Een kwartiertje gezelschap bij een klusje of taak - in de hoop dat je het makkelijker vindt om eraan te beginnen als ik ondertussen tegen je praat.
De feestdagen. Tel je af of kijk je er stiekem heel erg tegenop? En waarom wil ik daar in mei over praten? Wel, nu is er nog tijd om na te denken (of vooraf te voelen) wat je echt wil. Cadeautjes, decoratie, menu’s, een speelgoedberg… Niet iedereen wordt blij bij dat vooruitzicht.

Een kwartiertje gezelschap bij iets of niets doen! We stellen allemaal dingen uit, dat hoort er gewoon bij. Soms helpt het om wat dingen te noteren en af en toe wat tijd vrij te maken voor dat lijstje met vervelende of saaie of steeds opnieuw vergeten dingetjes. Dat uitstelgedrag een beetje bijstellen, dus!

Een kwartiertje gezelschap bij iets dat je voor jezelf doet, of voor anderen. Deze keer heb ik het over opruimen, logische plekjes vinden voor spullen. En over hoe we soms overspoeld kunnen worden door onze spullen, tot we zelf niet meer zien hoe we de boel opnieuw eenvoudig en functioneel kunnen krijgen.
Ben je ook overspuld?

Iets meer dan 10 minuten gezelschap bij oneindig en soms ondankbaar huishoudelijk werk.
Een vriend stuurde me een filmpje van de eerste stapjes van zijn zoontje. Schattig! En een bron van inspiratie: we mogen even enthousiast en steunend zijn voor onszelf als voor een kindje dat leert stappen. En struikelen hoort er soms gewoon bij, niet?

Rust is een recht, niet iets dat je moet verdienen door flink en perfect al je taken, klusjes en karweitjes eerst af te werken. Je mag een kwartier rusten! Of je kan samen met mij een kwartiertje nadenken over wat jou zou kunnen opladen.
Op naar de pauzeknop!

Een kwartiertje gezelschap terwijl je rust of de was in de kast legt. Deze keer heb ik het over je zintuigen, over gevoeligheid en afkeer.

Een kwartiertje per keer! Omdat alle beetjes helpen en omdat groot beginnen niet hoeft en soms gewoonweg niet lukt. Een brood eet je sneetje per sneetje en hapje per hapje. Met kleine stapjes kom je er ook, dus je mag een klein klusje kiezen om enkele minuten te doen. Maak het behapbaar of zelfs hapklaar.

Een kwartiertje gezelschap, deze keer met gedachten over het inladen van een kast. Wat woont er bij jullie in de woonkamer? Wat verdient die ereplaats? Ik zie drie belangrijke afwegingen: beschikbare plek, frequentie en toegankelijkheid.
Volgens mij kan je te veel bierglazen hebben, of toch te veel om in 1 kast te proppen. De beschikbare ruimte is dus een beperking. Misschien kan een deel van de glazen een ander plekje krijgen?
Frequentie van gebruik speelt ook een rol: wat je dagelijks nodig hebt, hoort niet op zolder. Welke glazen (of boeken, borden, schoenen of schorten) hebben eigenlijk vooral sentimentele waarde?
En in een praktische kast is alles makkelijk toegankelijk: je hoeft geen 5 handelingen te doen om iets te pakken te krijgen. Als het niet handig en gebruiksvriendelijk is, is het niet functioneel voor je gezin. Dus dan staat er daar misschien te veel.

Een kwartiertje gezelschap bij eindeloos terugkerend en daarom vreselijk saai huishoudelijk werk!
Dorien, ik dacht aan je kast. Alles uit de kast halen, is dat wel een goed idee? Wat als het leven je onderbreekt? Hoe moet dat dan met die berg spullen en die kinderhandjes? Ik zocht en vond enkele ideetjes om het anders aan te pakken.

Een aflevering voor mannen - of liever: voor partners (m/v/x) van personen (m/v/x) die het leeuwendeel (of leeuwinnendeel?) van het onbetaalde werk in huis doen. Want onbetaald betekent maar al te vaak ondergewaardeerd, onzichtbaar en vanzelfsprekend.
Heren, jullie hebben veel geluk. En je relatie kan nog gelukkiger worden als de taakverdeling evenwichtiger is. Minder frustraties bij de dames én bij jullie, dat is pas het grote geluk.

Voor vrouwen: wij hebben dus gelijk. Want wereldwijd doen we meer. Uren en uren meer onbetaald huishoudelijk werk, ondergewaardeerd werk, repetitief werk, werk dat nooit klaar is. Werk dat anderen niet eens zien omdat het deels denkwerk is of gewoon vanzelfsprekend is geworden. Frustrerend en ondankbaar werk. Ja, ik maak me een heel klein beetje boos.
Jij mag dat ook!

Het is toch niet eerlijk verdeeld, dat huishoudelijk werk! Mijn beide grootmoeders hebben hun hele leven gezorgd en stonden ten dienste van anderen. Twee generaties later is er veel veranderd en tegelijk ook helemaal niet. Ik heb geluk en wil dus niet zeuren. Tegelijk zie ik ook wel veel te veel vrouwen die zichzelf wegcijferen.
Misschien is dit geen inspiratie voor huishoudelijke taken maar eerder voor een goeie babbel met de andere mensen in je huis?

Over een avondroutine die de volgende ochtend makkelijker maakt - een vervolg op aflevering 11: kan een schema je redden?
Uiteindelijk (at the end of the day, zeggen ze dan in het Engels) moet je toch op zoek naar wat werkt voor jouw leven, jouw gezin, jouw huis, jouw omstandigheden. Volgens mij zit de knoop soms ook bij een andere verdeling van de taken, maar daar heb ik het een volgende keer over.

15 minuten gezelschap bij routineus huishoudelijk werk met enkele bedenkingen over routines. Waarom zou je kiezen voor een poetsschema? Is een vaste weekroutine voor het huishouden een goed plan? Wat wil je elke dag doen?

We hebben zo veel! En we worden er niet altijd blij van. Soms is het genoeg of te veel, soms is er niet genoeg plaats meer voor wat echt belangrijk is: jijzelf, je gezin, mensen die je graag ziet.

Ik heb nog een kwartiertje motivatie voor saai huishoudelijk werk of gezellig gezelschap bij steeds terugkerende taken die nooit helemaal klaar zijn. Vandaag heb ik het over een plan van aanpak voor wanneer het echt niet goed gaat: klein beginnen: een brood eet je ook niet in 1 hap op maar sneetje per sneetje. En soms zelfs kruimel per kruimel!

Niet gemakkelijk of evident, al die balletjes in de lucht houden… en waarom is dat meestal werk voor vrouwen? Zou een penis in de weg hangen bij stofzuigen of afwassen?
En toch is het zo belangrijk, je goed voelen in je eigen huis. Iedereen verdient een plek die comfortabel en gezellig is, zonder overspoeld te worden door bergen werk.

Een schouderklopje voor Dorien, omdat haar lief zijn schouder brak. En natuurlijk ook een schouderklopje voor het lief van Dorien.