Картата е купена. Не за концерт. Не заодмор. Не за викенд во соседството. Туку за живот што (можеби) не припаѓа овде.Билет во еден правец – од земјава што не те сака доволно, кон друга што не тени познава.

Мајката молчи додека ја реди гардеробата.Таткото пак го крие треперењето на рацете додека ја пали цигарата. Сите знаатдека не одиш само да „пробаш“. Сите знаат дека ова не е патување, туку бегство.

Нема драматичен момент. Нема солзи нааеродром. Само стисната вилица и суво „ајде пиши ми кога ќе слеташ“. Ќе слетам, да. Но дали некогаш повторно ќе се вратам?