14. MEKTUP ilk defa göz göze geldiğimiz anı hatırlıyor musun? kaçamak bir buluşmasıydı bu gözlerimizin. seni istiyordum, biliyordun... bakışların duygulu, anlayışlıydı, özlemliydi zaman zaman. bakışların bir şarkı söylüyordu hiç bilmediğim. seni dinliyordum, bakışlarını dinliyordum. dağbaşında apansız karşıma çıkan bir pınardı sanki gözlerin. eğilip su içmek istiyordum kirpiklerinin arasından. içimde yaktığın ateşi söndürmek istiyordum. ama o ateş gitgide büyüdü işte! şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı. inanamıyorum, sen var mısın? inanamıyorum bir türlü. tuttuğum ellerin mi? öptüğüm dudakların mı? kim bilir? belki de yoksun, berbir rüyâ görüyorum, biraz sonra uyanacağım. herşey ansızın silinecek. ne saçların kalacak ortalıkta, ne gözlerin. yine kahrecici yalnızlığıma döneceğim. biraz daha yıkılmış, biraz daha sensiz. o gün ilk defa seni gördüm. düşün, sen dünyaya geleliberi kaç yıl geçmiş aradan. düşün, ne kadar çok özlemiştim seni. öyleyse hiç gitme, ne olur? vereceğin her kedere razıyım. acıların en büyüğünü sen tattır bana, zehirlerin en şiddetlisini senin elinden içeyim. ama gitme ne olur? dudaklarım kurumuştu, içim yanıyordu. suya hasret, kurumuş bir ot gibiyimdim. yağmur olup yağdın üstüme, yaşardim, filizlendim. sonra güneş oldun, hayat verdin bana, koku verdin, renk verdin. şimdi bırakıp gidersen bir daha ve son defa yine kuruyacağım, dağılıp toz olacağım anlıyor musun? çünkü senden sonra kimse gelmeyecek, biliyorum. kimseler çalmayacak kapımı. gidersen beni bana mahkûm edeceksin, keşke ölsem diyeceğim o zaman, keşke ölsem! şimdi sendeyim, seninleyim, seni yaşıyorum. beni bana bırakma! senden bir parçayım artık, belki de baştanbaşa sen oldum farkında değilsin. beni bana bırakma! sen olduğun için mutluyum. sen olduğum için de. istersen ben olma. hiç benim olma. ama bırakma beni ne olur? beni, bana bırakma!