uşaqkən atam birlikdə keçirdiyimiz günlərdə, kamerası ilə bölüşdüyümüz anları qeydə alırdı. böyüyərkəndə evdə film lentlərini, kameraları görürdüm. o zamanlar anları qeydə almağın önəmini, anları qeydə almağın insanı necə o anın içində saxlaya biləcəyini, anı və detalları tamlıqla dadmasına kömək edə biləcəyinin fərqində deyildim. taki, illər sonra öz günlərimi qeydə ala bilməyim üçün, anamın mənə polaroid kameramı(ilk işlətdiyim və sahib olduğum) kameranı alana qədər. o zamandan bu günümüzə kimi hələ də o anın daxilində rahatlıqla qala bilmıyimə ən çox kömək edən şey, o anları kamera ilə qeydə almaqdır.

kameralarda qeydə alınmış uşaqlığın mənə verdiyi xoşbəxt nostalgiya hissindən və bütün həyatım boyunca bunu davam etdirmə istəyimdən danışdığım bölümdür.

bu səs qeydlərinin hər biri mənim həyatımın ən önəmli qeydləri arasına daxil olmaqdadırlar. odurki gələcəkdə yaşana biləcək nostalgiyaların, indiki halının dadını çıxaraq. <3