W poprzednim odcinku mówiliśmy o tym, że Nowy Testament w wielu miejscach posługuje się słowem “chrzest” na określenie całego doświadczenia nawrócenia. Najważniejsza w tym doświadczeniu jest wiara. Człowiek, który uwierzył w Jezusa, ale nie zdążył przyjąć chrztu przed śmiercią, tak czy inaczej trafia do nieba. Więc czy naprawdę musimy zawracać sobie głowę zewnętrznym obrzędem chrztu, jeśli Chrystus już i tak mieszka w naszym sercu?

Jako baptyści, i ogólnie ewangelikalni chrześcijanie, często podkreślamy, że to nie chrzest zbawia człowieka, lecz osobista wiara; chrzest jest tej wiary wyrazem, ale sam nie pełni zbawczej roli. Ale takie twierdzenie bardzo łatwo podważyć, i to zaledwie jednym wersetem w Biblii. Przecież w 1. Liście Piotra 3:21 czytamy: "Chrzest was zbawia"! Jak to rozumieć?

W przedostatnim odcinku nawiązywaliśmy do wielkiego nakazu misyjnego, który Jezus powierzył swoim naśladowcom. Mieli iść i pozyskiwać kolejnych uczniów, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co On im przykazał. Ale ten proces prowadzenia nowych uczniów ku duchowej dojrzałości miał rozpoczynać się od czegoś, o czym Jezus wspomina w pierwszej kolejności: "Chrzcijcie ich w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego."

W Liście do Efezjan 4:5 apostoł Paweł mówi, że mamy jednego Pana, jedną wiarę i jeden chrzest. Koryntianom pisze: “ponieważ jest jeden chleb, stanowimy jedno ciało” [1. Koryntian 10:17]. Niestety to, co miało być znakiem jedności Kościoła, wielokrotnie stawało się przyczyną jego podziałów…

Każdy powinien sam zostać chrześcijaninem, ale nikt nie powinien być chrześcijaninem sam. Dlatego to właśnie Kościół lokalny, czyli zbór, jest naturalnym środowiskiem rozwoju każdego ucznia Jezusa.

W czasie reformacji zarówno Kościół Katolicki, jak i Kościoły protestanckie twierdziły, że mają prawo do miana “świętego Kościoła powszechnego”. Poza tym powstawało też wiele mniej lub bardziej radykalnych ugrupowań, których przywódcy głosili niebiblijne nauki i praktyki. Gdzie w całym tym zamieszaniu można odnaleźć prawdziwy Kościół?

Teologia protestancka podkreśla rozróżnienie między Kościołem niewidzialnym i widzialnym. Nie chodzi o to, że istnieją dwa różne Kościoły - Kościół jest jeden - ale raczej o to, że ten jeden Kościół istnieje jakby w dwóch wymiarach…

Credo apostolskie określa Kościół jako “powszechny”. Inaczej można by powiedzieć: katolicki. O co tutaj chodzi? Czy to słowo jest w ogóle użyteczne dla nas jako protestantów? Dlaczego mielibyśmy wyznawać wiarę w Kościół katolicki?

Kościół jest trochę jak szkoła, trochę jak rodzina, trochę jak klub zrzeszający ludzi o wspólnych zainteresowaniach, trochę jak fundacja charytatywna. Ale jest też czymś o wiele więcej niż wszystkie te rzeczy…

Słowa Credo apostolskiego, którym się tym razem przyglądamy, u wielu osób mogą budzić pewne wątpliwości. Przecież nasza wiara, jako protestantów, jest zaufaniem Jezusowi Chrystusowi, który umarł za nasze grzechy, a nie zaufaniem jakiejś instytucji...

Znajdujemy w Biblii wiele ostrzeżeń przed odejściem od Chrystusa. Ale to właśnie te ostrzeżenia są jednym ze środków, których Bóg używa, aby uchronić nas przed odstępstwem...

Tak, jednak Duch Święty jest w stanie przezwyciężyć nasz opór, kiedykolwiek zechce. Nie robi tego przez przymus, lecz przez zmianę naszych pragnień, podobnie jak wtedy, gdy na początku skutecznie pociąga nas do wiary w Chrystusa.

Uświęcenie to stopniowa, trwająca przez całe życie przemiana charakteru i postępowania na podobieństwo Chrystusa. Duch Święty dokonuje jej we wszystkich wierzących.

Duch Święty mieszka w każdym, kto uwierzył w Chrystusa. Potwierdzeniem autentyczności naszej wiary i obecności Ducha jest przekonanie, że jesteśmy Bożymi dziećmi, oraz nasze uświęcenie.

Duch Święty wlewa w nas nowe życie, pochodzące od Chrystusa. Uświadamia nam, że jesteśmy grzeszni, i sprawia, że rodzimy się na nowo, przez co wzbudza w nas wiarę i miłość do Boga. Zamieszkując w nas, wyposaża nas w dary duchowe oraz prowadzi nas ku coraz bliższej więzi z Chrystusem.

Duch Święty jest trzecią osobą Trójcy. Działał na świecie od samego początku jego istnienia, ale w szczególny sposób zaczął działać po wniebowstąpieniu Jezusa, gdy w Dniu Pięćdziesiątnicy zstąpił, by napełnić Jego uczniów.

Jezus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. Wierząc w Niego, mamy pełny dostęp do Boga, więc nie musimy szukać innych zbawicieli lub pośredników.

Nie wiemy, kiedy Jezus powróci i nie jesteśmy w stanie się tego dowiedzieć. Dlatego każdego dnia powinniśmy wyczekiwać Jego powtórnego przyjścia.

Pewnego dnia Jezus przyjdzie na ziemię po raz drugi - już nie po kryjomu, ale widzialnie dla wszystkich, z całą swoją chwałą. Powróci, by położyć kres złu i śmierci, osądzić wszystkich ludzi, jacy kiedykolwiek żyli, oraz ustanowić pełnię swojego Królestwa.

Gdy Jezus wstąpił do nieba, otrzymał od Ojca władzę nad wszystkim, co istnieje, a przede wszystkim nad Kościołem, którego jest Głową.