Travmatik bir deneyim sona erdiğinde, hayat kaldığı yerden devam etmez.
Beden sakinliği, zihin sessizliği hemen tanıyamaz.

Her şey yolundaymış gibi görünür ama içeride hâlâ bir tedirginlik vardır.
Çünkü uzun süre hayatta kalmak için alarmda kalan bir sistem,
artık güvenli olmayı da tehdit gibi algılar.

Bu bölümde, travma sonrası zihnin “tetikte kalma” eğilimini,
huzura alışmanın neden bu kadar zor olduğunu
ve iyileşmenin bazen neden huzursuzlukla başladığını konuşuyoruz.

Belki artık acı yok, ama güven yeniden inşa edilmeyi bekliyor.