To opowieść o tym, jak mój świat powoli traci kontury. Myśli zaczynają mówić głośniej niż ludzie, dźwięki zlewają się z emocjami, a każdy gest innych zdaje się mieć ukryte znaczenie. Czasem czuję, jakbym był w centrum wielkiej układanki, której nie potrafię już zrozumieć.

W tym filmie próbuję pokazać, jak wygląda rzeczywistość, gdy granice między tym, co prawdziwe, a tym, co wewnętrzne, zaczynają się zacierać. Nie po to, by wzbudzić lęk — ale by pokazać, że za każdą psychotyczną wizją stoi człowiek, który wciąż próbuje znaleźć spokój i sens.