براش نوشتم تقصیر کسی نیست ، براش نوشتم که این خاصیت عادت به تنهاییه ، اینکه وقتی مدت زیادی تنها مونده باشی ، یادت میره که چجوری از دور بنظر میای ، که دیگه نمیتونی تصور کنی بعضی از حرف ها و کارهات ممکنه چجوری شنیده و دیده بشه ، تو دنیای یکنفره خبری از انعکاس وجودت نیست ، همین میشه که بیخبر میمونی از چیزی که یواش یواش بهش تبدیل شدی ، و فقط موقعی میفهمی چی شده که میبینی یکنفر داره ازت فرار میکنه ، آره آقاجون ، ماها مقصر نبودیم ، فقط زیادی به حال خودمون رها شده بودیم.....