Film "Peggy Sue wyszła za mąż" opowiada historię Peggy Sue, która w szkole średniej w latach 60. była królową Balu i najpiękniejszą dziewczyną, która wyszła za mąż za Charliego, najbardziej znanego chłopaka w szkole – co stanowi dość stereotypowy obraz. Akcja zaczyna się w 1985 roku, 25 lat później, kiedy Peggy Sue rozwodzi się z mężem i udaje się na spotkanie po latach, mając córkę i syna. Podczas balu mdleje i budzi się cofnięta w czasie o 25 lat, w 1960 roku, z całym swoim dorosłym doświadczeniem. Fabuła daje jej szansę na zrealizowanie myśli, jaką wypowiada: "gdyby ona wtedy była tak mądra jak jest teraz, to podjęłaby inne decyzje".

Ze względu na fabułę z podróżą w czasie, film nieuchronnie nasuwa porównania do "Powrotu do przyszłości" z 1985 roku, zwłaszcza że scenariusz "Peggy Sue" powstał wcześniej (już w 1980 roku), ale został zrealizowany dopiero po sukcesie filmu Zemeckisa. Choć oba filmy mają motyw podróży w czasie, są gatunkowo różne. "Powrót do przyszłości" to film science fiction z dynamiczną akcją i wehikułem czasu. "Peggy Sue wyszła za mąż" określany jest natomiast jako "nostalgiczna i emocjonalna odpowiedź na dynamiczny powrót do przyszłości". Film jest też bardzo familijny i zawiera wiele śmiesznych scen.

Centralnym punktem dyskusji jest to, czy podróż w czasie Peggy Sue wydarzyła się naprawdę, czy była snem lub metaforą. Choć niektórzy widzą przesłanki wskazujące na rzeczywistą podróż (np. dedykacja w książce), inni skłaniają się ku interpretacji, że była to metaforyczna podróż lub rodzaj snu (spowodowanego np. śmiercią kliniczną). Interpretacja snu sugeruje, że gdy Peggy Sue się budzi, jej dzieci są dorosłe, a ona może zdefiniować swoje życie na nowo.
Film porusza głębokie kwestie życiowe, w tym rozważanie alternatywnych dróg. Peggy Sue, będąc w przeszłości, rozważa związek z przyszłym miliarderem (który wcześniej był kujonem i outsiderem) oraz z poetą/buntownikiem. Ostatecznie jednak rezygnuje ze zmiany przeszłości i wraca do teraźniejszości, nie zmieniając prawie nic w zewnętrznym życiu.

Najważniejsza zmiana następuje w samej Peggy Sue: z kobiety zrozpaczonej, myślącej, że przegrała życie po zdradzie męża, wraca pogodzona z problemami. Choć jej mąż ją zdradził i nie wiemy, czy wycofała papiery rozwodowe, ostatecznie zaprasza Charliego do domu, co może być interpretowane jako wybaczenie. Jej decyzja o powrocie do Charliego jest ściśle związana z tęsknotą i miłością do ich dzieci. Ten silny nacisk na rodzinę, która jest dla Włochów (w tym reżysera Coppoli) bardzo ważna, wydaje się być głównym przesłaniem filmu.

Kathleen Turner jako Peggy Sue została nominowana do Oscara za rolę pierwszoplanową. W świetny sposób odgrywa 40-letnią kobietę z doświadczeniem, która udaje nastolatkę.
Nicolas Cage (grający Charliego) jest często krytykowany za swoją dziwną, sztuczną manierę mówienia. Jednak ten nienaturalny głos może celowo ukazywać nastolatka, który stara się być "szpanerem" i "kogucikiem", próbującym grać rolę lidera. W niektórych scenach, takich jak ta, w której udaje wampira w szpitalu, jego gra jest uznawana za idealną.

Film oferuje również kilka rozczulających scen, które są bardzo emocjonalne, np. scena rozmowy telefonicznej z dawno zmarłą babcią, czy miłość okazywana młodszej siostrze (granej przez Sofię Coppolę). Sceny humorystyczne obejmują także te, w których nastolatek Charlie zostaje nakłaniany do seksu przez dojrzałą Peggy Sue, co stanowi odwrócenie tradycyjnych ról.

"Peggy Sue wyszła za mąż" nie jest filmem dynamicznym i ma wolniejszą akcję niż "Powrót do przyszłości". Porusza poważne tematy, takie jak zdrady małżeńskie czy kwestia tożsamości kobiety, której rola matki się kończy. Z tego względu może być mniej atrakcyjny dla współczesnej młodzieży, która jest przyzwyczajona do szybszego tempa.

Mimo braku szybkiej akcji, film w zasadzie w każdej scenie zawiera coś istotnego i nie jest przegadany. Podróż w...