Mijn gesprek met Thomas Siffer is een goudmijn. Vol humor, zelfspot en scherpe observaties over midlife, verandering en de kunst van "niet te ingewikkeld doen".

Thomas Siffer,  schrijver, wereldreiziger, ondernemer en seriële levensomgooier.

“Ik ben ook kampioen in het sluiten van dekselputten”, zei Thomas me.

Een podcast over levenshonger, goesting en het overslaan van de midlifecrisis.

In deze nieuwe aflevering van Kantelpunten vertelt hij over zijn fascinatie voor verandering. Niet als vlucht, maar als pure levenslust.

“Als ik ergens goed in ben, dan is het in het omgooien van mijn leven. Uit goesting. Uit honger naar plezier. Uit drang om het mezelf aangenaam te maken.”

Hij verhuisde op zijn 49ste naar Zuid-Italië. Zonder plan. Zonder angst. Dat typeert Thomas.

“Het is nooit een lang proces van schuren of wringen. Het is wakker worden, denken: we gaan het anders doen... en drie weken later ben ik al bezig.”

Over het te vroeg bereiken van je top.

Toch zit er in zijn stem iets melancholisch. Want wie alles doet wat hij wil, moet op een dag erkennen dat er misschien niets meer moet.

“Ik heb veel meer mogen en kunnen doen dan ik ooit had durven dromen. Dat is een pijnlijke vaststelling. Want dat betekent: ik ben klaar. Het te vroeg nastreven van je levensdoel is niet goed. Maar wat nog slechter is, is het te laat nastreven van je levensdoel... want dan ben je al dood.”

Elk kantelpunt laat ook iets achter. Niet alleen spullen, maar ook oude versies van jezelf.

“Toen ik naar Italië verhuisde, liet ik de versie van mezelf achter die PowerPoints moest bekijken en eindeloze vergaderingen moest uitzitten. In Italië zie ik elke zomer slangenhuiden liggen. Zo’n slang moet haar huid achterlaten om te kunnen leven. Dat vind ik een prachtig symbool.”

Thomas houdt niet van spirituele praat of diepgravende mannentrainingen.

“Ik ben geen filosoof. Geen denker. En ik doe niet aan paddenstoelen om in mezelf te graven. Laat maar zitten. Als ik diep graaf, vind ik alleen miserie.”

Wat hij nu vooral koestert: “De momenten dat mijn hoofd tot rust komt. Ik ben druk bezig met tot rust komen. Maar het lukt steeds beter.”

Thomas noemt zichzelf geen wijze man. Eerder een “hooggevoelige criticaster die leert om zachter te kijken.”

Misschien is dat de kern van midlife, bedacht ik mij toen in wegreed van het gesprek: minder willen bewijzen, meer heel veel blijven ervaren.