“Ik vind het geweldig om in een zwart gat te springen en te denken: wat is daarachter?”

Dat zegt Gene Bervoets in ons gesprek.
En het vat hem eigenlijk perfect samen. Nieuwsgierig. Onrustig. Nooit sedentair. Altijd onderweg.

We spraken in Zeeland, waar hij nu woont met zijn partner Tine Laureyns. Over ouder worden. Over spelen. Over loslaten. Over het leven dat soms plannen met jou heeft — niet andersom.

Je probeert het juiste te doen, terwijl je constant de ene flater naar de andere begaat.”

Dat vond ik mooi. Een levenswijsheid.

Wat mij het meest raakte: zijn vermogen om zichzelf telkens opnieuw uit te vinden zonder een vast beeld te hebben van wie hij is.

“Ik kan eigenlijk ook niet antwoorden op de vraag wie ik ben,” zei hij. “Omdat ik heel veel verschillende personen ben.”

Een gesprek over de kunst van het leven. Over blijven spelen, blijven stappen, blijven zingen in de polders. En over dienen — iets waar hij diep in gelooft.