonnement op het tijdschrift Donald Duck. “Een Duckje lezen” is iets oerhollands, iets wat appelleert aan de calvinistische inborst. Voor Michiel is de eend dan ook meer Disney dan Mickey Mouse. We praten over de film ‘Saving Mr. Banks’, een geromantiseerde geschiedschrijving over de samenwerking tussen Walt Disney en ‘Mary Poppins’-auteur P.L. Travers. Is die te sugarcoated, of toch een mooi portret van beide kindervrienden? We hebben het over Tom Hanks die voor zijn rol thuis luidop de krant heeft voorgelezen in de stem van Walt. Over Emma Thompson die 39 uur audiomateriaal van de schrijfster heeft geluisterd. Over de prachtige recreatie van Walt’s kantoor en het Disneyland van 1961. We vragen ons af hoe zou Walt de dingen vandaag zou aanpakken? Of er vroeger ook zo’n publieke ontevredenheid was bij elke verandering?

Rutger Denaet is kortfilmregisseur, Dalilla Hermans is schrijfster. En allebei zijn ze opgegroeid met Disneyfilms. ‘Strange World’ is één van de favoriete films van de kinderen van Dalilla. Zij zien er een bijzondere representatie in: kinderen van een gemengd koppel. Maar ook voor Rutger toont het een herkenbaar personage: Ethan Clade is de eerste openlijk homoseksuele jongen in een Disneyfilm. En dat terwijl beide thema’s op geen enkele manier worden benoemd. Eerlijk is eerlijk: ‘Strange World’ deed het niet goed aan de bioscoopkassa. Volgens conservatief Amerika is dat te wijten aan een te ‘woke’ verhaal. Al kan je je ook afvragen of een film zonder marketing en merchandise wel op de radar stond van het publiek. We hebben het ook over een rosse Ariël, een te weinig blauwe Stitch en het connecteren met verloren familie. En het gaat over de korte documentaire ‘Young Ones of Bruges #11 - Noortje’, over een jonge vrouw met duisternis in haar hoofd, die contrasteert met haar liefde voor het kleurrijke Disney. Deze aflevering is opgenomen voor een live publiek in Villa Bota (Brugge), een communityradio voor en door jongeren, samen met het online contentplatform Jong Volk, MOOOV en L’estaminet.

Een controversiële aflevering, want is Anastasia nu een Disneyprinses of niet? De film is in 1997 bewust door 20th Century Fox als rechtstreekse concurrent in de markt gezet, maar sinds de overname door Disney staat de tekenfilm van Don Bluth (‘Platvoet’, ‘Duimelijntje’, ‘All Dogs Go to Heaven’) gewoon op Disney+. Riddle me this! Podcast-resident Jana Martens is onvoorwaardelijke fan en de perfecte gast om dit losjes op geschiedenis gebaseerde verhaal te bespreken. Eindelijk nog een échte getekende musical met ensemble stukken en strakke choreografieën. We hebben het ook over ‘Rasputin’ van Boney M., de Haunted Mansion vibes en hoe Meg Ryan werd overtuigd toch haar stem aan de titelrol te verlenen. Wat deed Carrie ‘Princess Leia’ Fisher voor deze film? Wie had vroeger een crush op Gunther Levi? En wat voor Disneylandattractie zou deze film verdienen? Als en slechts als we Anastasia als prinses erkennen, natuurlijk.

Slechts weinig filmcomponisten kunnen zoveel verschillende genres aan als Michael Giacchino. Een ware Pixar-legende (‘The Incredible’, ‘Up’, ‘Ratatouille’, ‘Inside Out’, ‘Coco’), maar ook Disney-vertrouwde (‘Zootropolis’, ‘Tomorrowland’) en muziekleverancier van andere afdelingen van het moedermerk (‘Alias’, ‘Lost’, ‘Rogue One: A Star Wars Story’, ‘Marvel’s Doctor Strange’ en de aangekondigde ‘The Fantastic Four: First Steps’). Hij maakte zelfs muziek voor Disneyland: ‘Space Mountain: Mission 2’. Sinds enkele jaren is het prachtige 'Married Life' uit ‘Up’ in een ragtimeversie te horen in Main Street, U.S.A. van het park. En voor zijn nieuwe album ‘Exotic Themes for the Silver Screen - Volume One’ stak hij heel wat van zijn bekende melodieën in een exotica jasje. Exoti-wat? Exotica is een muziekgenre, genoemd naar het gelijknamige album van Martin Denny uit 1957 dat in de jaren vijftig tot midden jaren zestig populair was bij Amerikanen. Het doet wegdromen naar tropische eilanden en bijbehorende tiki-cocktails. En dat kan nu dus op de tonen van filmmuziek van Giacchino.

VRT NWS-journaalanker Riadh Bahri is een overdreven nostalgicus, dus hij blijft vooral fan van de oude, handgetekende Disneyfilms. De grootste herinneringen heeft hij aan de VHS-collectie wanneer hij alleen thuis zat, een Disney On Ice-voorstelling met zijn zus en een trip naar Disneyland Parijs wanneer zijn andere zus terminaal ziek was. Als kind had hij evenwel grote nachtmerries van Ursula uit ‘The Little Mermaid’. Vandaag hebben we het over ‘Cinderella’, waarvan zijn man Niels een handgetekende, originele prent uit de animatiefilm in bezit heeft. Riadh vindt Lady Tremaine veel enger in de tekenfilm dan in de vertolking door Cate Blanchett. Hij heeft ook moeite met de casting van acteurs die hij van elders kent, zoals Lily James uit ‘Downton Abbey’ en Helena Bonham Carter uit de Harry Potter-films. We hebben het natuurlijk ook over de onnatuurlijke taille van die Lily James, over het schoentje dat toch niet past en de zin en onzin van glazen schoeisel. Maar we hebben het ook over de bobbel in de broek van de prins, trouwen in Birkenstocks en denken aan Martine Tanghe. Riadh introduceert me in de wereld van Cinderslut. En we verzinnen een nieuw genre: true crime-versies van Disneyverhalen.

Als kind was Thibault Christiaensen (Equal Idiots, Studio Brussel) gek van de tekenfilms en films in het algemeen, dankzij de VHS-collectie van zijn grootouders. Zijn favoriet? ‘Peter Pan’! Misschien lag dat wel aan de representatie, namelijk het enige mannelijke Disneypersonage van tel met rood haar. Doorheen de decennia is het verhaal van J.M. Barrie verschillende keren verfilmd, met wisselend succes. ‘Hook’ van Steven Spielberg (1991)? Top! ‘Peter Pan’ van P. J. Hogan (2003)? Verdienstelijk. Maar ‘Peter Pan & Wendy’ van David Lowery (2023)? Die mist wat magie, ondanks de straffe visuals, een prachtige reis naar Neverland en Jude Law als klasse-Hook. Toch was de Vlaamse pers verdeeld. De Morgen noemde het een “doodse Disney-remake”, Het Nieuwsblad sprak van een “Disneyremake met ziel”. We hebben het over een stoute Tinker Bell, de Disneylandattractie ‘Peter Pan’s Flight’ en de schitterende traditie binnen alle ‘Peter Pan’-adaptaties. Was J.M. Barrie een goede fantast of een man met een zwak voor minderjarigen? Wat zegt dat dan weer over andere notabelen met een zelfverklaard peterpansyndroom? En hoe is Peter Pan vereeuwigd in een nummer van Equal Idiots? Maar het gaat ook over all things Disney, zoals de tekenfilmreeks ‘Buzz Lightyear of Star Command’, het begindeuntje van ‘Robin Hood’ en onze grote held Arnold Gelderman.

Tiktok-ster Bert De Kock is geboren in de Disney Renaissance, in het interbellum tussen ‘The Lion King’ en ‘Toy Story’. Het verbaasde me dat hij spontaan begon over ‘Wish’, maar er valt wel iets over te vertellen. Of dat ook veel goeds is, da’s iets anders. ‘Wish’ is een prestigeproject, gemaakt voor de 100ste verjaardag van Disney. Het is te omschrijven als de origin story van een wens. Alleen is het verhaal te véél aangepakt als een soort supersprookje, waardoor de slinger wat is doorgeslagen. We hebben het over de bij benadering 54.218 easter eggs, een geit die niet hoefde te praten en Asha die technisch gesproken geen prinses is. Wat is er mis met ‘De Reddertjes’? En wat had Pixar gedaan met het gegeven ‘wens’. Allicht komt hier geen sequel van, tenzij deze film ooit als cult wordt bestempeld. Voor de 200ste verjaardag misschien een ‘Wish 2’? Toch is ‘Wish’ de favoriete film van mijn petekind Liv, wat we proberen te ontrafelen. En we babbelen ook ontzettend veel over Disney (en Pixar) in het algemeen. ‘Inside Out 2’, iemand? (Over zijn favoriete tekenfilm - ‘The Incredibles’ - sprak Bert onlangs uitgebreid in de podcast ‘DVDKast’ van Jelle Gordyn, check it out.)

Actrice Maïmouna Badjie (Season of Sex, Liefdestips aan mezelf, 2DEZIT, Groeien & Bloeien) heeft een Gambiaanse vader en een Belgische moeder. Tot haar achtste heeft ze zelfs in Gambia gewoond en was daarom ontzettend benieuwd naar ‘Iwájú’. Dat is niet alleen de allereerste serie onder de vlag van de Walt Disney Animation Studios, maar ook de eerste co-productie in z’n 100-jarige geschiedenis. Het maakt het eens zo bijzonder dat het een samenwerking is met een Afrikaans mediabedrijf. Die komt tot stand nadat Disney-chief creative officer Jennifer Lee (Frozen) een interview leest met de baas van Kugali. Die zei: “We’re going to kick Disney’s ass.” Maar waarom de krachten niet bundelen, dacht de Amerikaanse. Disney heeft de laatste twee decennia immers zeer bewust ingezet op diversiteit. Maar Afrika? Dat is nog niet gebeurd. (‘The Lion King’ even niet meegerekend.) We hebben het over de herkenbare klassenstrijd, straatverkopers en typische maaltijden. Maar ook over de details die ‘Iwájú’ typisch Nigeriaans maken, de reeks speelt zich immers af in een afro-futuristische versie van Lagos. Je zou kunnen denken dat het een geanimeerde uitbreiding is van Marvel’s ‘Black Panther’, ook deel van de grote Disneyfamilie. Alles draait om de tienjarige Tola, een jong meisje van rijke komaf en haar beste vriend Kole, een tuinman uit de armere buurt van de stad. Voor haar verjaardag krijgt Tola een hagedisachtige robot van haar vader, die een succesvolle tech ondernemer is. En die heeft het gadget bedacht om te dienen als een soort bodyguard voor kinderen, nu het land te kampen heeft met veel kidnappings. De link met Boko Haram is niet ver te zoeken. ‘Iwájú’ zelf kampt soms met inconsistente tempo’s en een voorspelbaar verhaal, maar moet niet onderdoen voor het kunnen van wat de Disney Studios vandaag. Het is duidelijk gemaakt met de nodige budgetten, dus niet op een drafje, met veel liefde voor de Nigeriaanse cultuur. En dat is iets wat potentieel iedereen kan bekoren. Waar je ook geboren bent.