Het is mooi om te zien dat overheidsgebouwen en stations steeds toegankelijker worden. Maar ondernemers mogen meer bezig zijn met toegankelijkheid. Probeer een keer door de ogen van een rolstoelgebruiker te kijken. Een oplossing hoeft niet altijd moeilijk te zijn. Soms kan alleen een oprijplaat voor de deur al een groot verschil maken.
Ik zou graag willen dat er meer geluisterd wordt naar mensen met een beperking. Zo zullen alleen al meer oprijplaten voor de deuren van winkels en horeca Nederland toegankelijker maken. Daarnaast hoop ik op meer bewustwording in de samenleving. Je hoeft je niet ongemakkelijk te voelen bij mensen in een rolstoel. Als je niet weet hoe je het beste met mijn rolstoel kunt omgaan, vraag het dan alsjeblieft gewoon! Probeer je eens te verplaatsen in de ander. Eigenlijk zou iedereen een dag in een rolstoel moeten zitten om te ervaren hoe het is om minder mobiel te zijn en alles vanaf een andere hoogte te moeten doen. Dan begrijp je hoe wij ons voelen.
Oplossingen voor een betere toegankelijkheid zitten al in kleine dingen. Overleg eens met iemand in een rolstoel of iets ook echt toegankelijk is. Zie ons als gelijkwaardige mensen en neem onze mening mee in de bouwplannen van nieuwe panden. Ik hoop dat mensen door het lezen van mijn verhaal zich realiseren dat wij rolstoelgebruikers ook gewoon mens zijn. Behandel ons alsjeblieft normaal. Sommige dingen kosten mij wat meer tijd en moeite, maar ik ben niets minder waard dan iemand anders.
Ik zou willen dat mensen wat meer naar elkaar omkijken en minder met zichzelf bezig zijn. Gelukkig valt het mij op dat vooral jonge mensen rekening met mij houden. Zij gaan voor mij aan de kant zodat ik er langs kan of staan in de metro voor mij op. Dit geeft mij hoop voor de toekomst.
Op mijn eigen manier probeer ik bewustwording bij te brengen over lichamelijke beperkingen. Ik heb een stichting opgericht waarmee ik workshops geef aan studenten van horeca-gerelateerde opleidingen over bejegening. Ook test ik horecagelegenheden op toegankelijkheid en werk ik dit uit in een landelijk register zodat eenvoudig feitelijke gegevens terug te vinden zijn zoals de hoogte van drempels en de aanwezigheid van een invalidentoilet. Ik streef naar een inclusieve samenleving waarin iedereen geaccepteerd wordt. Mensen met een beperking zien er misschien wat anders uit, maar uiteindelijk zijn we allemaal mens.
Mijn wens is om anderen te inspireren door te laten zien dat niets
onmogelijk is in het leven. Zo heb ik een eigen website waarop ik gedichten plaats over mijn
dagelijkse leven. Daarnaast geef ik via de stichting Mens achter de Patiënt gastlessen aan
studenten in zorgopleidingen. Ik wil zodoende meer bewustwording creëren in de hoop dat
zij hierdoor beter weten om te gaan met mensen met een lichamelijke beperking dan de
bejegening die ik destijds heb gehad.
Ik weiger mijn leven door mijn beperking te laten bepalen. Ik probeer nu meer van dingen te genieten die ik wel kan. Juist omdat ik me realiseer dat dit niet vanzelfsprekend is. Als ik anderen iets kan meegeven is dat ‘Pluk de dag’. Want je leven kan in één seconde compleet veranderen.
Verandering begint bij het gedrag van mensen. Ik sta, of beter gezegd, zit achter een inclusieve samenleving. Ik laat mij niet beperken door mijn beperking. En dat zouden meer mensen met een handicap moeten doen. Wij zouden samen een vuist moeten maken en ook eens het Malieveld op moeten gaan. Laten we niet in een hoekje gaan zitten maar laten we duidelijk maken dat we er toe doen! Pas wanneer de rest van de samenleving zich bewust wordt van hun gedrag, kunnen we toewerken naar verandering. Mijn motto van jongs af aan is dan ook altijd geweest: Om te overwinnen, moet je in de overwinning geloven!
Vroeger mocht een kind van zijn ouders mij niet aanspreken over mijn prothese. Tegenwoordig merk ik dat kinderen nieuwsgierig zijn en durven te vragen naar mijn prothese. Dit geeft mij hoop. Kinderen zijn immers de toekomst. Wanneer zij leren dat mensen met beperkingen ook onderdeel zijn van de samenleving, wordt het voor hen normaal. Ik wil iedereen, jong en oud, dan ook meegeven om ons niet bij voorbaat al te beoordelen op onze beperking. Ga mensen met een beperking niet uit de weg. Je kunt gewoon met ons praten, ook wij zijn mens.
Ik zou willen dat iedereen in de samenleving wat meer naar elkaar omkijkt. Als mensen mij zien, gaan ze ervan uit dat ik ook mentaal beperkt ben. Pas als ze de moeite nemen om een gesprek aan te gaan, realiseren ze zich dat dit niet het geval is. Oordeel minder snel en handel niet vanuit je aannames. Vraag hoe je anderen kunt helpen. Dit geldt niet alleen voor mensen met een lichamelijke beperking, maar voor iedereen. Zo maken we de samenleving wat fijner voor ons allemaal.
Ik hoop dat mensen wat liefdevoller met elkaar kunnen omgaan. Leer kinderen vanaf jongs af aan dat er mensen zijn met een beperking. Dit begint al bij een juiste representatie van mensen met een beperking in de media. Laat zien dat wij er zijn en er ook bij horen. Daarom deel ik op deze manier mijn foto en verhaal. Ik wil duidelijk maken dat mensen met een beperking ook gezien en gehoord mogen worden. Wij horen bij de samenleving en willen mee kunnen doen.
Mensen zijn niet gewend om met mensen met een lichamelijke beperking om te gaan. Ik zou willen dat meer mensen afweten van het Usher-syndroom. Als er meer bekendheid over is, weten mensen beter hoe ze met mij om moeten gaan en wat ik nodig heb. Houd alsjeblieft wat rekening met mij als je me ziet lopen met mijn blindenstok Ik loop niet expres tegen je aan, ik kan nu eenmaal minder zien.
Alles begint bij bewustwording. Ik vind het jammer om te zien hoe mensen de afgelopen tien jaar meer op zichzelf gericht zijn. Ik mis begrip in de samenleving voor mensen met een beperking. Ik wil mensen meegeven om meer naar elkaar om te kijken en een ander te helpen. De toegankelijkheid waar wij om vragen is geen overbodige luxe, het is noodzakelijk. Mensen met een beperking hebben net zo veel recht op het bezoeken van een restaurant en bioscoop als ieder ander. Ook wij willen gewoon mee kunnen doen en van het leven genieten.
Om een betere toekomst te creëren voor kinderen met een beperking, moeten beperkingen beter bespreekbaar gemaakt worden in de samenleving. Vaak hangt er nog een taboe omheen wat leidt tot onbegrip en onwetendheid. Daarom vind ik het belangrijk om op deze manier mijn verhaal te delen. Ook wij mensen met beperkingen mogen gezien en gehoord worden. Door onze ervaringen bespreekbaar te maken, worden we beter begrepen. Pas wanneer er begrip is, kan er verandering gecreëerd worden.
Mensen in een rolstoel vragen om hulp als ze dit echt nodig hebben. Help ze dan ook als ze hierom vragen: houd de deur open en schuif je stoel opzij zodat iemand er langs kan. Daarnaast zou het erg helpen als in organisaties van festivals en andere evenementen iemand betrokken is die zelf een beperking heeft. Die begrijpt namelijk wat er nodig is. Zo kunnen we er samen met kleine aanpassingen voor zorgen dat heel veel meer mensen mee kunnen doen in de samenleving en plezier kunnen hebben.
Ik zou willen dat mensen in Nederland voorbij beperkingen zouden kijken. Staar mensen met een beperking niet aan. Ga niet ongevraagd iemands rolstoel duwen. Ik vind dat we niet zo in hokjes moeten denken en mensen met een beperking anders moeten behandelen. Ook wij zijn gewoon mens.
Ik wil mensen graag meegeven dat het belangrijk is om aan rolstoelgebruikers te vragen welke hulp ze nodig hebben, in plaats van zelf in te vullen wat er nodig is. Daarvoor ben ik mijn eigen mediabedrijf aan het oprichten, om bewustwording te creëren over leven met een beperking. Te vaak handelen mensen vanuit hun aannames. Maar het begint allemaal met luisteren. Luisteren is de eerste stap naar helpen. Voordat je zegt rolstoeltoegankelijk te zijn, zorg dat je dit ook daadwerkelijk laat bekijken door iemand die in een rolstoel zit. Door te vragen en luisteren, kunnen we samen toewerken naar een meer toegankelijke samenleving voor iedereen.
Ik zie veel ruimte voor de verbetering van de toegankelijkheid in Nederland. De maatschappij is in eerste instantie ingericht voor lopende mensen. Daarna wordt pas gekeken hoe toegankelijkheid toegevoegd kan worden. We zouden bij toegankelijkheid moeten beginnen. Iedereen profiteert hiervan, niet alleen mensen in een rolstoel, ook mensen met rollators, kinderwagens en andere hulpmiddelen. Bovendien moeten mensen met een beperking betrokken worden bij de beleidsvorming en de politiek. Nu zijn het mensen zonder een beperking die beslissen voor mensen met een beperking. Dit resulteert in ‘oplossingen’ die niet voldoende zijn. Toegankelijkheid is zo veel meer dan alleen een oprijplaat voor de deur.
Het is belangrijk dat lichamelijke beperkingen meer genormaliseerd worden in onze samenleving. Hiervoor is het essentieel dat kinderen van jongs af aan in aanraking komen met mensen met een beperking. Dan leren ze dat alle mensen verschillend zijn en ons niet anders hoeven te behandelen.
