Yalnızlık bazen kalabalığın ortasında başlar.

Bir şehir dolusu insanın arasında, bir ses arar insan.

Tanıdık, güvenli, içini titreten bir ses.

Bazen sadece bir kelime yeter: “Oğlum.”

Çünkü bazı geceler, sadece bir ses hayatta tutar.

Hayat ağırlaştığında, içimizde taşıdığımız yük görünmez olur.

Ama bir kelime, bir cümle, bir nefes…

İnsanı yeniden ayağa kaldırabilir.

Uzakta olsak da, duygular tanıdık.

Sesler mesafeleri aşar, kelimeler yaraları sarar.

Ve bazen, en karanlık gecede bile, bir ışık belirir.

O ışık… bir telefonun ucundaki sesten gelir.