“Onları seviyorum… ama yanlarında kendim olamıyorum.”
“Birlikteyken içim daralıyor, uzaklaştığımda da suçluluk hissediyorum.”

Aileyle aramıza mesafe koymak bazen ihanete benzer.
Ama belki de bazen, kendini kaybetmeden sevebilmenin tek yoludur bu.

Bu bölümde, aileye duyulan sevgiyle bireysel özgürlük arasındaki o ince çizgiyi konuşuyoruz.
Neden mesafe koymak suçluluk yaratır?
Neden bazı yetişkinler hâlâ “iyi çocuk” rolünden çıkmakta zorlanır?
Ve özellikle hâlâ ailesiyle yaşayan, maddi ya da duygusal olarak onlara bağlı olan yetişkinler için
“sağlıklı mesafe” gerçekten nasıl mümkün olur?

Şema terapinin bakış açısından; onay arayıcılık, kendini feda, bağımlılık ve boyun eğicilik şemalarının aile ilişkilerini nasıl şekillendirdiğini ele alıyoruz.
Ama bu kez suçlamadan, savunmadan, sadece anlayarak...

Çünkü bazen özgürleşmek, uzaklaşmak değil —
aynı evde kalarak kendi iç sesini duymayı öğrenmektir.

🎧 Kendime Kulak Verdim – Bölüm 26: Aileden Uzaklaşmak: Suçluluk mu, Özgürlük mü?
🌿 “Sevgi bazen mesafe koymayı da içerir.”