To historia ukraińskich kobiet, które po inwazji Rosji na Ukrainę znalazły schronienie w Polsce. Zabierały ze sobą dzieci i to co najpotrzebniejsze do przeżycia. Jechały pociągami, autobusami, własnymi samochodami. Zostawiały za sobą pracę, biznes, ustabilizowane życie i często rodziny.  Wiele z nich musiało zacząć od zera. Uczyły się języka, zmieniały zawody, bo zdobyte w Ukrainie wykształcenie nie sprawdzało się. Polacy przyjmowali uchodźców z otwartymi ramionami. Otwierali domy i portfele. Pomagali. Ale każda pomoc kiedyś słabnie i trzeba stanąć na własnych nogach.

Pomagają od lutego 2022 roku, odkąd Rosja napadła na Ukrainę. Wspierają każdą zbiórkę organizowaną przez ich znajomych. Krystyna i Włodek twierdzą, że w przypadku długotrwałych kryzysów pomoc ma sens tylko wtedy, gdy jest regularna, a nie jednorazowa.

Zaraz po napaści Rosji na Ukrainę, czyli jak mówi Tomasz Sikora w momencie rozpoczęcia pełnowymiarowej wojny, wielu Polaków zaangażowało się w pomoc. Teraz kiedy od tego momentu minęło prawie dwa i pół roku niektórzy zaczęli się do tej wojny przyzwyczajać, ale nie on... 

Mijają dwa lata od rozpoczęcia wojny w Ukrainie na pełną skalę. Strach, niepewność, lęk – to emocje, które towarzyszyły nam wszystkim 24 lutego 2022 roku. Tamtego poranka, kiedy wojsko Putina zaatakowało wiele ukraińskich miast i wsi, kilka milionów obywateli wyruszyło ze swoich domów, zabierając jedynie najpotrzebniejsze rzeczy. Wielu z nich udało się do Polski, gdzie znaleźli spokój, ciszę i dach nad głową...

Za kilka dni, 24 lutego, miną dwa lata od rosyjskiej napaści na Ukrainę. Do tej pory wojna pochłonęła setki tysięcy ofiar, nie tylko żołnierzy, ale również cywilów. Miliony osób straciły domy i zostały zmuszone do ucieczki w poszukiwaniu pomocy i bezpiecznego schronienia. Po roku bohaterskiej obrony Ukrainy wojna trwa nadal, przynosząc kolejne ofiary i dalsze zniszczenia.

Bohaterem reportażu Beaty Korbas jest 39-letnia Ivana Danyleko. Gdy 24 lutego 2022 roku Rosja zaatakowała Ukrainę leżała w łóżku z dziećmi. O rozpoczęciu rosyjskiej ekspansji dowiedziała się przez telefon od koleżanki. Nie mając wyboru wzięła paszporty, akty urodzenia dzieci, kilka ciepłych ubrań i zaczęła uciekać do Polski.

Tatiana - bohaterka reportażu "Boję się planować" Magdy Skawińskiej - przyjechała do Wrocławia po agresji Rosji na Ukrainę. Tu od kilku lat pracuje jej mąż. Ona i dwoje jej dzieci, Katia i Ilja, mieli ze sobą trzy małe plecaki, a w nich jedzenie, leki, dokumenty. Wszystko inne zostawili w Ukrainie. 

"Serce na dłoni" – to reportaż Macieja Jastrzębskiego o tym, jak w ciągu dwóch lat wojny kształtowały się stosunki polsko – ukraińskie. Autor w rozmowach z Ukraińcami i Polakami szuka odpowiedzi na pytanie, czy po prawie 24 miesiącach rosyjskiej agresji na Ukrainę, gdy Polacy i Ukraińcy mieszkają pod "jednym dachem" i sprawy ukraińskie dominują w przekazie medialnym jesteśmy sobą zmęczeni, czy nie?

Polska jako pierwsze państwo na świecie udzieliła kompleksowej, na ogromną skalę, pomocy Ukrainie dotkniętej rosyjską agresją. Przez naszą granice przeszły miliony uchodźców. Dostarczyliśmy Ukraińcom wszystko, czego potrzebowali, aby przetrwać najtrudniejsze miesiące - w tym również broń. Ratowaliśmy i nadal ratujemy życie ludzi rannych w trakcie działań zbrojnych. Na Ukrainie pracują polscy ratownicy i lekarze.

Marsz kojarzy się jednoznacznie z wojskiem. 32-letni Petro Skrypka nie mógł jednak go kontynuować w ten sposób, choć bardzo chciał. Maszeruje więc już jako weteran wojenny sam do celu oddalonego o kilka tysięcy kilometrów, myślami będąc nadal z tymi, którzy zostali w jego ojczyźnie. Chce przez swoją inicjatywę, którą nazwał "Maraton dobra" postawić rannych na nogi, zbierając pieniądze na protezy.

Reportaż Macieja Jastrzębskiego opowiadający o losach radnej z Mariupola, która dokumentuje rosyjskie zbrodnie wojenne. Kateryna Suchomłynowa sama przeżyła oblężenie jej rodzinnego miasta. Ratowała ludzi umierających pod gruzami zbombardowanych domów.

Ukrainka Daryna jest uczennicą jednego z warszawskich liceów. 1 września rozpoczęła naukę w drugiej klasie. Jak sobie radzi w Polsce? Jak widzi swoją przyszłość? Jakie są jej marzenia? Zapraszamy do wysłuchania reportażu "Powrót do szkoły".

Zapraszamy do wysłuchania reportażu Macieja Jastrzębskiego o powodzianach z okupowanej przez rosyjskiego agresora lewobrzeżnej części obwodu chersońskiego. Bohaterka audycji, Larysa, nie chce podawać swojego nazwiska. Boi się, że okupanci będą mścić się na jej krewnych i sąsiadach.

"Przebaczenie nie oznacza zapomnienia, ale jest niezbędnym warunkiem w procesie pojednania, które może zostać zbudowane tylko na fundamencie miłości i prawdy". To fragment oświadczenia, które w 80. rocznicę zbrodni na Wołyniu, 7 lipca, zostanie podpisane w Warszawie. Dokonają tego przewodniczący KEP abp. Stanisław Gądecki i zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego: abp. większy Światosław Szewczuk. To wydarzenie ma być krokiem na drodze pojednania polsko-ukraińskiego.

Daria Czervona przyjechała do Polski z Borodzianki pod Kijowem, w marcu po wybuchu wojny na Ukrainie. Jej domu już nie ma, został zbombardowany. Jej ojciec jest wolontariuszem na Ukrainie. Ona z mamą i braćmi mieszka w Warszawie. W czerwcu zakończy swój pierwszy rok szkolny w polskiej szkole.

26 maja obchodzimy Dzień Matki. Dla każdej mamy ochrona dziecka, opieka nad nim to priorytet, tak jak dla bohaterek reportażu.

Niegdyś lubelski baobab kojarzył się z rozłożystą legendarną czarną topolą na placu Litewskim. Był miejscem orientacyjnym dla przybyszów, punktem spotkań, randek. Nowy Baobab jest już instytucją, miejscem integracji, gdzie przybysze, głównie uchodźcy z Ukrainy, mogą odnaleźć wsparcie drugiego człowieka, wypożyczyć książkę w swoim języku, skorzystać z różnych form merytorycznej pomocy, integrować się z miejscową społecznością.

Rok temu, gdy w lutym Ukraina została zaatakowana przez Rosję do Przemyśla zjechali się wolontariusze z całego świata. Część przyjechała z nadzieją w sercu, że komuś pomogą, inni czuli się lepsi pomagając innym a jeszcze inni chcieli siebie sprawdzić. W każdym bądź razie oczy świata były zwrócone na Ukrainę i Przemyśl oraz wolontariuszy. 

Reportaż opowiada o Łukaszu Szulcu - pomysłodawcy akcji pomocy uchodźcom z Ukrainy przez grupę głównie przedsiębiorców z Wielkopolski. Zaskakuje jego ogromne poświęcenie i zrozumienia sytuacji Ukraińców uciekającym przed skutkami wojny i nieprawdopodobne poświęcenie, także kosztem własnego czasu. Z pomocą uchodźcom ruszył już w pierwszych dniach po wybuchu wojny.

- Pierwszą osobą, która pomogła mi w Polsce, był Rosjanin - opowiada Anton, informatyk z Ukrainy, który od niedawna pracuje jako wolontariusz w Przemyślu. Mężczyzna przyznaje, że to doświadczenie było dla niego zaskakujące, ale tam - na dworcu kolejowym przyjmującym każdego dnia tysiące uchodźców z Ukrainy - potrzebna jest każda para rąk.