Wrijf de kuiten in en trek mee de stoute schoenen aan voor een epische reis langs afgelegen kasteelruïnes, donkere kerkers, en modderige slagvelden. Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast auteur Bart Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in. De reis brengt ons op het spoor van vergeten ridders en kruisvaarders. Maar we komen ook de hoofdrolspelers uit de Bourgondiërs opnieuw tegen. Ontdek de reeks op VRT MAX

Geïnspireerd door de ideeën van de Franse Revolutie begint de succesvolle Brusselse advocaat Jan Frans Vonck geheime vergaderingen te beleggen met gelijkgezinden in zijn huis in de Koolstraat. In het voorjaar van 1789 wordt het geheim genootschap 'Pro aris et focis', vrij vertaald 'voor outer en heerd' opgericht. De eerste plannen voor een opstand tegen de Oostenrijkse keizer worden voorbereid.

Ook het conservatieve verzet begint vorm te krijgen. De Brusselse advocaat Hendrik Van der Noot, afkerig is van de verlichte ideeën, droomt van een terugkeer van standenmaatschappij waarin enkel de Staten-Generaal het voor het zeggen had, weet heel wat volk rond zich te verzamelen. Voor de progressieve ‘Vonckisten’ zit er niets anders op dan nu samen te werken met de conservatieve ‘Statisten’ om de Oostenrijkse keizer Jozef II te verjagen.

De Verenigde Nederlandse Staten staan nog maar in de kinderschoenen en de bevolking wordt al opgehitst om de wapens op te nemen tegen de goddeloze Vonckisten. De knokploegen van Van der Noot voeren razzia’s uit in café’s, vergaderzalen en huizen waar de gematigde aanhangers van Jan Frans Vonck samenkomen. Niemand schijnt te beseffen dat het echte gevaar oprukt naar de grenzen: het leger van de Oostenrijkers.

Op 18 juli 1789, 4 dagen na de val van de Bastillle, arriveren de eerste koetsen van een lange reeks adellijke vluchtelingen in Bergen. En in de Oostenrijkse Nederlanden voelen ze dat het niet pluis is. Ook in Brussel wordt in sommige liberale middens als gesproken over ‘liberté’ en ‘égalité’. Voor de conservatieve katholieken is Keizer Jozef II kop van jut. Zijn moderne visie op de macht van kerk en staat, zet bij vele kwaad bloed.

In november 1792 verslaat het Franse leger, tegen alle verwachtingen in, het Oostenrijkse leger in Jemappes. Terwijl in Brussel wordt gefeest in de pas opgerichte Jacobijnenclub maakt Generaal Dumouriez al plannen voor de toekomst van ons land. Annexatie bij de Franse republiek is een voor de hand liggende optie, maar daar heeft hij wel de steun van Parijs voor nodig.

In de zomer van 1794 trekt een gigantisch Frans leger op richting Oostenrijkse Nederlanden voor een derde poging om ons land definitief in handen te krijgen. 26 juli 1794 vindt de slag bij Fleurus plaats. Het wordt een grootste overwinning voor de Fransen die verstrekkende gevolgen zal hebben voor het verder verloop van de Franse revolutie, maar ook voor de toekomst van onze streken. De vraag is alleen of dit ten goede of ten slechte zal zijn.

Na de Slag van Turnhout keert Vandernoot terug naar Brussel vanuit zijn schuiloord in Breda. Daar wordt hij onthaald als de nieuwe leider. In het feestgedruis is er echter niet één democraat die juicht. Op 11 januari 1790 worden officieel de ‘Verenigde Nederlandse Staten’ uitgeroepen. 10 provincies worden onafhankelijk. In Parijs wordt weliswaar enthousiast gereageerd, maar heeft men zelf veel grotere zorgen.

Eind 1793 , begin 1794. Het is onduidelijk wie het voor het zeggen heeft. De Conventie heeft haast geen controle meer over de geradicaliseerde secties in Parijs. De ‘Enragées’ onder leiding van mensen als Jacques-René Hébert willen alsmaar verder gaan. Het verleden moet worden uitgewist. Met de invoering van de republikeinse kalender wordt de teller van de geschiedenis op nul gezet. Ook de godsdienst moet er nu aan geloven. Er volgt een radicale ontkerstening.

De koning is dood maar dat is voor de revolutionairen niet genoeg. Het schrikbewind van Robespierre wordt een feit en er zullen nog meer koppen rollen. Tot Napoleon in zicht komt. Johan Op de Beeck neemt je mee op een halsbrekende reis in dit vervolg van de serie De Franse Revolutie.

Op 13 juli 1793 wordt Jean Paul Marat vermoord in zijn bad. De dader is Charlotte Corday, een jonge vrouw van girondijnse strekking. Haar actie is het culminatiepunt van de machtsstrijd die zich de maanden voordien heeft afgespeeld in de revolutionaire rangen en met name die tussen de montagnards en de girondijnen. De strijd zal uiteindelijk beslecht worden door Robespierre. Op zijn bevel worden op 31 oktober, 21 girondijnen onthoofd onder de guillotine.

De terreur is voorbij. De ‘Thermidoriens’ creëren een mythe waarin alleen Robespierre verantwoordelijk wordt gesteld voor de uitwassen van de Revolutie. Er komt een nieuwe wending waarin vooral de belangen van de burgerij worden behartigd. Er gaan zelfs stemmen op die willen terugkeren naar het Ancien Regime. Gevoed door een economische crisis ontstaat er een Witte Terreur van gewelddadige koningsgezinden. Op 5 oktober 1795 komt jonge generaal Napoleon Bonaparte in beeld.

Begin 1793. De koning is niet meer! Maar wat nu? Voor Jean-Paul Marat, een communist avant la lettre en officieel voorzitter van de Jakobijnen, is het nog lang niet genoeg. In zijn krant ‘L'Ami du Peuple’ pleit hij in opruiende taal voor een radicale sociale omwenteling, met de vuisten op straat als het moet. Hij wordt gearresteerd wegens het oproepen tot geweld tegen de verraders van de regering en de Conventie, maar zijn proces loopt anders dan verwacht.

Sedert november 1795 staat Frankrijk onder een nieuwe bestuursvorm, die van het ‘Directoire’. Het nieuwe regime maakte korte metten met het algemeen stemrecht van de Terreur. Het cijnskiesstelsel wordt heringevoerd. Veel steun vindt dat niet bij de bevolking. Toch weet het door allerlei illegale kunstgrepen en vervalste verkiezingen aan de macht te blijven. Zijn militaire successen in Italië en Egypte maken van hem een ware volksheld. Op 7 november 1799 pleegt hij een staatsgreep.

In oktober 1793 begint het proces tegen Marie Antoinette of de ‘Weduwe Capet’ zoals ze voortaan wordt aangesproken. Net zoals bij de rechtszaak tegen haar man, is er ook dit keer sprake van een schijnproces. De voormalige koningin wordt niet alleen beschuldigd van samenzwering tegen de Franse Republiek, maar ook van incest met haar zoontje. Ondanks het ontbreken van hard bewijs voor alle haar ten laste gelegde beschuldigingen, wordt Marie Antoinette ter dood veroordeeld.

Na de executie van Marie Antoinette en de Girondijnen steekt de terreur nog een tandje bij. Het komt nu aan op de zuivering van geheel Frankrijk, opdat het een echte republikeinse gemeenschap kan worden. Elke niet zuivere citoyen wordt nu opgejaagd wild. Zelfs gematigde revolutionairen als Manon Roland belanden onder de guillotine. Condorcet, schrijver van de nieuwe grondwet, de laatste grote verlichtingsfilosoof moet onderduiken.

De sansculotten staan sterker dan ooit. Een paar keer per week komen ze samen in Les Sociétés Populaires waar over de politiek van de dag praten. Als deugdzame revolutionairen trachten ze strikte morele codes na te leven en ook vestimentair zijn er regels: geen opzichtige kledij, geen hoeden of sierraden. En geen baarden! Wie zich niet aan de code houdt, is verdacht. Wanneer Marat voor het eerst een namenlijst publiceert met zogenaamde ‘vijanden van het volk’ is het hek van de dam.

Het begrip ‘terreur’ betekent niet voor iedere revolutionair hetzelfde. Sommigen voeren een wanhopige woordenstrijd om te vermijden dat terreur een vrijgeleide naar ongebreidelde vervolging en doodstraffen wordt. Met name Danton heeft er schoon genoeg van. Hij roept de Conventie op een einde te maken aan zoveel geweld. Zijn toespraak drijft een wig tussen hem en Robespierre, met dramatische gevolgen. Op 5 April 1794 tuimelt ook het hoofd van Danton in de mand.

Als vervanging voor het christelijke geloof wordt een atheïstische cultus in het leven geroepen, losjes gebaseerd op het denken van Voltaire en de verlichting. Achter deze Cultus van de Rede staan enkele van de meest radicale revolutionairen in Parijs, zoals Jacques-René Hébert. In 1794 vervangt Robespierre deze cultus met een nieuwe, deïstische Cultus van het Opperwezen die zijn hoogtepunt bereikt op 8 juni met het ‘Fête de l'Être suprême’. Dat leidt regelrecht tot zijn onthoofding.

Na de aanval op de Tuilerieën worden Lodewijk XVI en zijn familie gevangen gezet in de Tour du Temple. Op 21 september 1792 schaft het revolutionaire bewind officieel het koningschap af. In Parijs hangt er een sfeer van paranoia. Terwijl Condorcet de opdracht krijgt om een nieuwe grondwet te schrijven, worden politieke gevangenen massaal in hun cellen vermoord. Op 17 januari 1793, na zevenendertig uur non-stop debat, wordt de koning bij meerderheid ter dood veroordeeld wegens hoogverraad.