İnsan önce kendini görmezden geliyor, sonra da bir ötekini. İnsan önce aile ve sınıf ortamlarında görmezden gelinmeyi tecrübe ederek kanıksıyor, sonra da kendi çocuklarına öğretiyor. Görmezden gelenin kendisi ile olan içsel/duygusal bağı kopuk, dolayısıyla kendi dışındakilerle de kopuk. Güçlü gözükürken, son derece güçsüz ve dışa dönük bir savunma içinde aslında. Çocukken görülmeyen, tanıklığı yapılmayan insan, kendi içine dönük tanıklığını da geliştiremiyor ve bu nedenle, hep savunmada bir hayat yaşıyor. İstediği o eksik kalmış dış tanıklık ve onaylama aslında. Ama nasıl isteyeceğini bilemiyor.