Os reloxos xa non fabrican horas como as de antes. E non só por duraren máis, senón porque tinhan outro sabor, especialmente cando chegaba a primavera inundándoo todo de luz e de cor. Aquelas horas sabían a rosquillas, e máis concretamente ás rosquillas do San Lázaro (dito así, con devoción) que a miña nai compraba dous domingos antes da Páscoa e gardaba no armario do seu cuarto coma quen garda un segredo doce. As mesmas que iría racionándonos ao longo da semana como se -inconscientemente- pretendera estendelas até o Sábado de Lázaro ou, simplemente, temerosa de que os fillos sairamos tan lambisqueiros como ela. O certo é que nin a min nin á minha irmá nos facía moita graza o sabor daquelas roscas secas e cheas de azúcar. Foi algo que -coa minha nai convertida numha Bernard Le Coq das rosquillas- fun aprendendo a degustar co paso dos anos.

Música: Never ending story, de K. Forsey e G. Moroder, interpretada por Kaik.

Podes ler o artigo completo en: https://loispardo.wordpress.com/2025/04/10/as-rosquillas-de-san-lazaro/