Kagabi, nagsinungaling ako sa’yo Hindi totoong busy ako. Papaano magiging busy ang isang taong Maghapon nakabantay sa telepono? Nagaantay, Umaasa. Umaasang babalik sa dating gawi Ang lambing ng ‘yong tinig At marahang ngiti sa bawat hinto ng hininga. Nagsinungaling din ako Nang sinabi kong okay na ako. Hindi ako magiging okay. Walang okay na taong ulit-ulit babalikan Ang mga naipong larawan Ng kamay na magkahawak At balikat na magkaakbay. Ng pagkaing di maubos-ubos, Ng masunuring tuwalyang sang linggong pinagsaluhan, Ng halimuyak niyong pabango, Ng gusto mong tamang timpla ng kape, (Di masyadong matamis, Di masyadong matapang) Sakto lang. Gaya ng aking pagkatao, Di masyadong matamis, Di masyadong matapang, Sakto lang. Nagsinungaling din ako, nang sabihin kong "kaya ko pa" Mahirap kayaning lumaban mag-isa. Bumibigay ang lahat sa kawalan ng pahinga. Gaya ng pagbigay ng tuhod ng tsuper sa maghapong pasada, Ng pagbigay ng nilakaran mong kawayang tulay, Ng pasensyang nasasagad sa palagian mong di pag-uwe sa bahay, At nang tuluyang pagbigay ng di mapigil-pigil na damdamin. Damdaming di natatakpan ng tawanan, Ng masarap na higop ng mainit-init pang sotanghon, Ng halamang nadidiligan ng malulungkot na salitang kinikimkimkimkim. Damdaming di na paawat pa sa ngiti mo’t bango. Gaya ng pagbigay ng isip sa mga tanong na di masagot-sagot, Bumibigay ang lahat sa kawalan ng pahinga. Bumibigay ang puso sa kawalan ng pag-asa. Bago ako tuluyang bumigay, magsasabi ako ng totoo, Ikaw ang laman ng puso Iba man ang piliin mo.