Sevgili Haticem , gül bağımın goncası . Adını duyduğumda , içimde volkanlarım irkilir. Bir yanar dağ duruşuyla . Savurur küllerini gökyüzüne. Yüzyılların kasvetli ihtiyarlığı, kaplar içimi. Ruhumda, on sekizlik toy bir delikanlı. Adına söylediğim sevda türküleri . Yoluna gözlediğim hasret şiirleri. Hafifletmiyor hiç biri içimdeki hasretini. Kimsesizliğin tarifini , yokluğunda buldum . Her gece gözlerinden yudumlayarak yağmuru. Sevdamı tuhfanında boğdum. Adını bilmediğim memleketlerin düşünü görüyorum. Çorak coğrafyalardan, daha çorak yürekli insanlara rağmen. Evlatlarımıza bir istikbal hayal ediyorum. Ayın on dördü gibi açık ve net o gün için . Biriktiriyorum heybemde , biriktirmem gerekenleri. Biraz sukût , biraz huzur , biraz adalet ve biraz duruş . Değiyor parmak uçlarıma ,avuç içlerime . Çehrendeki tebessüm, bir ankanın külleri. Her gülüşünde yeniden doğuyorum . Kendimi kaybettiğim bin yıllık kuyudan . Sesinle kendimi buluyorum. Fabllara ilham veren güzelliğin . Konuşturur kâinatı , ve dahi kişileştirir. Bir yılkıdır sevdam , beni ancak . Gül yüzün , evcilleştirir. Bir çocuk düşünde saklambaç, Peri masallarının , kaf dağının en arkasına kaç . Sensiz aldığım her nefesimde bir yaş . Doldururur bu gözlerimi, sensizlikteki telaş