Pamiętam że jeszcze kiedy zachorowałam na anoreksję - obiecałam sobie że nigdy nie zachoruję na bulimię. Bo przecież nasłuchałam się od dziewczyn z ośrodka o tym jak łatwo popaść ze skrajności w skrajność, oraz o tym że przecież na anoreksję będę chorować całe życie i całe życie będę bać się jedzenia. Bo przecież niemożliwym jest wyzdrowieć całkowicie

Jednak powiem Wam szczerze, że jakkolwiek to dziwnie nie zabrzmi - ja nigdy nie szukałam symptomów oraz przewrotnych mojej choroby w Internecie, nigdy nie słuchałam, ani też nie miałam przy sobie psychologa, który by mi wytłumaczył obieg moich myśli bądź zdarzeń. Było ciężko. Jednak tak jak wiele osób twierdzi - kiedy zachorowałam na BED, tak na prawdę nie wiedziałam co mi jest. Ja po prostu odczuwałam w tym momencie WIELKIE pozwolenie na jedzenie. Ogromne  niepohamowanie, przed którym sama siebie nie umiałam ustrzec. Dopiero po jakimś okresie czasu i w sumie - dochodząc do tego po czasie, myślę że pierwszym ,,drygiem" do tego by zacząć odwrotną przygodę z jedzeniem niż ,,niejedzenie" był mój pierwszy chłopak, jego depresja, mój konkurs przedmiotowy i narzucająca się na to wszystko presja moich rodziców, z którymi do dziś mam słaby kontakt. 

Jednak co chcę powiedzieć przez to że wszystko miało kumulację w środowisku w którym się obracałam?

Otóż, ja zawsze będę twierdzić, że przede wszystkim podłoża Waszej choroby powinniście szukać w korzeniach, tam gdzie sytuacje są oczywiste, proste i dla wielu z Was normalne... 

TT: krupniczeq

IG: krupniczeq

DIETA/TRENING: krupskanatalia.com