امیدوارم سگ ها امشب عوعو نکنند.همه اش فکر میکنم صدای سگ خودم است.

انسان از چیزهایی که نمی‌گوید انسان نیست، بلکه از چیزهایی است که می گوید...

اتفاق ها جلوی چشم ما میگذرند، «عین خود زندگی».

ما به دور اتفاق ها می چرخیم، به دور قهرمان مرکزی، انگار فقط از منظر بیرونی می توانیم آن ها را نگاه کنیم، انگار برای شناخت بیشتر آن ها، همیشه باید همچون تماشاگری آن ها را نگاه کنیم و افزون اینکه تصور کنیم راه دیگری برای بدست آوردن آن ها نیست مگر همین شناخت بیگانه.

ماری؛ سلست، ریمون، سالامانو افرادی بی انگیزه که زندگی را روز به روز میگذرانند و رضایتشان را در لذت های بسیار ساده پیدا میکنند.

او یک بی تفاوت است، درست تر بگویم : او یک بیگانه است.

سعی میکنیم به دنیای بیرونی توجه کنیم، به درون آدم ها نفوذ، بی اینکه چیزی جز اشارات و موجودیت آن ها بدست آوریم.

بیگانه رمان جا به جا شدن،قطع رابطه و تغییر مکان است.

یک بی تفاوتی اصولی،یک بی تفاوتی طبیعی، و بدون تردید این احساس از همان شروع خوانش کتاب برانگیخته می شود.به نظر می‌رسد که انگار زندگی خودش به او ربطی ندارد و قصه اش را جوری تعریف میکند که انگار باز ربطی به او ندارد...

کم کم سعی میکنیم به درون آدم ها نفوذ کنیم، بی اینکه چیزی جز اشارات و موجودیت آن ها بدست آوریم...

بی اینکه متن را رها کنیم، حالا از نقطه نظر مردی که به ما معرفی شده است، به روایت توجه میکنیم،مردی با همان عنوان کتاب، یعنی «بیگانه»