Ik weet het nog, als kind word je geleefd en je moet gelukhebben waar je terecht komt. En ik ben dankbaar voor dat geluk, want je drijft mee op de stroom die je ouders, broers en/of zussen voor je bepalen.
En zoals overal staat het systeem soms onder druk, dreigt er conflict en gaan als kind al je tentakels de lucht in... Nee, je koos niet voor goed of fout, beter of slechter, liever of strenger, je koos voor veilig.
Jezelf toelaten...
Het is een dingetje van mij, en ik denk dat we het met velen delen... We maken onszelf kleiner dan we zijn, we houden ons in, slikken het door en blijven vasthouden aan ons jongere zelf. Wat als we met ons allen wel doen waarvoor we gekomen zijn? Wat als we onze stem wel gebruiken en zo onze kinderen laten weten dat het veilig is om jezelf te zijn?
Hoe is dat voor jou? Ik hoor/lees het graag! Liefsss
Ken je het gevoel wanneer je kind op je knopjes drukt en je triggert tot diep in je lijf?
Wat als we triggers zien als een uitnodiging tot groei?
Wat als we écht luisteren naar wat de emoties die daaruit voortkomen ons vertellen?
Dan zijn onze kinderen ware spiegels en bieden zij ons de mogelijkheid om telkens weer een stukje volwassener te worden.