Siguro ganito ang pakiramdam ng mga nakarating sa buwan Yung pakiramdam na nakikita mong unti unting lumalayo ang dating mundong iyong ginagalawan Na ang dating abot kamay, ngayo’y tanaw na lamang Na habang papalapit ka sa langit, na siyang mamayang sasaklawin ng kalawakan ay ang siyang paglayo mo sa mga nakasanayan Sa nakasanayan mong mahigpit na yakap mula sa kanya tuwing umaga Sa sabay niyong paguwi pagkatapos ng trabaho At sa pagtanong niya ng “kamusta ka?” tuwing uuwi ka sa kanya, galing sa lakad mo nandun siya. nandun siya sa pagmulat mo ng mata sa pag gising sa umaga sa kwentuhan tuwing almusal na may kasamang kape, kanin at longganisa nandun siya sa merienda kasabay ng pancit canton, netflix at iba pang pelikula hanggang sa paghilata sa kama nandun siya at marahil hanggang dun nalang din siya hanggang dun nalang siya sa mga alaala na patuloy mong bibitbitin kahit saan kaman magpunta isusuot mo itong parang kwintas, isang medalya na hindi gawa sa ginto o pilak kundi gawa sa mga salitang hindi mo kailanman nabigkas... mga salitang “naniniwala ako sa tayo” dahil ito ang mga salitang umasa na baka isang araw may pag asang maniwala rin siya maniwala sa “kayo” sa “tayo” sa “atin” pero hindi mo kayang bigkasin ang mga talata dahil sa pangamba na makita ang mga takot sa kanyang mga mata na maghuhudyat na “hindi ko kaya” kung kayat pinili mo nalang manahimik at itikom ang bibig dahil naniniwala ka na wala sa mabulaklak na salita ang pagmamahal kundi ito’y nasa gawa pinatuloy mo na lang na ipadama sa kanya ang pagmamahal na nararapat yung totoo, tunay, at tapat. At ito ang mga alaala na patuloy mong binibitbit at sinusot sa iyong dibdib na kahit ano mang bigat na tila ba bagahe ay pilit mo siyang dadalhin, maisakay mo lamang sa susunod mong lakbayin. Ngunit bakit? Kung mabigat siyang dalahin, bakit ka parin nakakapit? Dahil paano mo maiiwanan ang bagahe na naglalaman ng katunayan na kaya mong magmahal ng wagas at higit. na minsan sa pag-ibig naging sigurado ka at patuloy mong nilaban ang digmaan kahit alam mong matatalo ka Pero sabi nga nila, walang talo sa taong tunay na nagmamahal Kaya sabihin mo sa akin paano? paano mo bibitawan ang mga imahe na nagpapakita kung gaano kaganda ang pagmamahal? na kahit hindi man ito nauwi sa simbahan, ay sa kanya natagpuan mo ang iyong tahanan? At ito na nga, katulad ng mga taong nakarating sa buwan ay napagmasdan mong lamunin ng kalawakan ang kalangitan at unti unti mo ng naramdaman ang paglutang sa kawalan kasabay ang pagpatak ng mga luha na unan mo lamang ang nakakakita at nakakadama dahil ngayon, ang layo na ng mundo hindi, dahil ngayon, kay layo na ng kanyang mundo at tanging itong bagahe lamang ang dala mo na mistulang pinto papunta sa dating mundo niyo kaya’t patuloy mo tong bibisitahin at mula sa malayo siya’y tatanawin dahil kahit wala ka man sa kanyang tabi ay dito mula sa buwan ikay mananatili