De nacht vormt bij uitstek een inspiratie voor componisten. Voor Bert Natter de stilte rond het podcasthutje in de Achterhoek beluistert, vindt hij een weinig bekend meesterwerkje van Benjamin Britten dat hem door de nacht helpt.

Het bekendste slaapliedje klinkt in het podcasthutje in de Achterhoek, maar Bert Natter blijft wakker om te luisteren naar de vogels die maar niet stil lijken te willen worden en naar het sfeervolle Central Park in the Dark van de Amerikaanse componist Charles Ives.

In de vroege ochtend maken paarden, honden en mensen zich klaar om op jacht te gaan - onder begeleiding van onder andere een symfonie van Haydn en een lied uit de vijftiende eeuw. Het vogelgefluit rond het podcasthutje in de Achterhoek, brengt Bert Natter op dode, levende en onsterfelijke nachtegalen van dichter J.C. Bloem en de romantische componisten Schubert en Mendelssohn.

Donkere wolken trekken zich samen boven het podcasthutje in de Achterhoek. Bert Natter luistert naar het gedonder in de verte en naar wolken, regen en storm in de muziek: van Debussy en Beethoven tot de overstroming in een hedendaagse compositie van Robin de Raaff.

Terwijl boven het podcasthutje in de Achterhoek waarin Bert Natter zich heeft teruggetrokken, de zon op het hoogste punt staat, verkent Bert Natter aan de hand van liederen van Robert Schumann en Franz Schubert de Romantische begrippen Waldeinsamkeit en Wanderen.

In de schemering luistert Bert Natter naar de zonsopgang die de Amerikaanse jazz-componist Duke Ellington meemaakte in Florida. Na een onderhoud met de Britse koningin zette hij die bijzondere natuurherinnering om in een prachtig muziekstuk dat hij speciaal schreef voor koningin Elizabeth en dat tot na zijn dood alleen voor haar oren bestemd was.

Voor componist Olivier Messiaen was de zonsopkomst vooral een fenomeen dat je kon horen. Centraal staat zijn befaamde Quatuor pour la fin du temps, dat Messiaen schreef in een gevangenenkamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. De merel die in dat werk fluit, doet Bert Natter denken aan een merel van The Beatles.

Het begin van de dag lijkt voor componisten in de eerste plaats een visueel schouwspel te zijn. In de bekendste zonsopgang uit de muziekgeschiedenis, die van Richard Strauss, leidt dat tot spierballenvertoon. Bert Natter beluistert het spektakel in zijn podcasthutje in de Achterhoek.