Düşünürəm hərkəs nə vaxtsa “Yaşlanmaq istəmirəm” deyib. Ancaq bu sanki ağacın budaq verməkdən imtina etməsi kimidir məncə. Halbuki yaş almaq – varlığın dərinləşməsidir. Zaman yalnız bədəni yavaşladar, ruhu isə yetkinləşdirər. Biz bu dünyaya sadəcə gəlib getmək üçün yox, toxunmaq, dəyişmək və iz qoymaq üçün gəlmişik.
Bir gün bu bədən sükuta qərq olacaq, amma yaşatdıqlarımız — bir gülüşdə, xatirədə, övladın baxışında — sonsuza qədər yaşayacaq. Sonsuz olan nə zamandır, nə də bədən. Sonsuz olan, sevdiklərimizdə buraxdığımız işıqdır. Biz bəlkə də gedəcəyik, amma bizi yaşadanlar qalacaq...
Aytac/Leyla