Łosoś, okoń morski, homar, langustynki… Zwykle to przychodzi na myśl, gdy mowa o owocach morza. Ale to jedynie namiastka tego, czym może karmić nas ocean – tak przynajmniej twierdzi Ángel León, twórca restauracji Aponiente w Kadyksie. Hiszpański „chef morza” gotuje z planktonem, z „morskim światłem”, uprawia morski ryż i robi chorizo z ryb. A my jedziemy sprawdzić, jak to smakuje.

Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że najlepszego kalafiora zjem we Włoszech, to pewnie… bym uznała, że wypił za dużo prosecco. A jednak. Kalafior, który skradł moje serce. Ravioli z ricottą robione dla każdego z gości. Pierwszy chleb, jaki smakował mi na włoskiej ziemi. I pączki – dosmaczone nutą nostalgii, ale potraktowane z finediningowym sznytem. To wszystko zjecie w Reale Niko Romito – restauracji założonej przez samouka, który choć sam już jest nauczycielem dla wielu, nie ustaje w doskonaleniu swojej wiedzy i technik. W „Pogoni za kolacją” jedziemy do Abruzzo po ucztę dla podniebienia i dla zmysłów.

Jesteśmy na drugim końcu świata, a tak naprawdę lądujemy po drugiej stronie lustra. Wszystko jest niby znajome, a jednak okazuje się czymś zupełnie innym. Pomidory lądują na stole w styczniu, jagody są nimi tylko z wyglądu, ale nie ze smaku. A truskawkowe ciastko jest z „morskich truskawek”, które smakują jak… wygrzane w słońcu owoce popite haustem słonej wody z morskiej kąpieli. To wszystko czeka w Borago, restauracji Rodolfo Guzmanaiego, dla której warto spędzić niemal 24 godziny w samolocie i ruszyć do Chile.

Pierwszego dnia wiosny – przewrotnie – ruszamy do zimowej stolicy Włoch: Cortiny d’Ampezzo. To miasteczko z pocztówki, ale takie, w którym mieszczą się luksusowe hotele, butiki, eleganckie kawiarnie i malownicze uliczki. Na chwile zostawiamy je jednak za sobą i uciekamy na obrzeża miasta do San Brite, by wysłuchać opowieści o uczuciu dwojga ludzi, ale też niezwykłej miłości do gór i szacunku do dzikiej przyrody. Będzie o kuchni, która porusza serce, budzi ciepłe uczucia i nie boi się reinterpretacji tradycji. Choć Cortina żyje głównie zimą, dla San Brite warto ją odwiedzić o dowolnej porze roku.

Jeśli zaczynać, to z wysokiego C. Czyli od Kopenhagi. Dla wielu – najlepsza restauracja na świecie. Innowacyjna, wciąż przesuwająca granice tego, co wiemy o jedzeniu, nieustająca w eksplorowaniu swojego otoczenia. Tak mówi się o Nomie – restauracji, która od niemal 20 lat rozpala wyobraźnię smakoszy. Kto za nią stoi? Dlaczego wciąż jest „hot” i dlaczego na talerzu nie pojawia się ananas, ale za to są wodorosty? O tym w pierwszym odcinku „W pogoni za kolacją”.