Vroeger mocht een kind van zijn ouders mij niet aanspreken over mijn prothese. Tegenwoordig merk ik dat kinderen nieuwsgierig zijn en durven te vragen naar mijn prothese. Dit geeft mij hoop. Kinderen zijn immers de toekomst. Wanneer zij leren dat mensen met beperkingen ook onderdeel zijn van de samenleving, wordt het voor hen normaal. Ik wil iedereen, jong en oud, dan ook meegeven om ons niet bij voorbaat al te beoordelen op onze beperking. Ga mensen met een beperking niet uit de weg. Je kunt gewoon met ons praten, ook wij zijn mens.