Günahların ve ayıpların efendisi yalan sandığımız kadar kötü mü? Yoksa yalan söylememek adına daha büyük hatalar yapıyor olabilir miyiz?

En ufak sorunda bile yakılan ağıtlar ve tüm bunlardan yorgun kulaklar. Sonsuz serzeniş ve mağduriyetimizi sergilediğimiz bu anlara, bakalım neden ihtiyaç duyuyoruz?

Her şeyi bilmek ve haberdar olmak istiyoruz. İşe yarar yaramaz, her konudaki bu merakımızın sebebi nedir?

Kalabalıkları hayal edince, boğazımız düğüm düğüm oluyor, ellerimiz titriyorsa çare iç dünyamızda.

Biten gidenlerin ardından, içimizde kalan acı anılara rağmen hayatımıza nasıl devam ederiz?

Alçak gönüllülük tek başına dev bir erdem fakat bakalım biz buna hazır mıyız? Hazır olunmadan yapıldığında bizi kör eden bu hali konuşuyoruz.

Mecbur olduklarımızdan yaşamaya zaman kalmıyor sanki. Acaba gerçekten bu kadarına mecbur muyuz yoksa sadece kendimizi mi kandırıyoruz?

"Mağduriyet peşimi bırakmıyor. Sanki herkes ve her şey bana düşman" diyorsan, bu zehirli uyuşukluğa kendini kaptırmış olabilirsin. Bu maskenin arkasındaki sırları konuşmaya bekleniyorsun..

Heves ve heyecan dolu bir sezonun daha sonuna geldik. Yolumuz uzun, Eylül ayında görüşene kadar sorularınız bizim rehberimiz olacak. Dinlemediğiniz, izlemediğiniz veya tekrar dinlemek istediğiniz her bölümümüzde, yaz boyunca sizlerleyiz. :]

Herkes bizi sevebilir ama acaba bunu yapmalarının esas sebebi, kendimizden verdiklerimiz olabilir mi? En önemlisi onları memnun etmeye çabalamadığımız zaman bile bizi sevecek insanları bulabilir miyiz?

Modern insanın sanki taşa yazılı kanunu, duyarlı olmak.. Peki, bu kadar kişisel bir duygu, nasıl oluyor da bir insanlık kriterine dönüşebiliyor?

Kendine inanmak her şeyin anahtarı. Bu inancı edinmek bu kadar zorken bir gün bizi terk ederse veya hiç tanışmadıysak hayatımız ne hale gelirdi?

Yıllarca süren eğitim hayatı ve hayatımıza yön veren, saatlerle sınırlı mahşer anları sınavlar. Bu kadar çalışmış ve emek harcamışken acaba doğru bir açıdan yaklaşmayarak kendimizi sabote ediyor olabilir miyiz?

Depremler, seller ve niceleri.. Bu modern çağda bile doğanın bize, sadece birer insan olduğumuzu hatırlatma şekli.

Hayat devam etse de, sanki bir şeylere, birilerine iplerle bağlıyız. Geçen zamana rağmen hala o özel insanlara veya anılara gidip geliyoruz. Kim bilir belki de hiç ayrılamıyoruz. Hayat kalitemizi tehdit eden bu zamansız hayaletlerle bakalım nasıl başedebiliriz?

Bazı insanlar ne kadar rahat.. Sanki tek bir şeyi bile kafaya takmıyor gibiler. Bu büyük konforun anahtarı, bölümümüzün içinde gizli...

En önde ve hep önde olma ihtiyacı duyduğumuz nice zamanlar olabiliyor. Arkamızdan gelenlere bakmaktan, önümüze bakamadığımız ve kendi yolumuzda kalamadığımız bu hayat, bize neler sunabilir? Rekabet gözetmeden iyi bir rakip olmanın sırlarını konuşuyoruz.

Öleceğinin bilinciyle yaşayan tek canlı; insan... Peki bu engellenemez gerçeğin ışığında, neden dünyada adımız ve yaptıklarımız yaşasın istiyoruz? Daha önemlisi bu mümkün mü? Hep beraber masaya yatırıyoruz.

Bugün kalbimiz heyecandan küt küt, gözlerimizdeki mutluluk gözyaşları da pıt pıt. 100 bölümdür bizi, tekrar tekrar dinlediğiniz için teşekkür ederiz. Bu bölümde bizimle birlikte olan ya da uzaktan dahil olan herkesi çokça seviyoruz. İyi ki varsınız! Yeni logomuz için Damla Özdemir'e, tazecik jingle'ımız içinse Can Dedeoğlu'na bolca teşekkürü borç biliriz. Diyor.. Bölüm açıklamasını aşağıda paylaşıyoruz.. Tüm hayatımız konuşmak, kendimizi anlatmakla geçiyor. Bir yandan hepi...

Aklımız erdiği ilk günden beridir ''iyi insan'' olmanın reçetelerini dinliyoruz. Bakalım herkese göre olmamız gereken bu kalıba girmemizi engelleyen neymiş..