bu bölümde istanbul'u güzelliyorum, ucundan.
hikaye annemin ben karnındayken bir akşamüstü, iş çıkışı eminönü'nden gezi parkı'na uzanan bir tarihi yarımada turu yapması ve benimle konuşmasıyla başlıyor. sonra anlamlar arayan, hisli duygulu bir istanbullu oluyorum çıkıyorum. beyoğlu'nu istiklal caddesi'ne çıkmadan sevmek, farklı görmek ve keyif noktalarını bulmak. belki biraz çarpık kent romantizasyonu belki de biraz istanbul'a duygusal yaklaşmak, biriymiş gibi.
bazı türk romanlarındaki kadın karakterleri ve onların istanbul'undan küçüklüğümden beri istanbul'u anlatan şiirler ve şarkıların şehir inşaası, bu sırada istanbul'u kişiselleştirmek.
mekanla insanın kurduğu ilişki, tanışıklığı. yaşadığın yerdeki keyifi arama, bulma ve bunu sürdürme gayreti.
mekanın seninle olan ilişkisini anlama ve kabullenme çabası.
yaşadığımız yerlerin sadece hayatta olanlarla yaşamaması, hayatın şehirde birikmesi, şehrin dolup taşma hali, şehirde biriken hislerin, duyguların, kahkahaların, bağrışmaların, alınan kararların ve yıkılan ilişkilerin bir maya gibi duvarların üzerinde birikmesi. istanbul'da yürürken zamansız bir şehirde olduğunu bilmek ve bu deneyimin eşsizliği ve özgünlüğü.
istanbul'u sevmenin korkunçluğunun bedelini bu şehirde hayatta kalma mücadelesiyle ödüyoruz. ama keyfini de bizi meydana getiren bu şehirde aldığımız keyifle, keşfettiğimiz mimarisiyle çıkarıyoruz.
bu bölüm bolca istanbul güzellemesi içermektedir.
instagram: @gidiyoruzamanereyee; bölüm boyunca bahsedilen kitaplara, şarkılara instagram adresinden ulaşabilirsiniz!
İki ayı aşan bir süredir yoktum, bu sürede Merkür retrolarına suç atıp acısına kılıflar uyduran Nur, sorunun gezegenlerin hareketinde değil içeride bir yerde olduğunu anladı sanki. Nisan'da Datça'ya gittim, şehirden kaçarcasına resmen. Yolda, "farkındalık" kavramının önemine ve yavaşlamanın güzelliğine rastladım. Neler yaptım, üzerimden bu his tır gibi nasıl geçti? Ben yine nerede, nasıl farklı bir kabuk attım? Her şeye suç atıp içinden çıkamadıklarımız, olduğumuz hiçbir yerde bir türlü iyi hissedememek, kolay diye başvurduğumuz savunma mekanizmalarımız ve adım atıp kendimizi kurcalamaya karar vermek üzerine birazcık attım tuttum.
Bu bölüm nefes almaya gücü yokmuş gibi, şehirdeki yalnızlığından kaçarken kendisini kurcalayan Nur için. <3
Bölümle ilgili düşüncelerinizi benimle Instagram'dan paylaşmayı unutmayın! @gidiyoruzamanereyee
bu bölüme neresinden girmeli bilmiyorum, benim için girişiyle çıkışının çok farklı olduğu bir bölüm oldu. girişinde biraz klasik sanat güzellemeleri sayesinde sanatın anda kalmak için bir yöntem olabiliritesini konuşurken, konu sanat ve anda kalmak üzerine yoğunlaşınca sohbet de farklı bir anlam kazandı bir anda.
yani bu bölümde, ben ve sanatın arkadaşlığına dair konuşurken benim bu dostluktan öğrendiğim şeyin sessiz kalabilme yetisi olduğunu fark ettim sonradan. tanımı dışında alınan ve bireysel anlamlar yüklenen bir deneyim olarak sanat, ve duygusal bir akrep burcu olduğunu bütün bölüm boyunca sezdiren ve sergi gezerkenki hislerimi sonradan dinleyince hem "aynen!" dediğim hem de kendi düşüncelerime gülüp heyecanlandığım ben!
bu bölüm arkadaşıma ithafen olsun o zaman, bi kahve içip bölümü yudumladıktan sonra aklınıza gelen ve benimle paylaşmak istediklerinizi yazmaktan lütfen çekinmeyin!
instagram: gidiyoruzamanereyee / myght_
sadece kadın kimliğimi ele alırsak ve ona nasıl olduğunu sorarsak güvende ve iyi hissetmediğini söyledi. türkiye'de yaşayan genç bi' kadın olarak kendi bakış açımdan gördüğüm nefreti, sömürüyü ve metroda bacaklarını açıp oturan erkekleri konuştum. çözüm sevmekte, saymakta. barışla inşaa etmekte.
bu bölümde bir süredir içimde büyüttüğüm rahatsızlığı açtım size. arada geliyor, bir çay içip gidiyor. bazı zamanlarda "ortalama bir hayat sürüyorum niye olduğum yerden mutlu değilim ve bir türlü rahat edemiyorum?" diye düşünüp içinden çıkamadığımız sorulara hapsolabiliyoruz. atlamamız gereken engelin kendimiz olması bunu fark etmek. çözümün beraberinde gelmesi.
édouard levé'in "intihar" kitabından kaygıya ve yabancılaşmaya dair hislerini alıntıladığım terapik ve sakin bi 15 dakika. umarım iyi gelir, kaybolduğumuz ve ait hissedemediğimiz yerlerden dışarıya adım atmamız ya da bakış açımızı değiştirmemiz ümidiyle. kendinize çok iyi bakın.
instagram'dan alakalı paylaşımlar ve önerileriniz için: @gidiyoruzamanereyee
bu bölümde, "büyüyünce ne olacaksın?" sorusuna ve büyürken bizde yarattığı gelecek kaygısı ve yarış psikolojisine dair konuştuk. büyüklerin ve toplumun sorularının daha en başından doğru ve sağlıklı olmadıklarına karar verip bu tür sorulara verdiğimiz çoğu cevabın bizi kıskançlık ve yetersizlik hislerine iteceği kararına ulaştıktan sonra soruyu literatürden kaldırmaya karar verdik. çok güzel oldu, bir sonraki bölümde görüşmek üzere!
evet artık bir instagram hesabımız var! @gidiyoruzamanereyee'ye bekleniyorsunuz.
bu bölüm, tek başıma yaptığım ilk sohbetimdi. yeni yılın kapısında beklememden ve 10 gün sonra falan girebilmemden bahsettim. kaygılarıma karşı verdiğim mücadelede cephelerde kazanmaya başlıyorum. biraz zafer nasıl bir his bundan bahsettim, savaş tazminatı olarak kaygıdan yeni heyecanlar kazandım. en sonda mevsimsel ve bireysel anda kalmanın ortaklaşa yarattıkları mutluluk ve dinginlikten bahsettim.
biberiye, zahter, yeşil çay demleyip sıcaklara sarınıp bu podcast dinleyebilirsiniz, çünkü ben de tam olarak bu şekilde ettim bu sohbeti!
instagram: @gidiyoruzamanereyee / @myght_
yılın puanı: 5.5 - 6; kelimeleri: süreç ve salmak oldu.
neler öğrenmişiz? dinleyici olarak değil katılımcı olarak da var olduğumuzu, tek başınaysak yalnız hissetmek zorunda olmadığımızı, süreçleri, taşıp küçük gelen kimliklerden seneye giyeriz diye koştuğumuz büyük kimlikleri ve de salmayı öğrenmişiz, öğreniyormuşuz. bir yıldan bahsedelim derken derinleşen ve katman katman zenginleşen bir sohbete dönüştü bu yayın, güneş'e ilk bölümümde yanımda olduğu için çuk teşekkür ederim!
*Afsar ve B. Can Barlas'a kayıt sonunda kullandığım eşsiz müzik için çok teşekkür ederim!*
instagram: @gidiyoruzamanereyee
günaydınlaşıyoruz, tanışıyoruz. kemerini bağladın değil mi? yolda yeriz diye simit bi' de sabah sabah içimizi ısıtır diye termosa çay koydum. yol yorunca benzincide durur kahve alırız. radyoya harika listeler ekledim. bazen sanat bazen iklim, bazen toplum bazen biz. sıkılmadan yol akar ama böylesini hiç görmedin, evet evet, iddia ediyorum!
instagram: @gidiyoruzamanereyee