Bu bölümde; Gerekliliğin Zorbalığını anlatmaya devam ediyor, ve üçüncü bölümümüzü bitiriyoruz:ahlaki değil, zorlayıcı, hayal dünyası tarafından şekillenir.Gereklilik süreci dışsallaştırılır. (Başkalarına yansıtılır).-Mükemmel bir sevgili olmadıgında, ya da bir yalanı yakalandığında öfkeyle kendisini başarısızlığa uğratanlara öfkelenir. Kendisine yönelik beklentilerini başkaları ondan istiyormuş gibi hisseder.Terapistin kendisinden imkansızı beklediğini, her zaman üretken olmasını, her zaman anlatmaya hazır bir rüyasının bulunmasının beklendiğini vb. düşünür. Ötekilerin beklentilerini tahmin etmeye bunları karşılamaya çalışabilir. Diğer kişilerin onu bir şeye zorladıklarını düşünür. Yılbaşında kendisinden hediye beklendiği için hediye almaya karşı çıkabilir.Bir işe ya da randevuya her zaman beklendiğinden biraz geç gidecektir. Kendisinden bir şey istendiği zaman aşırı tepki gösterecektir. Kendisine duyduğu öfkeyi ötekilerden geliyormuş gibi hisseder. Bir hastadan örnek veriyor: Kendisinden mülteci bir yazara yardım etmesi İSTENDİĞİNDE redddeden sonradan pişman olup kafası karışan bir iş adamının gerekliliklerini fark ediş öyküsünü anlatıyor. Aynı zamanda ÇOK CÖMERT OLMALI ama aynı zamanda KİMSENİN ONU ZORLAMASINA İZİN VERMEMEMELİydi. Gereklilikler gerginlik hissi oluştururlar ve kişi gerekliliklerini gerçekleştirmeye çalıştıkça daha da büyür ve bu kişi kronik yorgunluk yaşayabilir. Kişi eleştiriye tahammülsüzdür, kendisine acımasız davranır. Gereklilikler duyguların isteklerin düşüncelerin ve inançların doğallığını bozar. Kişi gerekliliği nedeniyle nasıl hissetmesi gerekiyorsa öyle hissetmek zorunda kalabilir. Hastalar duygularının sahteliğini fark ettikleri süreçten geçtikten sonra şöyle cümleler kurabilir: "Ne yani, öğrencilerimi, kocamı arkadaşlarımı sevmiyor muymuşum?" Acaba ben kimseyi gerçekten seviyor muyum? Doğal isteklerin içimizdeki gerekliliklerce belirlenmesinin boyutları şaşırtıcıdır. Bir hastanın gerekliliklerinin zorbalığını fark edince yazdığı mektuptan:" Neredeyse hiçbir şeyi, ölümü bile isteyemez hale geldiğimin farkına vardım, ve kesinlikle yaşamıd da... Şimdiye kadar sorunumun ister katıksız bir iradeyle ister sabırla olsun, yalnızca bir şeyleri yapamamak, hayallerimi birakamamak, kendi öteberilerimi toparlayamamak, huzursuzluğumu kabullenememek ya da denetleyememek, kendimi bir daha insan kılamamak olduğunu zannediyordum. Şimdi farkına vardım ki sözcüğün tam anlamıyla hiçbir şey hissedemiyordum. O ünlü hassaslığıma rağmen... "Yapmacık duygu yaratımı en çok iyilikseverlikle ilgili gereklilikleri olanlarda olur. Ama bu ısmarlama duygular bir güçlük karşısında kolayca kızgınlığa, horgörüye bırakır. Başkalarının da diğer insanlara ihtiyaç duymadıklarına inanmaları gerekir.;O kadar çok duyguları denetlenir ki, bunu genel bir duygusal cansızlık takip edebilir.İstemek ile ilgili tabusu varsa (kimseden bir şey istememeliyim), toplumdan bir şey istemez bu nedenle toplumun istediklerini o istemeden vermeleri gerektiğini düşünür, sonra öfkelenebilir.Kendimizi mükemmel olmak için biçimlendirmeye çalıştıkça daha ağır bedeller öderiz. Duygular bizim en canlı kısımlarımız; dikta rejimi ile yönetilirse temel varlığımızda derin bir belirsizlik oluşur. Bu durum bizim kendi içimizdeki ve dışımızdaki bütün ilişkileri bozar. Gerekliliklerin en büyük sonucu karşılayamadığımızda gelişen en büyük sonuç KENDİNDEN NEFRET ETME ve KENDİNİ HOR GÖRME'dir. Sağlıklı yaratıcı ve huzurlu günler dilerim. Psikiyatr Gökhan ÖzPodcast müziği: Michael Kobrin - The Introvert